Το όσα διαδραματίστηκαν πριν και κατά την διάρκεια του ντέρμπι ΑΕΚ – Ολυμπιακού αποτελούν ένα από τα γκανιάν θέματα της αθλητικής επικαιρότητας. Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια είχαμε μια επίθεση αγάπης, ειρήνης και πολιτισμού ανάμεσα στις διοικήσεις των ομάδων, που εκδηλώθηκε αφενός με τη συμφωνία μη παρουσίας φιλοξενουμένων οπαδών στους αγώνες στον πρώτο και δεύτερο γύρο και αφετέρου με την παρουσία Κόκκαλη και Ντέμη στον αγώνα νέων των δυο ομάδων. Oι πρόεδροι κάθισαν δίπλα-δίπλα και χαριεντίζονταν σαν παλιοί καλοί φίλοι.
Θα είμαστε σε ιδιαίτερα ευτυχή θέση, αν αυτή η «επίθεση ειρήνης» ήταν προϊόν μιας συγκροτημένης προσπάθειας από το σύνολο του ποδοσφαιρικού κόσμου ή έστω από τις διοικήσεις των δύο συγκεκριμένων ομάδων. Δυστυχώς, όμως, και ελπίζω να διαψευστώ από την εξέλιξη των πραγμάτων, τα όσα διαδραματίστηκαν τις προηγούμενες μέρες δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια ευκαιριακή «συμμαχία» που για διαφορετικούς λόγους η κάθε πλευρά επεδίωξε. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ πριν λίγες μέρες ο υιός Κόκκαλης επιτέθηκε στον Παναθηναϊκό για την αγωνιστική του απραξία και τις «υπόγειες» διαδρομές και ενέργειες της διοίκησής του, ο πατήρ Κόκκαλης ευχήθηκε δημόσια καλή επιτυχία στους πράσινους για τον αγώνα τους με την Αρσεναλ και δήλωσε ότι θα αισθανόταν πολύ όμορφα αν και οι δυο ελληνικές ομάδες συνέχιζαν στην επόμενη φάση.
Τί μεσολάβησε και μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα οι καπιταλιστές που ορίζουν τις τύχες του ελληνικού ποδοσφαίρου από αιώνιοι αντίπαλοι και ορκισμένοι εχθροί έχουν γίνει εγκάρδιοι φίλοι;
Κατά την ταπεινή μου άποψη, η λυκοφιλία αυτή οφείλεται σε τρεις παραμέτρους: την κυβερνητική αλλαγή, την κατάκτηση του EURO και τις εκλογές στην ΕΠΟ. Ας αρχίσουμε την ανάλυσή μας.
Η κυβερνητική αλλαγή τον περασμένο Μάρτη είχε σαν άμεσο αποτέλεσμα και την αλλαγή των συσχετισμών στο ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Η αδιαφιλονίκητη υπεροχή του Ολυμπιακού τέθηκε σε αμφισβήτηση, αφού οι Βαρδινογιάννηδες έχουν άριστες σχέσεις με τη ΝΔ και οι διεργασίες που ξεκίνησαν την επαύριον των εκλογών είχαν σαν αποτέλεσμα το πρωτάθλημα να το κατακτήσει ο Παναθηναϊκός. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα για τις «αλλαγές» που σηματοδότησε η αλλαγή κυβέρνησης ήταν η στάση της διαιτησίας που μέσα σε μια νύκτα άρχισε να τηρεί πολιτική ίσων αποστάσεων από τις δυο ομάδες, κλείνοντας πονηρά το μάτι στους πράσινους. Ως γνωστόν, τα ποντίκια είναι τα πρώτα που αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο και απομακρύνονται από το πλοίο που βουλιάζει. Ετσι και τα λαμόγια είναι τα πρώτα που καταλαβαίνουν τις αλλαγές και φροντίζουν να αλλάξουν στρατόπεδο έγκαιρα.
