Η δεύτερη από μια σειρά ταινιών με τον τίτλο cities of love του παραγωγού Εμανουέλ Μπενμπιχί εκτυλίσσεται στη Νέα Υόρκη. Στόχος να αναδειχτεί το πολιτισμικό φόντο κάθε μιας πόλης μέσα από ένα παζλ ερωτικών ιστοριών. Επόμενες πόλεις στη σειρά θα είναι το Ρίο ντε Τζανέιρο, η Σαγκάη, η Ιερουσαλήμ και η Βομβάη. Τώρα, θα πείτε, πού κολλάει η Ιερουσαλήμ που μόνο σαν πόλη της πιο άθλιας (λόγω των Παλαιστινίων) καταπίεσης θα μπορούσε να εκληφθεί, αυτό προφανώς έχει να κάνει με τους εμπλεκόμενους στην παραγωγή Εβραίους του Χόλιγουντ.
Πάντως, θα πρέπει εξαρχής να σημειώσουμε ότι η παρούσα ταινία είναι εμφανώς και απροσδόκητα καλύτερη από την πρώτη που γυρίστηκε στο Παρίσι. Εχει ειρμό, συνέχεια, ομοιογένεια, χιούμορ και μερικές φορές έμπνευση. Επίσης, αποπνέει το γοητευτικότερο στοιχείο αυτής της πόλης, που δεν είναι άλλο από την πολυφυλετικότητά της, καθώς και τις δύσκολες συνθήκες των αποξενωμένων μεγαλουπόλεων που οδηγούν τους ανθρώπους σε απεγνωσμένη αναζήτηση της αγάπης και της απλής επαφής. Φυσικά, ο έρωτας έχει πολλές εκφάνσεις κι εδώ βλέπουμε την πιο ρομαντική, την πιο «καθαρή» και κατά συνέπεια την πιο ανώδυνη πλευρά του. Επίσης, βλέπουμε μια μόνο πλευρά, πάλι την πιο ανώδυνη, της Νέας Υόρκης. Είναι κατανοητό ότι με μία έννοια αυτή η πόλη είναι ο ομφαλός της γης, η αναμφισβήτητη μητρόπολη του παγκόσμιου καπιταλισμού, μια από τις πιο ενδιαφέρουσες πόλεις του κόσμου. Ταυτόχρονα «η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ», όπως την αποκαλούν, έχει τα πιο εξοντωτικά ωράρια, τη μεγαλύτερη αλλοτρίωση, τις πιο δύσκολες συνθήκες επιβίωσης για τους πολλούς. Ο έρωτας, λοιπόν, έχει κι αυτό το οδυνηρό φόντο. Κι έχουν, ευτυχώς, βρεθεί πολλοί σκηνοθέτες που έχουν δει αυτή ακριβώς την πλευρά του. Οσο, λοιπόν, κι αν η συγκεκριμένη ταινία έχει κάποιες αρετές, δεν παύει να είναι εύπεπτο καταναλωτικό προϊόν, χωρίς καμιά προβληματική, προορισμένο να αρέσει στους περισσότερους και ως εκ τούτου να πουληθεί παντού.
Ελένη Σταματίου
