Mε τον ανασχηματισμό στέλνεται μήνυμα στους πολίτες ότι υπάρχουν πολλά να γίνουν τα επόμενα δύο χρόνια σε πολλά πεδία της κυβερνητικής πολιτικής…
Παύλος Μαρινάκης
Η αμήχανη κοινοτυπία του κυβερνητικού εκπρόσωπου «ζωγράφισε» το οπερετικό ροτέισον που έκανε στο κυβερνητικό του σχήμα ο «κουρασμένος» Κυριάκος Μητσοτάκης. Αν ο τελευταίος ανασχηματισμός έγινε επειδή «υπάρχουν πολλά να γίνουν τα επόμενα δύο χρόνια», προκύπτει αυτόματα το ερώτημα: και γιατί δεν μπορούσαν οι προηγούμενοι να τα κάνουν αυτά που πρέπει να γίνουν; Αποδείχτηκαν κατώτεροι των προσδοκιών του πρωθυπουργού που τους έβαλε στις θέσεις τους;
Εφυγαν 14, ήρθαν 15 και το… «μικρό και ευέλικτο κυβερνητικό σχήμα» μεγάλωσε κατά ένα άτομο, κατακτώντας νέο ρεκόρ στην ιστορία των ελληνικών αστικών κυβερνήσεων: 61 νοματαίοι! Δηλαδή, αν δε λειτουργούσε και το… «επιτελικό κράτος» στο μέγαρο Μαξίμου, σε τι δυσθεώρητα ύψη θα έφτανε ο συνολικός αριθμός των υπουργών, αναπληρωτών υπουργών και υφυπουργών; Οταν ένας πρωθυπουργός δεν μπορεί να βρει κάτι «πρωτότυπο» για να παραμυθιάσει το «λαουτζίκο», σημαίνει πως έχει ήδη τελειώσει.
Και τι να πούμε για το… «επιτελικό κράτος»; Πασχίζουν τα παπαγαλάκια να φτιάξουν «θέματα» για τη λειτουργία του. Τα μέλη της «νέας» κυβέρνησης, λένε, θα πάρουν από έναν «νέο μπλε φάκελο» που θα ορίζει τις προτεραιότητες ανά μήνα και «θα λειτουργεί ως βασικό έγγραφο ελέγχου»! Ελα, ρε, πώς δεν το σκέφτηκαν μέχρι τώρα; Αφησαν έξι χρόνια να περάσουν με… επιτελικές αρρυθμίες, τις οποίες θα… ανατάξουν στα δυο χρόνια που απομένουν (αν βγάλουν ολόκληρη την τρέχουσα κυβερνητική θητεία); Ούτε για παιδάκια δεν κάνει το παραμύθι.
Ο Βορίδης παίρνει πόδι από το μέγαρο Μαξίμου. Είχε, όμως, ο Βορίδης συμμετοχή στη λειτουργία του «επιτελικού κράτους»; Οχι. Αυτός ήταν μόνο για να πλακώνεται στη Βουλή με τον Βελόπουλο και τον Νατσιό (ο Στίγκας έχει έτσι κι αλλιώς αδρανοποιηθεί). Το «διατρητικό εργαλείο» προς το ακροδεξιό ακροατήριο ήταν, τίποτα παραπάνω. Είχε όμως προβεβλημένη θέση, γραφεία στον πρώτο όροφο του Μαξίμου και στο κτίριο της Ζαλοκώστα. Οταν τον παίρνεις από την υποτιθέμενη καρδιά του «επιτελικού κράτους» και τον στέλνεις στο υπουργείο όπου… θριάμβευσαν προσωπικότητες σαν τον Μηταράκη και τη Βούλτεψη, τον υποβιβάζεις. Την ίδια δουλειά θα συνεχίσει να κάνει («διατρητικό εργαλείο» προς το ακροδεξιό ακροατήριο), αλλά από σημαντικά χαμηλότερο βάθρο. Η αντιμετώπιση των προσφύγων, άλλωστε, προσφέρεται για ανανήψαντες φασίστες, που έχουν παρατήσει τα τσεκούρια και παριστάνουν τους «ευρωπαίους συντηρητικούς».
