Ενας αστυνομικός στο Βουκουρέστι αντιμετωπίζει διλήμματα όταν αναλαμβάνει την παρακολούθηση και σύλληψη ενός μαθητή για χρήση χασίς…
Μια μινιμαλιστική σκηνοθεσία «ντύνει» την κεντρική ιδέα που δεν είναι άλλη από την ήττα της ανθρώπινης συνείδησης από άτεγκτους νόμους. Η ταινία κορυφώνεται με την λεπτομερή ανάλυση της αντίφασης ανάμεσα σε ψευδεπίγραφες έννοιες της εποχής μας όπως «δικαιοσύνη», «νομιμότητα», «προστασία του κοινωνικού συνόλου» και θέματα όπως η εφηβική παραβατικότητα, η σπίλωση και η καταστροφή της ζωής ενός 16χρονου μαθητή.
Ολόκληρη η ταινία του ρουμάνου σκηνοθέτη είναι μια επίδειξη λιτότητας, σεμινάριο για το πως ένα σχεδόν μηδαμινό θέμα καταφέρνει να γίνεται μια συγκροτημένη, απέριττη ταινία. Απότι φαίνεται, αυτού του είδους το σινεμά έχει ισχυρούς οπαδούς στις Κάνες (εξού και τα βραβεία) αλλά και εγχώριους θιασώτες που ανακάλυψαν ένα «καυστικό ανατρεπτικό δοκίμιο» σε μια ταινία, που πέρα από τις δυο αρετές που προαναφέραμε, αγγίζει τα όρια της αμπελοφιλοσοφίας. Το πρόβλημα δεν είναι βέβαια ούτε οι αργοί ρυθμοί, ούτε το λιτό ύφος, ούτε η ιδέα αυτή καθεαυτή. Είναι το να προσπαθείς να βγάλεις από τη μύγα ξύγκι, εστιάζοντας σε μια συγκεκριμένη κατάσταση, αγνοώντας γενικότερες κοινωνικές παραμέτρους. Εν κατακλείδι και κατηγορηματικά, ελάχιστα πράγματα έχει να αποκομίσει ο θεατής από μια ταινία που αποσκοπούσε σε βαθύτερες προσεγγίσεις αλλά τελικά έμεινε στην επιφάνεια.
Ελένη Σταματίου
