Πολλές ταινίες κι αυτή την εβδομάδα. Αλλες κακές -όπως το μεταφυσικό γουέστερν του Γάλλου Γιαν Κουνέν, γνωστού από τη «Συμμορία Ντόπερμαν», με πρωταγωνιστή τον Βενσάν Κασέλ-, άλλες μέτριες -όπως ο «Εμπορος της Βενετίας» του Μαϊκλ Ραντφορντ, επίπεδη αφήγηση του γνωστού θεατρικού έργου του Σέξπιρ, με πρωταγωνιστή τον Τζέρεμι Αιρονς, αλλά και η «Πτήση του Φοίνικα», ριμέικ μιας παλιάς ταινίας (1965) του Ρόμπερτ Ολντριτζ- άλλες καλές -όπως οι «Υδάτινες Ιστορίες» του αξιόλογου Γονες Αντερσον, με θέμα τη σχέση ενός διάσημου ωκεανογράφου με το γιο του και τις θαλάσσιες περιπέτειές τους- και άλλες ακόμα καλύτερες, όπως το «Μείνε ακίνητη», του Ιταλού σκηνοθέτη Σέρτζιο Καστελίτο, για την οποία θα μιλήσουμε αναλυτικότερα.
Σύγχρονο ιταλικό μελόδραμα βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο της Μάργκαρετ Ματσαντίνι με πρωταγωνιστές τον ίδιο το σκηνοθέτη και την Πενέλοπε Κρουζ, στον καλύτερο ίσως ρόλο της καριέρας της. Με λίγα λόγια η υπόθεση έχει ως εξής: Ενας χειρουργός πληροφορείται ότι η δεκαπεντάχρονη κόρη του έχει πέσει θύμα σοβαρού τροχαίου. Στο διάστημα της βασανιστικής αναμονής, όπου συνάδελφός του χειρουργεί το κορίτσι, εκείνος ξετυλίγει τις αναμνήσεις του και τα μυστικά μιας παλιάς εξωσυζυγικής ιστορίας. Πως και γιατί η παλιά του αγάπη, μια πάμφτωχη κακομεταχειρισμένη γυναίκα που βρέθηκε τυχαία στο δρόμο του, ξαναγυρίζει στο μυαλό του τις ώρες που η κόρη του παλεύει με το θάνατο; Ακριβώς επειδή στις δύσκολες στιγμές αυτοί που πραγματικά μας αγαπούν βρίσκονται κοντά μας, ακόμα κι αν έχουν ήδη πεθάνει.
Στην πραγματικότητα, είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που η κούραση και οι συμβάσεις της ζωής τον οδηγούν στην αναζήτηση μιας ειλικρινούς και απροσχημάτιστης αγάπης που μόνο μια γυναίκα απλή και ταπεινή μπορεί να δώσει. Η βαλτωμένη ζωή του αποκτά μια ουσία κι ένα νόημα, πράγματα που όμως δεν έχει τα κότσια να υπερασπιστεί μέχρι τέλους. Αυτό που απομένει είναι η αίσθηση της επαφής με την ποίηση, τη μελαγχολία και την αξία της ζωής.
Ο Σ. Καστελίτο καταφέρνει να δώσει με ευαισθησία και λεπτότητα τα πορτρέτα των ηρώων του, αυτόν, έναν κουρασμένο, αποξενωμένο, βίαιο και γεμάτο οίκτο για τον εαυτό του άνθρωπο, αυτή, μια σχεδόν άσχημη, καταπιεσμένη γυναίκα που η ζωή της φωτίστηκε ξαφνικά από απροσδόκητες ελπίδες και σαν συμπέρασμα την ομορφιά της ζωής, ακόμα κι όταν πολλές φορές δεν είμαστε σε θέση να ξεχωρίσουμε τα πράγματα που έχουν πραγματική αξία.
Ελένη Σταματίου
