Η Σοφία Κόπολα, μετά την παταγώδη αποτυχία της «Μαρίας Αντουανέτας», επιστρέφει στο ευαίσθητο, μινιμαλιστικό στιλ που την καθιέρωσε και φτιάχνει μια ταινία που δεν διεκδικεί ιδιαίτερες δάφνες, όμως έχει κάτι να πει. Ο ήρωάς της, ένας αναγνωρίσιμος ηθοποιός του Χόλιγουντ, συνθλίβεται σταδιακά στις μυλόπετρες μιας κενής ζωής που ορίζεται από τη βιομηχανία του φαίνεσθαι και την ελαφρότητα της προσωπικής του ζωής. Ολ’ αυτά, ωσότου μια πιο πολυήμερη διαβίωση με την εντεκάχρονη κόρη του θα του υποδείξει το μέγεθος της εσωτερικής του ερήμωσης και θα επαναπροσδιορίσει τις αξίες του.
Η Κόπολα κινείται σ` ένα χώρο που πιθανότατα γνωρίζει πολύ καλά και καταφέρνει να δώσει με λεπτές πινελιές και χωρίς κανένα διδακτισμό την παρακμή και τη δυστυχία του κόσμου που κινείται γύρω από την κινηματογραφική βιομηχανία και ο οποίος τις περισσότερες φορές δεν έχει καμιά ουσιαστική καλλιτεχνική μόρφωση, αλλά και καμιά αυτογνωσία.
Ελένη Σταματίου
