«Αυτό που σκέφτηκα ήταν η παραίτηση. Hταν το πρώτο συναίσθημα και δεν είναι και φευγαλέο, ήταν κάτι που με βασάνισε αρκετές ώρες και μέρες», είπε ο Τσίπρας στο Star, ομολογώντας ότι την Κυριακή 21 του Μάη σκέφτηκε την παραίτηση. Και συνέχισε: «Oταν όμως ξεπέρασα το σοκ, συνειδητοποίησα ότι το μόνο που δεν έχω δικαίωμα να κάνω είναι να λιποτακτήσω. Δεν έχω δικαίωμα απέναντι στην Ιστορία, απέναντι στο 1.200.000 ανθρώπους που μας ψήφισαν εκείνη την Κυριακή της ήττας, απέναντι στα δεκάδες χιλιάδες μέλη μας, δεν έχω δικαίωμα να λιποτακτήσω και να τους αφήσω μόνους σε μια δύσκολη στιγμή».
Στο πρώτο σκέλος τον πιστεύουμε. Οταν είσαι αδιαμφισβήτητος αρχηγός αστικού κόμματος εξουσίας και ενώ περιμένεις ότι θα κερδίσεις ή ότι θα πας «μπάρα-μπάρα», τρως είκοσι μονάδες διαφορά και νταμπλ σκορ στο κεφάλι, είναι λογικό να σκέφτεσαι να τα παρατήσεις. Πόσο κράτησε αυτό, όμως; Δεν ήμασταν εκεί, αλλά είμαστε σίγουροι πως δεν κράτησε περισσότερο από λίγες ώρες. Οταν ο Τσίπρας βγήκε και έκανε την πρώτη δήλωση για το αποτέλεσμα των εκλογών, η απόφαση είχε ληφθεί: δεν φεύγω.
Σ’ αυτού του τύπου τις αποφάσεις παίζει μεγάλο ρόλο και το στενό περιβάλλον. To οποίο είναι πιο φανατικό από τον αρχηγό, καθώς απ’ αυτόν αντλεί δύναμη και χωρίς αυτόν δεν είναι τίποτα. Τον ηρέμησαν και στη συνέχεια δεν πρέπει να δυσκολεύτηκαν πολύ για να τον πείσουν ότι δεν πρέπει να παραιτηθεί. Η εξουσιομανία είναι το καλύτερο φάρμακο σε τέτοιες καταστάσεις.
Τα υπόλοιπα που είπε ο Τσίπρας είναι πολιτικάντικο «αλάτι και πιπέρι». Με μπόλικο ναρκισσισμό, που δεν τον προστάτευσε από το να χρίσει τον εαυτό του ηγέτη που… συνομιλεί με την Ιστορία και έχει υποχρεώσεις απέναντί της! Οσο για τα μέλη και τους ψηφοφόρους, δεκάρα τσακιστή δε δίνει ο Τσίπρας (και ο κάθε Τσίπρας). Σαν πελάτες τους αντιμετωπίζει και τους πουλάει γενναιότητα.
Πρέπει να επισημάνουμε πως δεν είναι η πρώτη φορά που ο Τσίπρας βρέθηκε σε παρόμοια θέση. Ανάλογα συναισθήματα βίωσε και το βράδυ του ψευτο-δημοψηφίσματος τον Ιούνη του 2015. Τότε περίμενε πως θα νικήσει το «ναι» ή τουλάχιστον πως «ναι» και «όχι» θα έρθουν «μπάρα-μπάρα». Του «έσκασε», όμως, ένα 70-30 υπέρ του «όχι», που έπεσε και τον καταπλάκωσε. Δεν του πήρε και τότε πολύ για να… συνομιλήσει με την Ιστορία. Και να ανακοινώσει ότι πετάει στα σκουπίδια το «όχι» (με όλη τη θολούρα που αυτό κουβαλούσε) και πως καλεί τους υπόλοιπους μουστερήδες των Μνημονίων σε σύσκεψη υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, για να εκπονήσουν από κοινού την… εθνική γραμμή ενός ακόμα Μνημόνιου.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Αυτό που μας ενδιαφέρει σ’ αυτό το σχόλιο είναι το αδίστακτο του πολιτικού που παριστάνει τον αριστερό και τον υπηρέτη της θέλησης του λαού. Αυτό επαναλαμβάνεται και τώρα, στις ασφαλώς διαφορετικές συνθήκες της εκλογικής συντριβής του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τσίπρας δεν έχει σκοπό να φύγει, ακόμα κι αν χάσει με μεγαλύτερη διαφορά στις 25 του Ιούνη!