Η κατάκτηση του EURO είναι ένας ακόμα παράγοντας που κάνει αναγκαία τη συναίνεση. Η αναπάντεχη επιτυχία της Εθνικής είχε σαν αποτέλεσμα να αυξηθεί κατακόρυφα το ενδιαφέρον του κόσμου για το ποδόσφαιρο (το οποίο βγήκε από την πλήρη απαξίωση στη συνείδηση των φιλάθλων, όμως αυτό θα είναι μάλλον κάτι προσωρινό, αφού σε καμιά περίπτωση δεν έχουν αλλάξει οι συνθήκες που το οδήγησαν σε αυτή την απαξίωση), ενώ ταυτόχρονα ανέβασε στα ύψη τον αριθμό των εν δυνάμει πελατών του αθλήματος, αφού πλέον και το γυναικείο φύλο άρχισε να ασχολείται με το άθλημα, γοητευμένο όχι από την ποδοσφαιρική αξία αλλά από την εμφάνιση και τη γοητεία των παιχτών της Εθνικής. Οι καπιταλιστές που επενδύουν στο ποδόσφαιρο έπιασαν αμέσως τον παλμό της κοινής γνώμης και προσάρμοσαν έτσι την τακτική τους ώστε να εκμεταλλευτούν τη συγκυρία και να αυξήσουν τα κέρδη τους. Ας μην ξεχνάμε και μια προσπάθεια που είχαν ξεκινήσει πριν μερικά χρόνια και η οποία τότε δεν είχε επιτυχία. Μιλάμε για την προσπάθειά τους να καταργήσουν τους συνδέσμους των οργανωμένων οπαδών των ομάδων τους και να τους αντικαταστήσουν με κυριλέ members club, λέσχες φίλων της ομάδας κλπ. Η «επιστροφή της οικογενείας» στο γήπεδο είναι η νέα μόδα που λανσάρεται προκειμένου και το ενδιαφέρον του κόσμου να κρατήσουν ζεστό και τους χουλιγκάνους να απομονώσουν.
Οι εκλογές στην ΕΠΟ ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Οι αλλαγές στρατοπέδων, οι «συμμαχίες» και οι κολιγιές, έδωσαν και πήραν, με το γνωστό σε όλους μας αποτέλεσμα. Το παρασκήνιο και τα όσα διαδραματίσθηκαν σε αυτές τις εκλογές είναι γνωστά και ας επαναλάβουμε το τελικό συμπέρασμα: Ο «πράσινος» Γκαγκάτσης, ο οποίος έχει πολιτογραφηθεί σαν άνθρωπος του Κόκκαλη, παίρνει αέρα τις εκλογές με τις ευλογίες της επίσημης ΝΔ και τη στήριξη του Παναθηναϊκού.
Μπροστά λοιπόν σε αυτή την ρευστή κατάσταση και με δεδομένο ότι εξαιτίας της χαλαρότητας και της σεμνότητας που διέπει το κυβερνητικό έργο δεν έχουμε δει ακόμη τον τελικό νικητή στη μάχη για τον έλεγχο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, οι καπιταλιστές του χώρου και ιδιαίτερα οι ιδιοκτήτες του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού κρατούν χαμηλούς τόνους, χτίζουν τις συμμαχίες τους και προσπαθούν να πείσουν το πόπολο για την αγνότητα των αισθημάτων τους και την νέα εποχή που ανοίγει για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Αλλαξε ο Μανωλιός, αλλά δεν έχει βάλει τα ρούχα ακόμη αλλιώς.
Κος Πάπιας
ΥΓ1: Οι 65.000 φίλοι της ΑΕΚ που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα Ντέμη και γέμισαν το ΟΑΚΑ την περασμένη Κυριακή κόντρα στον Ολυμπιακό πέτυχαν με ένα σμπάρο τέσσερα τρυγόνια. Υποστήριξαν την ομάδα τους με την εκπληκτική ατμόσφαιρα που δημιούργησαν, γέμισαν το ταμείο της ομάδας με ένα σεβαστό ποσό σε καιρούς οικονομικά χαλεπούς, ενίσχυσαν την θέση και την διαπραγματευτική ισχύ του Ντέμη και το κυριότερο απαίτησαν από την κυβέρνηση να πληρώσει ο ελληνικός λαός τα χρέη της ΑΕΚ και όχι τα λαμόγια που τα δημιούργησαν κλέβοντας από το ταμείο της ομάδας. Μετά από αυτό, θα πρέπει να θεωρείται σίγουρο ότι η κυβέρνηση θα συναινέσει ώστε να ικανοποιηθεί η λαϊκή απαίτηση και να πληρώσει ο ελληνικός λαός τα γαμησιάτικα και να ενταχθεί η ΑΕΚ στο άρθρο 44.
ΥΓ2: Κατόπιν της γέννησης του Πάπια του νεότερου απαιτείται σοβαρότητα. Για το λόγο αυτό παύω να υπογράφω σαν Πάπιας, που παραπέμπει σε λαμόγιο της περιοχής Παγκρατίου, και το αλλάζω με το Κος Πάπιας, που αρμόζει σε ένα ευϋπόληπτο στέλεχος της οικονομικής, πολιτικής και αθλητικής ζωής του τόπου και καλό οικογενειάρχη.