Πολλές επαναλήψεις κι ένα αισθηματικό δράμα δίνουν τον τόνο και αυτή την κινηματογραφική εβδομάδα.
Το μελόδραμα με τον τίτλο «Η γυναίκα που ονειρεύτηκε έναν άνδρα» του δανού σκηνοθέτη Περ Φλι είναι η αυτοκαταστροφική, εμμονική περιπέτεια μιας νεαρής παντρεμένης γυναίκας μ` έναν άνδρα που συναντά τυχαία στα ταξίδια της, τον έχει δει όμως πολλές φορές στα όνειρά της.
Από τις επαναλήψεις μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η «Επαναστατημένη γενιά» του Βρετανού Λίντσεϊ Αντερσον, μια ταινία γυρισμένη τα ταραγμένα χρόνια της δεκαετίας του `60 (για την ακρίβεια το 1968) και απηχεί τις ρήξεις και την μετάβαση από την ασφυξία, την οπισθοδρόμηση και τον πουριτανισμό εκείνων των γενιών σε μια πιο ριζοσπαστική και φιλελεύθερη αντίληψη πραγμάτων. Συγκεκριμένα, το «Εάν», όπως είναι ο ακριβής τίτλος της ταινίας, αναφέρεται στο εκπαιδευτικό σύστημα της Αγγλίας, που φυσικά αντιγράφει την αντιδραστική δομή ολόκληρης της κοινωνίας. Αυτή η σάπια εκπαίδευση στα δημόσια κολέγια της Βρετανίας, που στηρίζεται σε αυστηρή ιεραρχία, επιτείνει την ατομικότητα, τον κονφορμισμό αλλά και τον σαδισμό και δεν μπορεί παρά να καλλιεργεί ένα πνεύμα κυνισμού και αντίστασης. Γενιές και γενιές Βρετανών έχουν υποφέρει και «βασανιστεί» σ` αυτό το καταπιεστικό περιβάλλον. Το εξαιρετικό στην ταινία αυτή είναι ότι ο Αντερσον ανασυνθέτει τον χώρο και τον χρόνο, εμπλέκει σκόπιμα τη φαντασία με την πραγματικότητα, τις επιθυμίες των ηρώων με τα αληθινά γεγονότα, την ίδια στιγμή που ο σουρεαλισμός εναλλάσσεται με τον κυνισμό. Το αποκορύφωμα φυσικά είναι η τελευταία σκηνή της ταινίας.
Αλλη μια ταινία που σχεδόν επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο είναι το «Πάρτυ» του Μπλέικ Εντουαρντς με τον Πίτερ Σέλερς, γυρισμένη και αυτή το 1968, μια γνωστότατη κωμωδία που άφησε εποχή και για την οποία δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα.
Υπάρχουν όμως και επανεκδόσεις ελληνικών ταινιών. Ετσι, 50 χρόνια μετά, θα ξαναδούμε επετειακά τη «Συνοικία το όνειρο» του Αλέκου Αλεξανδράκη. 
Πρόκειται για μια συλλογική δουλειά των αριστερών καλλιτεχνών της εποχής εκείνης και γυρίστηκε με μεγάλες οικονομικές θυσίες των συντελεστών της. Ηταν επηρεασμένη από τον ιταλικό νεορεαλισμό και για πρώτη φορά έβγαινε στο φως το πρόσωπο μιας φτωχής, περιθωριακής και κατατρεγμένης μετεμφυλιακής Ελλάδας. Το γεγονός ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων από την τότε κυβέρνηση της ΕΡΕ, που αποπειράθηκε να λογοκρίνει και να παρεμποδίσει την προβολή της ταινίας. Σταθμός στον ελληνικό κινηματογράφο και μια από τις λίγες ελληνικές ταινίες που στάθηκαν στον αντίποδα της φτήνιας, των ψευδαισθήσεων και της χυδαιότητας του λεγόμενου εμπορικού κινηματογράφου που κυριάρχησε μεταπολεμικά.
Ελένη Σταματίου
