Ο μεξικανός σκηνοθέτης επιστρέφει («Japon», «Battle in heaven») με μία ακόμη άκρως στιλιζαρισμένη ταινία. Ο Χουάν και η οικογένειά του εγκαταλείπουν την πόλη και γυρίζουν στη μεξικανική επαρχία. Προσπαθούν να εξοικειωθούν με τις καινούριες συνθήκες ζωής τους, αλλά αυτό δεν είναι πάντα εύκολο. Μαζί τους κουβαλούν και όλες τις «ατέλειές» τους.
Αλλη μια ταινία που αποτελεί τυπικό δείγμα φορμαλισμού. Καθόλου γραμμική αφήγηση (αν αυτή υφίσταται), με σκηνές που δεν συνδέονται άμεσα μεταξύ τους, εξαιρετικά σύνθετα και πολύπλοκα πλάνα, με συνεχείς αλλαγές στις γωνίες λήψης, έντονος λυρισμός, κυριαρχία της φύσης και σουρεαλιστικές σκηνές θα λέγαμε ότι είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της ταινίας. Ο σκηνοθέτης εκφράζει ξεκάθαρα μια έντονη ανησυχία για τη σημερινή μεξικανική κοινωνία και τις σχέσεις που αναπτύσσονται μέσα της (βία, διαστροφή, αδιέξοδο στις ανθρώπινες σχέσεις). Το ζήτημα είναι ότι δεν καταφέρνει να επικοινωνήσει τους προβληματισμούς του, με αποτέλεσμα η ταινία να παραμένει ένα ερμητικά κλειστό κύκλωμα, με το οποίο ο θεατής δε βρίσκει τρόπο να συνδιαλεχτεί. Δεν γνωρίζουμε τον αντίκτυπο της ταινίας στο Μεξικό, όπου θα μπορούσε ίσως να έχει τύχει διαφορετικής αντιμετώπισης, πάντως το δυτικό κοινό δικαιολογημένα θα σκεφτεί ότι πρόκειται για ακόμη μία ταινία που στοχεύει στον επιφανειακό εντυπωσιασμό.
Ελένη Π.