Το «επιτελικό κράτος» υποτίθεται ότι το χειρίζονταν ο Σκέρτσος και οι υφυπουργοί του Μαξίμου. Τώρα, τους βάζει «καπέλο» τον Χατζηδάκη, που θα πάρει τα γραφεία του Βορίδη και θα εποπτεύει όλα τα οικονομικά υπουργεία, ενώ ο Σκέρτσος θα εποπτεύει τα κοινωνικά και θεσμικά υπουργεία. Προφανώς, θεωρείται ότι απέτυχε με τα οικονομικά και χρειάστηκε να κληθεί ο Χατζηδάκης, ο οποίος απαίτησε να έχει στάτους ανώτερο του Σκέρτσου, γι’ αυτό και ονομάστηκε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Μα τα οικονομικά υποτίθεται ότι είναι το «φόρτε» του Σκέρτσου (από γενικό διευθυντή του ΣΕΒ τον πήρε στην πρώτη κυβέρνησή του ο Μητσοτάκης, ενώ προτού πάει στον ΣΕΒ ήταν διευθυντής του πολιτικού γραφείου του μνημονιακού υπουργού Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα).
Ολα αυτά καμιά ουσιαστική σημασία δεν έχουν. Το διαβόητο «επιτελικό κράτος» δεν είναι κάποιο μεγαλοφυές τεχνοκρατικό εργαλείο προώθησης της κυβερνητικής αποτελεσματικότητας, αλλά ένας μηχανισμός ελέγχου των υπουργών, αυτοκρατορικού τύπου, από έναν ανασφαλή πρωθυπουργό και παράλληλα ένας μηχανισμός προπαγάνδας. Τίποτα καινούργιο δε θα προσθέσει ο Χατζηδάκης. Και είναι ο… ακαταλληλότερος για να διορθώσει την εικόνα της κυβέρνησης στο λαό. Σκληρός νεοφιλελεύθερος, κοινωνικά ανάλγητος, αυτοπροβαλλόμενος ως «σούπερμαν του νεοφιλελευθερισμού», θα συνεχίσει αυτό που έκανε ως υπουργός Οικονομικών, παλαιότερα ως υπουργός Εργασίας, γενικά αυτό που έκανε σε όλη την κυβερνητική του καριέρα.
Αυτό είναι το ζητούμενο, τελικά. Να τρέξουν πιο γρήγορα όλες οι μεγάλες αντιλαϊκές ανατροπές, με γενικό δερβέναγα τον Χατζηδάκη και πασά τον Κούλη. Αν ο Μητσοτάκης ήθελε να ολοκληρώσει τη δεύτερη κυβερνητική θητεία του με ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα, χαλαρώνοντας κάπως τον νεοφιλελεύθερο ζουρλομανδύα που έχει φορέσει στον ελληνικό λαό, δε θα έκανε αντιπρόεδρο-υπερυπουργό οικονομικών υπουργείων τον Χατζηδάκη, που είναι κόκκινο πανί (το μειλίχιο ύφος του έχει προ πολλού πάψει να ξεγελάει), αλλά θα επέλεγε κάποιον με πιο «λαϊκά» χαρακτηριστικά.
