Το νέο ντοκιμαντέρ του Κούλογλου φιλοδοξεί –αλλά δεν τα καταφέρνει!– να δώσει εξήγηση στο φαινόμενο της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Σύμφωνα με τον Κού-λογλου, υπάρχουν τραπεζίτες, πολιτικοί και άλλοι που λειτουργώντας ενωμένοι ως ομάδα αμφισβητούν τη δημοκρατία και κερδοσκοπούν σε βάρος ολόκληρων λαών. Μόνο που μια τέτοιου είδους ανάλυση δεν ξεφεύγει των πλέον προφανών, δεν προσφέρει καμιά σε βάθος ανάλυση των οικονομικών φαινομένων και φυσικά δεν μπορεί ν’ αποτελέσει εργαλείο για την ερμηνεία τους.
Θ’ αναρωτηθεί κανείς αν ένα ντοκιμαντέρ οφείλει να τα κάνει όλ’ αυτά. Η απάντηση, όταν πρόκειται για ένα τέτοιο θέμα, είναι ναι. Εχει σημασία, όταν κάποιος καταπιάνεται ειδικά μ’ ένα τέτοιο θέμα, να προσπαθεί να το προσεγγίσει όσο το δυνατόν ολόπλευρα. Κι επίσης, να στέκεται απέναντι στην Ιστορία με ειλικρίνεια. Εδώ παρακολουθούμε μια χυδαία συκοφάντηση της Σοβιετικής Ενωσης (γνωστή εμμονή του Κούλογλου, που έχει δρέψει τηλεοπτικές δάφνες σ’ αυτόν τον τομέα), με την πολιτική της ηγεσία να παρομοιάζεται με ολιγαρχία σαν κι αυτή που –σύμφωνα με τον Κούλογλου– κυβερνά σήμερα στην Ευρώπη! Η θεωρία του «κόκκινου και μαύρου φασισμού» σε μια ακόμα έκδοση, οι θεωρίες της «Σχολής της Φρανκφούρτης» σε λάιτ εκδοχή, για μια ακόμη φορά, όπως είχε γίνει και σε τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ του ίδιου δημοσιογράφου. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, πάντως, προϋπάρχον υλικό χρησιμοποιείται ξανά (τουλάχιστον αυτή την εντύπωση αφήνει), με τρόπο που να υποστηρίζει τη δεδομένη πολιτική ανάλυση του δημιουργού του. Και βέβαια, με τη χρήση των θεωριών συνομωσίας, το κεφάλαιο, ο καπιταλισμός και η αστική δημοκρατία (ως δικτατορία του κεφαλαίου σε κάθε εκδοχή του) μένουν στο απυρόβλητο…
Ελένη Π.
