Ενας νέος, θηλυκός Κεν Λόουτς γεννιέται στο βρετανικό κινηματογραφικό στερέωμα. Πραγματικά, αν δεν ξέρεις τη σκηνοθέτιδα αυτής της ταινίας, θα στοιχημάτιζες 99% ότι πρόκειται για τον Κεν Λόουτς. Η θεματολογία, αλλά κυρίως η κινηματογραφική γραφή ανήκουν στη σχολή του φετινού νικητή των Καννών.
Η Α. Ασάντε, έγχρωμη η ίδια, άρχισε να δουλεύει αυτή την ταινία κατά τη διάρκεια των ταραχών Bradley και Burnley στο Λονδίνο. Στόχος ήταν μια αντιρατσιστική ταινία που να μην έχει μονόπλευρη οπτική και μονοδιάστατους χαρακτήρες. Σ’ ένα μεγάλο βαθμό το κατάφερε. Ηρωίδα της είναι μια νεαρή μητέρα που προσπαθεί να μεγαλώσει τη δεκάμηνη κόρη της με την ανεπαρκή βοήθεια των δημόσιων κοινωνικών υπηρεσιών. Μαζί με άλλους τρεις άνεργους νεαρούς φίλους της, που κινούνται επίσης στο περιθώριο, προσωποποιούν τον εχθρό τους σ’ ένα μουσουλμάνο γείτονά τους με καταστροφικά αποτελέσματα.
Η ταινία, πέρα από το ρατσισμό που και εδώ σωστά επισημαίνεται η κυριαρχία και η αύξησή του στα φτωχά κυρίως στρώματα του πληθυσμού, καταπιάνεται επίσης με όλα τα προβλήματα της εφηβικής και μετεφηβικής ηλικίας, αλλά κυρίως με τις οικονομικές ανισότητες που αποδιοργανώνουν τον κοινωνικό ιστό της βρετανικής κοινωνίας. Αν και έχει αρκετές αδυναμίες, κυρίως όσον αφορά στην ανάπτυξη των χαρακτήρων, η Ασάντε κάνει μια φιλότιμη προσπάθεια να μιλήσει για τα μείζονα προβλήματα της σύγχρονης φτώχειας, αλλά και του πανταχού παρόντα συγκαλυμμένου ρατσισμού, σε μια χώρα που κάθε χρόνο πολλαπλασιάζονται τα φαινόμενα φυλετικής βίας.
Ελένη Σταματίου
