Μια ταινία για την ενδο-οικογενειακή βία και την ψυχολογική της προδιάθεση. Ενας αστυνομικός ήπιου χαρακτήρα και μαλθακών, σχεδόν ανύπαρκτων αντιδράσεων, γίνεται θύμα μιας συζύγου που απαιτεί στιβαρότερες σχέσεις, μεγαλύτερη αναγνώριση και περισσότερη επικοινωνία. Οι οικονομικές εξαρτήσεις, τα κατεστημένα οικογενειακά πρότυπα και τα μικροαστικά όνειρα της σπουδαιοφανούς επαγγελματικής αποκατάστασης των παιδιών συμβαδίζουν με μια κοινωνική υποκρισία που δεν μπορεί να παραμείνει αλώβητη.
Η ταινία του Γιαν Μπόνι περιγράφει υπερβολικές συμπεριφορές και αντιδράσεις που παρολαυτά δεν είναι σπάνιες. Οι ήρωες αυτής της ταινίας κυριαρχούνται από άρρωστες κοινωνικές σχέσεις: απομόνωση, κατάθλιψη, εμμονές, ασημαντότητες. Γαντζώνονται ο ένας από τον άλλο για να γεμίσουν και να δώσουν νόημα σε μια αφυδατωμένη από κοινωνικότητα ζωή. Το εγώ τους δεν τους επιτρέπει να αναγνωρίσουν ο ένας στον άλλο την αυτονομία που ο καθένας δικαιούται. Κι όλα αυτά τα ονομάζουν αγάπη…
Ομως, σε κάτι που εύκολα αποδίδονται ψυχολογικές προεκτάσεις, εύκολα επίσης αφαιρούνται απ’ αυτό οι κοινωνικές διαστάσεις. Η ενδο-οικογενειακή βία στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ένα φαινόμενο που άπτεται οικονομικών παραγόντων αλλά έχει κυρίως τη βάση του σε μια κοινωνική δομή άκρατων ατομικιστικών σχέσεων που αποθεώνουν εγωκεντρικές επιλογές, κατατρύχονται με το μηδαμινό και το τιποτένιο, υποβιβάζουν τη συλλογική δραστηριότητα του ανθρώπου, μειώνουν την ενασχόληση με υψηλότερους στόχους.
Αυτή η διάσταση είναι εξαιρετικά αδύναμη έως απούσα στην ταινία του Γιαν Μπόνι. Ετσι, το όλο εγχείρημα υποβιβάζεται σ` ένα τυπικό οικογενειακό, ψυχολογικό δράμα, μικρής εμβέλειας και σημασίας.
Ελένη Σταματίου