Το είπε ο ίδιος, με έμμεσο τρόπο, παρομοιάζοντας τον εαυτό του με… άλτη του ύψους: «Θα ήθελα να το παρομοιάσω, αν μου επιτρέπετε, με αθλητικούς όρους. Δεν είναι επαναληπτικός αγώνας, αλλά είναι η δεύτερη προσπάθεια ενός άλτη που έβαλε ψηλά τον πήχη, πέρασε από κάτω και τώρα πρέπει να συμμαζέψει την ψυχολογία του, να δει τα λάθη του, να δει την περπατησιά του για να έχει στη δεύτερη προσπάθεια το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, να περάσει τον πήχη».
Βέβαια, και στις 25 Ιούνη θα περάσει κάτω από τον πήχη (ανεξάρτητα του αν θα κλείσει ή θα ανοίξει η ψαλίδα της διαφοράς με τη ΝΔ και αντίστροφα της διαφοράς με το ΠΑΣΟΚ). Ομως, ως γνωστόν, ο άλτης του ύψους δικαιούται και τρίτη προσπάθεια. Δεν επέλεξε τυχαία, λοιπόν, το συγκεκριμένο παράδειγμα ο Τσίπρας. Προανήγγειλε, εμμέσως πλην σαφώς, ότι θα παραμείνει στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, για να δοκιμάσει ξανά να νικήσει τον Μητσοτάκη.
Φυσικά, όλα τα κάνει για… τον κακομοίρη το λαό, όχι για την πάρτη του: «Αυτό κάνουμε, αυτό πρέπει να κάνουμε και κυρίως με το βλέμμα και την καρδιά στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη το στήριγμα του ΣΥΡΙΖΑ ως μια δύναμη που ήρθε όχι ως πυροτέχνημα το 2012, αλλά για να στηρίξει τους αδύναμους, τα λαϊκά στρώματα, τη μεσαία τάξη, να επιβάλει όρους δικαιοσύνης».
Και το σπάει στα δύο, βάζοντας ως πρώτο στόχο να κλείσει την ψαλίδα στις 25 του Ιούνη και μετά, με το… τρίτο άλμα, να νικήσει στις μεθεπόμενες εκλογές: «Και πιστεύω ότι είναι πάρα πολύ κρίσιμο αυτό. Είναι κρίσιμο διότι αν επαναληφθούν αυτοί οι συσχετισμοί στην κρίσιμη τελική κάλπη, γιατί αυτή είναι η κρίσιμη κάλπη που θα δώσει κυβέρνηση, θα έχουμε μια αναντιστοιχία σε ό,τι αφορά και τη δημοκρατική λειτουργία αλλά κυρίως μια ανεξέλεγκτη κυβέρνηση, που θα επιβάλλει μια ατζέντα που ήδη έχει αρχίσει να φαίνεται».
Η Ζαχαρέα που του έπαιρνε τη συνέντευξη τον ρώτησε «τι είναι νίκη για σας στην κάλπη της 25ης Ιουνίου;». Δεν είχε πρόβλημα να πει ότι και πάλι θα περάσει κάτω από τον πήχη: «Κατ` αρχάς μιλήσαμε για ανατροπή των συσχετισμών. Αυτός είναι ο στόχος μας. Δεν πετάμε στα σύννεφα, κυρία Ζαχαρέα». Η Ζαχαρέα επέμεινε: «Οταν λέτε ανατροπή των συσχετισμών;». Ο Τσίπρας το γύρισε στο… κυριελέησον: «Είπα ότι είναι το δεύτερο άλμα του άλτη που πρέπει να περάσει αυτή τη φορά τον πήχη, αλλά δεν παραγνωρίζουμε ότι είναι ένα πολύ δυσμενές αποτέλεσμα για εμάς το αποτέλεσμα της κάλπης της 21ης του Μάη. Ως εκ τούτου, λοιπόν, εμείς, επαναλαμβάνω, δεν είμαστε κόμμα διαμαρτυρίας, δεν είμαστε κόμμα συμπλήρωμα, κυβερνητικό συμπλήρωμα της Δεξιάς. Αρα δεν έχουμε κανέναν άλλο στόχο, παρά μονάχα να διεκδικήσουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα προκειμένου να εφαρμοστεί ένα πρόγραμμα ανάσας και στήριγμα για την κοινωνία. Να μη σβήσει η ελπίδα για δικαιοσύνη σε αυτή τη χώρα. Αυτός είναι ο στόχος μας». Και θέλει να περάσει τον πήχη και δεν μπορεί να τον περάσει, αλλά θέλει να περάσει από πάνω και να τον ρίξει με το γόνατο… Παπατζιλίκια!
