Ο διάσημος ιρανός σκηνοθέτης υποδύεται έναν οδηγό ταξί και κινηματογραφεί τις συνομιλίες του με τους πελάτες. Ο Παναχί μας συστήνει διάφορους τύπους ανθρώπων, οι οποίοι μας παρουσιάζουν διαφορετικές όψεις της ιρανικής κοινωνίας. Η ταινία ξεκινά με έναν καυγά για τη θανατική ποινή, συνεχίζει με δυο γυναίκες βουτηγμένες στις προλήψεις, έναν απίθανο άντρα που διακινεί παράνομα ταινίες που απαγορεύεται να προβάλλονται στις αίθουσες, τη μικρή ανιψιά του, η οποία αναφέρεται στην ελευθερία της τέχνης και του κινηματογράφου κτλ. Δυνατή παρουσία είναι αυτή μιας ακτιβίστριας που θα επισκεπτόταν στη φυλακή γυναίκα απεργό πείνας (καταδικάστηκε γιατί αποπειράθηκε να δει αγώνα βόλεϊ αντρών).
Ο Τζαφάρ Παναχί είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση του ιρανικού κινηματογράφου. Το καθεστώς του έχει απαγορεύσει να γυρίζει ταινίες στο Ιράν και να ταξιδεύει εκτός συνόρων, ενώ όλες οι ταινίες του είναι απαγορευμένες. Με αρκετή δόση χιούμορ και με τρόπο απλό, που δεν κρύβει διδακτισμό ή υπεροψία, υιοθετεί έναν λόγο έμμεσα καταγγελτικό, καθώς αναδεικνύει πολλά από τα κακώς κείμενα στην ιρανική πραγματικότητα. Σίγουρα δε βλέπει κάποιος κάτι που δε γνωρίζει, ούτε μπορούμε να πούμε ότι ο Παναχί στοχεύει στην καρδιά του προβλήματος, όμως οι προσωπικές κουβέντες αυτών των ανθρώπων αποτελούν μια ωραία αφορμή για συζήτηση. Αυτό επιδιώκει ο Παναχί, που μάλλον απευθύνεται περισσότερο στους ιρανούς παρά στους δυτικούς θεατές. Η ταινία βραβεύτηκε πέρυσι στο Βερολίνο (Χρυσή Αρκτος, Βραβείο Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου).
Ελένη Π.