Εχουμε γράψει και άλλες φορές, σε ανύποπτο χρόνο, ότι ο Μητσοτάκης ξέρει πως δε θα έχει «τρίτη ευκαιρία» και είναι αποφασισμένος να μείνει στην ιστορία του ελληνικού καπιταλιστικού σχηματισμού ως ο αστός πολιτικός που έφτασε στα ακραία όριά της τη συντηρητική ανασυγκρότηση του ελληνικού καπιταλισμού. Μητσοτάκης και Χατζηδάκης είναι πνευματικά παιδιά του πατέρα Μητσοτάκη, μεγάλωσαν στην «αυλή» του και διέπονται από το ίδιο σκληρό και αδίστακτο νεοφιλελεύθερο πνεύμα. Επομένως, η αναγόρευση του Χατζηδάκη σε αντιπρόεδρο-γενικό δερβέναγα των οικονομικών υπουργείων έρχεται να υπηρετήσει αυτή την κατεύθυνση: σκλήρυνση της αντιλαϊκής πολιτικής.
Η παραπολιτική πλευρά του θέματος είναι ήσσονος σημασίας. Δίνει ο Μητσοτάκης «δαχτυλίδι» διαδοχής στον Χατζηδάκη, ώστε να μείνει η ΝΔ στην «οικογένεια»; ‘Η τον τράβηξε στο Μαξίμου για να τον ελέγχει καλύτερα; Απάντηση κατηγορηματική δεν μπορούμε να δώσουμε, γιατί δεν γνωρίζουμε τι συμβαίνει στα άδυτα της «αγίας οικογένειας». Θυμίζουμε μόνο πως όταν ο Μητσοτάκης είχε βάλει τον ομογάλακτό του Χατζηδάκη στο υπουργείο Ενέργειας, φρόντισε να τον «βυσματώσει» η ΕΥΠ/ΚΥΠ (την αρμοδιότητα της οποίας είχε περάσει στον πρωθυπουργό και την ασκούσε μέσω του ανιψιού του Γρηγόρη Δημητριάδη), ώστε να μαθαίνει τις «συναναστροφές» του με τους «βαρόνους της ενέργειας».
Και ο Πιερρακάκης γιατί στάλθηκε στο Οικονομικών, αφού προηγουμένως αρνήθηκε να πάει στο Μεταφορών, όπως έγραψε ο αστικός Τύπος; Δεν υπήρχε άλλο στέλεχος για το Οικονομικών, ώστε ο… μέγας μεταρρυθμιστής να παραμείνει στο Παιδείας και να «ολοκληρώσει το έργο του»; Είναι προφανές ότι το άλλοτε «σημιτόπαιδο» εκδιώχτηκε από το υπουργείο Παιδείας γιατί είχε γίνει κόκκινο πανί σε όλη την εκπαιδευτική κοινότητα. Ασε που η επιχείρηση «έρχονται ιδιωτικά πανεπιστήμια» αποδείχτηκε ένα φιάσκο ολκής. Γελάει ο κόσμος με τα κολλέγια που βαφτίζονται ιδιωτικά πανεπιστήμια και με το τριτοκλασάτο πανεπιστήμιο του Παρισιού που βαφτίστηκε Σορβόννη.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ
Ιδιωτικά πανεπιστήμια «μούφα»: Και δεύτερο κολλέγιο μετατρέπεται σε ιδιωτικό «πανεπιστήμιο»
Παραρτήματα-ΝΠΠΕ θα βαφτιστούν τα κολλέγια
Στην πραγματικότητα, ο Πιερρακάκης χρίστηκε σε κάτι σαν τους τιτουλάριους επισκόπους, που έχουν τον τίτλο αλλά δεν έχουν μητρόπολη. Στο υπουργείο Οικονομικών θα εξακολουθήσει να κάνει κουμάντο ο Χατζηδάκης (άτομο ιδιαίτερα αυταρχικό, πέραν των άλλων), ενώ το «ταμείο» το κρατάει σταθερά ο αναπληρωτής υπουργός Παπαθανάσης, στενός συνεργάτης του Μητσοτάκη, που μόνο σ’ αυτόν αναφέρεται.
