Η κοσμική νεοϋορκέζα Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς (Μέριλ Στριπ) πιστεύει πως είναι το αηδόνι της όπερας, ενώ στην πραγματικότητα είναι εντελώς φάλτσα. Ο σύζυγος και ατζέντης της, ο Σεντ Κλερ Μπέιφιλντ (Χιου Γκραντ), ένας άγγλος αριστοκράτης και ηθοποιός, συντηρεί αυτή της την ψευδαίσθηση. Οταν η Φλόρενς αποφασίζει να δώσει κονσέρτο στο θρυλικό Κάρνετζι Χολ το 1944, ο Σεντ Κλερ ξέρει ότι καλείται να αντιμετωπίσει τη μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής του.
Η Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς, υπαρκτό πρόσωπο κι αυτή, ήταν μια τραγουδίστρια που είχε τεράστια πίστη στο ταλέντο της, ενώ στην πραγματικότητα η φωνή της ήταν πολύ κακή. Παρολαυτά, στο μεσοπόλεμο έκανε εμφανίσεις, έγραψε δίσκους, είχε μια σχετική επιτυχία και φαίνεται ο κόσμος να διασκέδαζε στις παραστάσεις της. Η ίδια είχε πει: «μπορεί να λένε ότι δεν μπορώ να τραγουδήσω, αλλά κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν τραγούδησα». Η Φλόρενς πέρασε τελικά στην ιστορία ως η χειρότερη τραγουδίστρια στον κόσμο.
Ο Στίβεν Φρίαρς (Η βασίλισσα, Φιλουμένα) έκανε μια ταινία συγκινητική και χαριτωμένη, για το πάθος και τη μουσική,την προσωπική προσπάθεια για την επίτευξη του ονείρου κτλ. Το ζήτημα είναι ότι η συγκεκριμένη περσόνα είχε όλα τα μέσα, οικονομικά κυρίως, για να πετύχει ό,τι πέτυχε. Αν η Φλόρενς ήταν καμιά φτωχή κοπέλα της εργατικής τάξης, θα τραγουδούσε μόνο στο μπάνιο της. Τελικά, δηλαδή, παρακολουθούμε την αποθέωση μιας πλούσιας καπριτσιόζας.
Η Μέριλ Στριπ, για άλλη μια φορά, αποδεικνύει γιατί θεωρείται στο Χόλιγουντ η καλύτερη ηθοποιός της γενιάς της.
Ελένη Π.