Στην κατακλείδα της συνέντευξης επανέλαβε τα ίδια, με πιο απλό τρόπο, για όσους δεν έπιασαν με τη μία το παράδειγμα με τον άλτη: «Δεν λιποτακτώ. Ούτε χθες ούτε σήμερα ούτε αύριο θα το κάνω. Θα είμαι παρών».
Ο Βασίλης Σκουρής έγραψε στο «θυγατρικό» ieidiseis.gr τα εξής (η έμφαση στο πρωτότυπο):
«Η απόφασή του είναι οριστική: Ο Αλέξης Τσίπρας παραμένει στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και μετά τις εκλογές της 25ης Ιουνίου, έχοντας ως στόχο να οδηγήσει ξανά ένα κόμμα που χαροπάλευε να μπει στη Βουλή στις νίκες και την κυβέρνηση. Σύμφωνα με τις πληροφορίες των «Παιχνιδιών Εξουσίας», μάλιστα, την απόφασή του αυτή ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αναμένεται να ανακοινώσει δημοσίως εντός των επόμενων ημερών, σε μια από τις εμφανίσεις που ετοιμάζει.
Η αλήθεια είναι πως μετά το αποτέλεσμα ο Αλέξης Τσίπρας ταλαντεύτηκε προς στιγμήν ως προς τη στάση που θα κρατήσει, γρήγορα όμως έλαβε την οριστική του απόφαση: Δεν πρόκειται να αφήσει το κόμμα που ταυτίστηκε σε μεγάλο βαθμό με το όνομά του να σκυλευτεί οδηγούμενο σε μια στρατηγική ήττα. Αντιθέτως, φέρεται να πιστεύει πως στις προσεχείς κάλπες ο ΣΥΡΙΖΑ όχι απλώς δεν θα απειληθεί από το ΠΑΣΟΚ για τη δεύτερη θέση, αλλά και θα βελτιώσει τα ποσοστά που έλαβε στις 21 Μαΐου.
Η ειλημμένη απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να παραμείνει στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μετά τις κάλπες εκ των πραγμάτων σταθεροποιεί την κατάσταση στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, καθώς δεν υπάρχει καν εν δυνάμει «δελφίνος» για την επόμενη μέρα. Αποχώρησή του, άλλωστε, από την ηγεσία θα έφερε αντιμέτωπο τον ΣΥΡΙΖΑ όχι απλώς με ένα αντίστροφο 2012, αλλά και με πιθανές διασπάσεις και διάλυση. Ο ίδιος θα εγκατέλειπε δε την ηγεσία ως «υπεύθυνος της καταστροφής», «κάτι που δεν πρόκειται να επιτρέψει».
Είναι μάλιστα σαφές πως παραμένοντας στην ηγεσία της Κουμουνδούρου μετά την 25 Ιουνίου προτίθεται να προχωρήσει σε μεγάλες αλλαγές στον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και σε αντιλήψεις και πρόσωπα που έχει συμβιβαστεί τα τελευταία χρόνια».
Ο Λακόπουλος ξεσπαθώνει με τη δική του αρθρογραφία: Εγώ σου τα ‘λεγα, διώξ’ τους όλους και φτιάξε νέο κόμμα. Κι αν δεν μπορείς να κάνεις το ελληνικό Επινέ (σ.σ. στο Επινέ το 1971 ο Μιτεράν μάζεψε τις διάφορες φράξιες της γαλλικής σοσιαλδημοκρατίας και έφτιαξε ένα ισχυρό προσωποπαγές κόμμα υπό την ηγεσία του), τουλάχιστον φτιάξε τον δικό σου ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς βαρίδια τύπου Πολάκη, Παππά, Δούρου, Σκουρλέτη κτλ.
