ΣΙΝΕΜΑ

Τουλάχιστον πέντε ταινίες βγαίνουν και αυτή τη βδομάδα. Μερικές απ’ αυτές, όπως τα περιπετειώδη «Sentinel» και «Bandidas», ευελπιστούν να ελκύσουν ευάριθμους κατοίκους του κλεινού άστεος. Εχουμε και λέμε λοιπόν:
 

«The Sentinel» του Κλαρκ Τζόνσον. Ταινία μυστηρίου και δράσης με ήρωα έναν πράκτορα των μυστικών υπηρεσιών που προσπαθεί να αποτρέψει σατανικό σχέδιο δολοφονίας του αμερικανού προέδρου (γιατί, καλέ μου άνθρωπε;). Καθώς καταλαβαίνετε, η ταινία αυτή δε θα είχε καμιά, ελπίδα αν δεν πρωταγωνιστούσαν οι Μάικλ Ντάγκλας και Κιμ Μπέισιντζερ.
 

«Bandidas» (Οι λησταρχίνες) των Ρένινγκ και Σάντμπεργκ, με τους Σάλμα Χάγιεκ, Πενέλοπε Κρους και Σαμ Σέπαρντ. Στο Μεξικό του 1880, οικολογικές ευαισθησίες ενώνουν (!) την κόρη ενός τραπεζίτη και μια φτωχή αγρότισσα εναντίον της τράπεζας Bank & Trust, που προωθεί απαλλοτριώσεις για τη σιδηροδρομική εταιρία. Οι κυρίες ληστεύουν υποκαταστήματα και γίνονται αντικείμενο λατρείας στη χώρα. Μήπως το όνομα Λικ Μπεσόν (το γαλλικό πρόσωπο του Χόλιγουντ), που βρίσκεται πίσω από το πιασάρικο σενάριο και την παραγωγή, τα λέει όλα;
 

«Πρώτη σειρά πλατεία» του Ντάνιελ Τόμσον. Γαλλική κομεντί με θέμα το μικρόκοσμο – αντιπροσωπευτικό, παρολαυτά, της γαλλικής κοινωνίας – που κινείται γύρω από το θέατρο των Ιλισίων Πεδίων, την Οπερα κ.λ.π., ένα νευραλγικό σημείο του Παρισιού. Εκεί οι άνθρωποι, όπως παντού, ονειρεύονται, πασχίζουν και παίρνουν τα ρίσκα τους. Ο σκηνοθέτης διηγείται με την κάμερά του σύντομες ιστορίες ανθρώπων που κινούνται στο πολυτελές σκηνικό των θεάτρων και των ξενοδοχείων του κέντρου, φέρνοντας στο νου σκηνές από τους γάλλους κλασσικούς συγγραφείς. Μόνο που εδώ έχουμε απλώς μια ανθρώπινη κωμωδία χωρίς ιδιαίτερες φιλοδοξίες.
 

«Breed». Θρίλερ του γνωστού και παντελώς αδιάφορου σε μας Γουές Γκρέιβεν, δημιουργού πληθώρας ταινιών τρόμου.

«Ο θείος μου» του Ζακ Τατί είναι η τελευταία ταινία για την οποία απομένει να σας πούμε δυο λόγια και βέβαια η αξιολογότερη της εβδομάδας. Πρόκειται για επανέκδοση αγγλόφωνης κόπιας του 1958 και είναι η πρώτη ταινία του Τατί που έχει κάποια υποτυπώδη υπόθεση. Πραγματικά κλασσική και ταυτόχρονα μοντέρνα, «Ο θείος μου» είναι ένας ύμνος στην ανεμελιά, την ανθρωπιά και την ομορφιά των Παρισινών συνοικιών της εποχής και ταυτόχρονα μια ειρωνική ματιά στην καλπάζουσα αστικοποίηση και τον μέχρι παραλογισμού υπερμοντέρνο τρόπο ζωής των μεσοαστικών νοικοκυριών.
Από τη μια η γοητεία και η κοινωνικότητα της ζωής των απλών ανθρώπων και από την άλλη η αποστειρωμένη και αποστεωμένη ζωή των πλουσίων. Από τη μια η παιδικότητα της ψυχής του κ. Υλό και από την άλλη η λατρεία των υλικών πραγμάτων . Είναι περίεργο που η φινέτσα και η κομψότητα ενός Ζακ Τατί δε κληροδότησε τίποτα στη χοντροκομμένη σύγχρονη γαλλική κωμωδία.