Στη θέση του Πιερρακάκη αναβαθμίστηκε η ήδη υφυπουργός Ζαχαράκη, που θα κρατήσει της αρμοδιότητες που είχε ως τώρα (πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση), ενώ την αρμοδιότητα της τριτοβάθμιας θα πάρει ο αναβαθμισθείς από γενικός γραμματέας σε υφυπουργό Ν. Παπαϊωάννου, γνωστός και ως «πρύτανης των ΜΑΤ», στα βασικά προσόντα του οποίου (πέραν του ότι εγκατέστησε μόνιμα τα ΜΑΤ στο ΑΠΘ) συγκαταλέγεται και το ότι «υπερασπίστηκε την απενοχοποίηση της σχέσης του πανεπιστημίου με την επιχειρηματικότητα».
Ενας άλλος άνθρωπος της «οικογένειας», ο Σκυλακάκης, εκδιώχτηκε από το υπουργείο Ενέργειας. Ακόμα και ο φιλικός στην κυβέρνηση Τύπος τον θεωρούσε αποτυχημένο. Προκαλούσε κιόλας με την -εντελώς αναντίστοιχη προς το έργο του- οίηση που επιδείκνυε. Στη θέση του μπήκε άλλος ένας «κολλητός» του Μητσοτάκη, ο Παπασταύρου, που είχε απομακρυνθεί «αίρων τις αμαρτίες του Κούλη», όταν αποκαλύφτηκε η (αποτυχημένη) αποστολή συμφιλίωσης στη βίλα του Βαγγέλη Μαρινάκη.
«Αυτά έχει η πολιτική», είχε πει τότε ο Μητσοτάκης στους κοινοβουλευτικούς συντάκτες για την αποπομπή των Παπασταύρου-Μπρατάκου. Τώρα, επανέφερε σε καλό υπουργείο τον πιστό συνεργάτη του, αλλά καλού-κακού τού έβαλε για υφυπουργό τον πρωθυπουργικό σύμβουλο Νίκο Τσάφο. Είπαμε, ο Μητσοτάκης εμπιστεύεται μόνο τον εαυτό του.
Η «μεταγραφή αεροδρομίου» που αποδείχτηκε «παλτό» εκδιώχτηκε κλωτσηδόν πλέον. Οι εφοπλιστές δεν τον ήθελαν, όχι γιατί σήκωνε ανάστημα, αλλά γιατί θεωρούσαν πως δεν έκανε τίποτα και απλά περνούσε τον καιρό του στον Πειραιά. Απαξιωτικά σχόλια γράφονταν συνεχώς στον φιλοκυβερνητικό Τύπο. Στο υπουργείο Εφοπλισμού πήγε ο Κικίλιας. Δεν τον άφησε (ο Κούλης) να ολοκληρώσει την… τεράστια μεταρρύθμιση στην πολιτική (μη) προστασία. Ζάχαρη θα περάσει στον Πειραιά ο τέως μπασκετμπολίστας.
Ο Στυλιανίδης ήρθε «μετά βαΐων και κλάδων» και φεύγει στα μουλωχτά, ως απόλυτα αποτυχημένος. Η περίπτωσή του είναι case study για το τι σημαίνει ανασχηματισμός και πολιτική προπαγάνδα.
Μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές του καλοκαιριού του 2021 (Εύβοια, Αττική, Ηλεία, Αχαΐα κ.α.), ο Μητσοτάκης προσπαθούσε με την προπαγάνδα να απαλλαγεί από τις εγκληματικές ευθύνες της κυβέρνησής του. Πρώτα συμφώνησε με τον Ευάγγελο Αποστολάκη να αναλάβει, ως υπερκομματικός, ένα καινούργιο υπουργείο με τον βαρύγδουπο τίτλο «Πολιτικής Προστασίας» (έως τότε, η πολιτική προστασία ήταν αρμοδιότητα υφυπουργείου στο υπουργείο Προ Πο). Του τη χάλασε ο Τσίπρας ο οποίος τράβηξε το αυτί του «ναυαρχούκου» και τον ανάγκασε να κάνει πίσω.