Οι πρώτες κινήσεις του Τσίπρα (πρόσληψη ως προεδρικού συμβούλου επικοινωνίας του «λυσσασμένου» αντικομμουνιστή και χυδαίου αναθεωρητή-πλαστογράφου της νεότερης ελληνικής ιστορίας, Μαραντζίδη, νέα εκλογική επιτροπή, παραμερισμός όλων των πρωτοκλασάτων στελεχών πλην Αχτσιόγλου και Χαρίτση) δείχνουν προς αυτή την κατεύθυνση. Εχει ήδη χρεώσει σε όλους τους άλλους την εκλογική συντριβή, εκτός από τον εαυτό του, την Τσαπανίδου και τους Χαρίτση, Αχτσιόγλου, Ζαχαριάδη και Σβίγκου (οι υπόλοιποι της νέας εκλογικής επιτροπής δεν έπαιζαν κανέναν ιδιαίτερο ρόλο στην εκλογική καμπάνια για τις 21 του Μάη) και δείχνει αποφασισμένος ακόμα και να διασπάσει τον ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώντας πως όσοι δεν υποταχτούν και δεν τον ακολουθήσουν θα έχουν την τύχη των Λαφαζανοστρατούληδων.
Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα του βγει αυτός ο σχεδιασμός, αλλά αυτό ποσώς μας ενδιαφέρει. Αν ασχοληθήκαμε επί μακρόν με τα τελευταία καμώματα του Τσίπρα είναι για να μιλήσουμε για τους δημαγωγούς λαοπλάνους που καταφέρνουν, φορώντας τη λεοντή του αριστερού, του αντιιμπεριαλιστή, του αντινατοϊκού, του προστάτη των λαϊκών συμφερόντων, να εγκλωβίζουν πλατιά εργατικά, νεολαιίστικα και εργαζόμενα μικροαστικά στρώματα σε μια πολιτική συναίνεσης και υποταγής στην καπιταλιστική τάξη πραγμάτων.
Οι εποχές αλλάζουν, τα πρόσωπα αλλάζουν, οι συγκρίσεις ανάμεσα στα πρόσωπα δεν έχουν νόημα, γιατί οδηγούν σε νέες παγίδες. Εκείνο που έχει σημασία και πρέπει να τονιστεί είναι η ανάγκη για ταξική-πολιτική συγκρότηση της εργατικής τάξης, ώστε να σταματήσει να σέρνεται πίσω από τις ντροπιασμένες σημαίες της σοσιαλδημοκρατίας και της ψευτοαριστεράς. Σ’ αυτό πρέπει να επικεντρωθεί η σκέψη και η δράση των πρωτοπόρων εργατών. Ας αφήσουμε στη μιζέρια τους τους κάθε είδους συλλέκτες ψήφων.
ΥΓ1. Ενα υψηλόβαθμο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ (δεν θα αναφέρουμε το όνομά του, γιατί η συζήτηση ήταν προσωπική και όχι δημοσιογραφική), τη νύχτα που οι Τσιπραίοι καρατόμησαν τον Αλαβάνο, το μακρινό 2009, φώναζε: «Είναι Βοναπάρτης!» Στον Αλαβάνο αναφερόταν, όχι στον (τότε) babyface Tσίπρα. Τι να λέει τώρα που βλέπει το άλλοτε ίνδαλμά του να ξεπερνάει σε εσωκομματικό βοναπαρτισμό τον Αλαβάνο;
ΥΓ2. Υπάρχει και ο… αισιόδοξος της παρέας. Ο Βαγγέλης ο Αντώναρος αποσύρθηκε για ξεκούραση στο σπίτι του στην Πάτμο και επί τη ευκαιρία έκανε και μια… δημοσκόπηση από το Twitter, η οποία έβγαλε νικητή από τις κάλπες της 25ης του Ιούνη (μαντέψτε!) τον ΣΥΡΙΖΑ! Δεν μπορεί, κάτι «πίνει» και δεν μας δίνει…