Οσοι προέβλεψαν ότι αυτή η ταινία του Τζιμ Τζάρμους έχει τις μεγαλύτερες πιθανότητες εισιτηρίων στο «box-office» μάλλον έχουν δίκιο. Πραγματικά, πρόκειται για την πιο εμπορική ταινία του γνωστού σκηνοθέτη. Ολα, μα όλα, οι ηθοποιοί, τα χρώματα, η σκηνοθετική ματιά και πάνω απ’ όλα το ρηχό σενάριο συνηγορούν στην πιο αδιάφορη ταινία του. Βέβαια, η απλότητα, η λιτότητα, η μελαγχολική διάθεση, το λεπτό χιούμορ και η υποβολή αναπάντητων ερωτημάτων είναι και εδώ παρόντα στοιχεία, κοινά με τις προηγούμενες ταινίες του. Μάλιστα, η επιλογή του Μπιλ Μάρεϊ, ενός ηθοποιού κατ’ εξοχήν ικανού για «εσωτερικές» ερμηνείες, υπογραμμίζει τα μινιμαλιστικά χαρακτηριστικά της ταινίας.
Ομως αυτά δεν αρκούν για να την κάνουν αξιόλογη. Οι ανάλογης θεματικής ταινίες, το «Πλαγίως» και κυρίως το «Σχετικά με το Σμιντ» του Αλεξάντερ Πέιν, ήσαν σαφώς καλύτερες. Το ταξίδι του μεσήλικα εργένη που αναζητά τον άγνωστο γιο του επισκεπτόμενος τις πρώην γυναίκες της ζωής του δεν αποκαλύπτει την «άγνωστη» Αμερική που πληγώνει, αλλά την αδιάφορη, κάπως περίεργη και εφησυχασμένη Αμερική. Ετσι, το μόνο που αξίζει να κρατήσει κανείας απ’ αυτή την ταινία είναι μια κοινοτυπία: «Δεν αξίζει να κυνηγάς το παρελθόν. Το παρελθόν πέρασε, το παρόν υπάρχει, όσο για το μέλλον, δεν ξέρουμε τι θα φέρει». Χαίρω πολύ!!
Ελένη Σταματίου