Τότε ο Μητσοτάκης και η ομάδα του έστυψαν το μυαλό τους και κατέληξαν στο να φέρουν τον Στυλιανίδη από την Κύπρο, ως «μεταγραφή αεροδρομίου». Δε χρειάζεται να θυμίσουμε τι έγραφαν τότε για τον… Ριβάλντο της πολιτικής, την τεχνοκρατική του επάρκεια, τη διοικητική ιδιοφυΐα του, την ευρωπαϊκή και διεθνή εμπειρία κτλ. Οχι Ριβάλντο (που έπαιξε μεγάλη μπάλα και στην Ελλάδα, σε Ολυμπιακό και ΑΕΚ) δεν αποδείχτηκε, αλλά ούτε καν Μπερμπάτοφ. Ο βούλγαρος τέως παιχταράς έβαλε και πέντε γκολ όταν ήρθε να συμπληρώσει τα ένσημά του στον ΠΑΟΚ, ενώ ο Στυλιανίδης έφυγε σαν εντελώς αποτυχημένος από το Πολιτικής Προστασίας και τώρα και από το Ναυτιλίας. Η προπαγάνδα για τη «μεταγραφή αεροδρομίου» είχε γίνει, όμως. Χωρίς μάλιστα να έχει υπάρξει ο εν λόγω κύπριος πολιτικός τίποτα το σημαντικό στην προηγούμενη πολιτική καριέρα του, όπως π.χ. ο Γκοβού ή ο Μαρσέλο (που ήρθαν σε ΠΑΟ και Ολυμπιακό, αντίστοιχα, αλλά… δεν…).
Ποιος μας έμεινε; Α, το δίδυμο στο υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών. Ο Σταϊκούρας έπρεπε να εκδιωχτεί σαν αποδιοπομπαίος τράγος (δεν ανήκει, άλλωστε, στους μητσοτακικούς, ώστε να υπάρχει λόγος προστασίας του με μετακίνηση). Στις διαρροές «έπαιζε» δυνατά το όνομα του Πλεύρη, αλλά προφανώς κρίθηκε πως τα χλευαστικά σχόλια θα σκίαζαν εντελώς την επικαιρότητα και θα διέλυαν το ανασχηματισμολογικό προπαγανδιστικό νέφος. Ετσι, επιλέχτηκε ο «άχρωμος-άγευστος-άοσμος» Δήμας ως υπουργός και αναβαθμίστηκε σε αναπληρωτή υπουργό με αρμοδιότητα τις μεταφορές ο Κυρανάκης, που δεν υπήρχε περίπτωση να πει όχι σε ένα τέτοιο δώρο. Παρέμεινε και ο μητσοτακικός Ταχιάος.
Από εκεί και πέρα είχαμε το σύνηθες ροτέισον για τις εσωκομματικές, γεωγραφικές και «λομπίστικες» ισορροπίες. Κάπως έτσι επανήλθε η αστραφτερή Δόμνα με το καρφιτσωμένο χαμόγελο και υφυπουργοποιήθηκε -επιτέλους!- ο… πιστός στρατιώτης και μόνιμος πανελίστας Γιάννης Λοβέρδος. Μέχρι που έκλαψε on camera πριν από μερικές μέρες, επειδή -όπως έλεγε- κάποιοι έστελναν μηνύματα ευχόμενοι να πάθουν καρκίνο τα παιδιά του. Μόνο αυτός θα μπορούσε να μετατρέψει σε «είδηση» τις (υπαρκτές ή ανύπαρκτες) καγκουριές κάποιων ανεγκέφαλων.
Ετσι, ο Μητσοτάκης τα βόλεψε όλα και όλους.
- Αλλαξε πολιτική ηγεσία στο Υποδομών και Μεταφορών, για να απαντήσει στη λαϊκή πίεση για το έγκλημα των Τεμπών. Απαντούν οι Δήμας-Κυρανάκης σ’ αυτή την πίεση; Οχι, βέβαια, αλλά τι να κάνει και ο κόουτς Κούλης; Κάποιους έπρεπε να βάλει, βρήκε αυτούς.
