Μετά την πρώτη του ταινία «Οι γυναίκες του λεωφορείου 678», με θέμα την καθημερινή σεξουαλική κακοποίηση των γυναικών, ο αιγύπτιος σκηνοθέτης επιστρέφει με μια ταινία για τα πρόσφατα γεγονότα στην πατρίδα του. Μεταφερόμαστε σχεδόν τέσσερα χρόνια πριν, στο καλοκαίρι του 2013. Στην αρχή της σειράς των γεγονότων που οδήγησαν στην ανατροπή του προέδρου Μόρσι, μια κλούβα της Αστυνομίας, μέσα στην οποία κρατούνται διαδηλωτές με εντελώς διαφορετικές πολιτικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις, διασχίζει τις βίαιες διαδηλώσεις.
Ο Μοχάμεντ Ντιάμπ και ο συν-σεναριογράφος, αδερφός του, Χάλεντ, χρησιμοποιούν αυτό το κλειστοφοβικό και πνιγηρό περιβάλλον για να σκιαγραφήσουν, με αδρές γραμμές, τις διάφορες κοινωνικές τάσεις που διαμορφώνονται και συγκρούονται «εδώ και τώρα». Με τρόπο που ενίοτε καταλήγει αρκετά σχηματικός και απλουστευτικός, το δίδυμο των σεναριογράφων επιδιώκει να αναδείξει όσα χωρίζουν αλλά και όσα ενώνουν αυτές τις τόσο διαφορετικές τάσεις.
Η επιδίωξη του σκηνοθέτη ήταν μάλλον να κάνει μια ταινία για την ανθρώπινη πλευρά των γεγονότων, παρά μια ταινία καθαρά πολιτική, όπως ο ίδιος σημειώνει στο σκηνοθετικό του σημείωμα: «Αφήνοντας στην άκρη το ρόλο μου ως σκηνοθέτης, στάθηκα στο πλευρό της δημοκρατίας, μαζί με τον αιγυπτιακό λαό. Στη σημερινή Αίγυπτο πρέπει να προσέχουμε πολύ τις λέξεις που χρησιμοποιούμε γιατί η χώρα και ο λαός βλέπει τα πράγματα ή άσπρα ή μαύρα. Μία λάθος λέξη και αμέσως έχεις τοποθετηθεί στους επαναστάτες ή στην Αδελφότητα. Θέλω ο κόσμος να δει την ταινία χωρίς να σκέφτεται σε ποια πλευρά είμαι εγώ. Δεν είναι μία ταινία για την πολιτική, αλλά μία ταινία για την ανθρώπινη πλευρά των γεγονότων. Και το πιο σημαντικό είναι ότι δεν ξέρουμε κάποιον πριν τον γνωρίσουμε, ακόμα και σε μία ακραία συνθήκη όπως αυτή της Κλούβας».
Ελένη Π.
