Η ταινία της εβδομάδας, του μήνα και ενδεχομένως της χρονιάς. Δεν την είδαμε, λόγω ασθένειας, όμως είναι η τελευταία δημιουργία του μεγαλύτερου σύγχρονου σκηνοθέτη και ο Τρίερ μέχρι τώρα δεν έχει διαψεύσει τις προσδοκίες μας.
Το ζήτημα δεν είναι το θέμα της ταινίας, που αφορά το τέλος του κόσμου από τη σύγκρουση της γης με τον πλανήτη «Μελαγχολία», αλλά η ικανότητα του Τρίερ με πολυεπίπεδη και διεισδυτική ανάλυση να κεντρίζει τη σκέψη του θεατή. Το ζήτημα, επίσης, δεν είναι ο θόρυβος που δημιουργήθηκε στις Κάνες από τις «αμφιλεγόμενες» δηλώσεις του περί Χίτλερ, που υπήρξαν αφορμή να σχολιαστεί κατά κόρον ο ίδιος και όχι η ταινία του. Εχουμε ξαναπεί, ότι το κόμπλεξ και η ανικανότητα των διάφορων κριτικών να κατανοήσουν το μέγεθος του καλλιτέχνη δεν μπορεί να παίξει κανένα ρόλο –και ιδίως μακροπρόθεσμα– στην αποτίμηση του έργου του. Γι’ αυτό δείτε αυτή την ταινία. Οπως και να ‘χει, δύσκολο να βγείτε χαμένοι…
Ελένη Σταματίου