- Ηθελε να δείξει πως «γκαζώνει» την κυβέρνηση, οπότε έκανε αντιπρόεδρο τον Χατζηδάκη. Θα «γκαζώσει» ο Χατζηδάκης την κυβέρνηση; Οσο την «γκάζωσαν» και οι προηγούμενοι του «επιτελικού κράτους». Αλλά κι αν υποθέταμε ότι θα τη «γκαζώσει» περισσότερο από τους προηγούμενους, προς ποια κατεύθυνση θα επιταχύνει το σκάφος; Στην κατεύθυνση της διεύρυνσης των ορίων της συντηρητικής ανασυγκρότησης του ελληνικού καπιταλισμού.
- Εκλεισε το μάτι στους λεγόμενους κεντρώους, βάζοντας τον Πιερρακάκη στο Οικονομίας. Χωρίς ουσιαστικές αρμοδιότητες, αλλά αυτός θα φαίνεται και θα φορτώνεται το λεγόμενο πολιτικό κόστος.
- Εκλεισε το μάτι και στους ακροδεξιούς, κρατώντας τον Βορίδη και μεταθέτοντάς τον εκεί που η ξενοφοβική και αντιρατσιστική προπαγάνδα του μπορεί να απογειωθεί.
- Εκανε και το υπόλοιπο ροτέισον για να είναι όλοι ευχαριστημένοι. Αλλοι επειδή υφυπουργοποιήθηκαν και άλλοι επειδή ελπίζουν ότι μπορεί να γίνει ένας ακόμα ανασχηματισμός και να πάρουν κι αυτοί υφυπουργείο.
ΥΓ1. Αν ο Μητσοτάκης ήθελε να κατασιγάσει κάπως την οργή για το έγκλημα των Τεμπών, ο πρώτος που θα έδιωχνε θα ήταν ο Γεωργιάδης. Ηταν τόσο προκλητικές οι παρεμβάσεις του, ώστε ελάχιστα πριν από τα τεράστια συλλαλητήρια στις 28 Φλεβάρη αναγκάστηκαν να του βάλουν φίμωτρο. Είχε ακουστεί, μάλιστα, ότι ο Μητσοτάκης θα τον διώξει (εξ ου και ο θρήνος του Πορτοσάλτε). Εχουμε τη γνώμη πως ο Μητσοτάκης δεν εξέτασε το ενδεχόμενο να διώξει τον Γεωργιάδη. Δε θα βρει πιο αδίστακτο για να ολοκληρώσει την κατεδάφιση του ΕΣΥ και την προώθηση της ιδιωτικοποίησης. Γι’ αυτό και τους κράτησε όλους/ες στο Υγείας, με επικεφαλής τον Γεωργιάδη.
ΥΓ2. Επειδή κατάλαβαν ότι δεν μπορούν με τίποτα να «πουλήσουν» αυτόν τον ανασχηματισμό σαν «νέο ξεκίνημα» και τα παρόμοια, δόθηκε γραμμή στα παπαγαλάκια να «παίξουν» από τη μια το «τόπο στα νιάτα» και από την άλλη το «τεχνοκρατικό άρωμα». Τους ακούς να λένε με σοβαρό ύφος ότι «ο πρωθυπουργός δείχνει εμπιστοσύνη στους νέους» και σκέφτεσαι πως αν τους είχες μπροστά σου θα τους άρχιζες στις σφαλιάρες. Οσο για τον «τεχνοκρατικό αέρα», αρκεί μια αναφορά στον «μέγα τεχνοκράτη» Αρίστο Δοξιάδη, με την παράθεση πρόσφατης ανάρτησής του (κάθε περαιτέρω σχόλιο παρέλκει):
