Δύο χιλιάδες είκοσι τέσσερα
παραδομένοι, πεσμένοι στα τέσσερα
Πάντως η παρατεταμένη δυσφορία που προκάλεσε ο παρατεταμένος καύσωνας δεν φτάνει ούτε για αστείο την παρατεταμένη δυσφορία που προκαλεί η παρατεταμένη κυβέρνηση. Ούτε στη διάρκεια ούτε στην ένταση.
Εφτασε και ο Αύγουστος που ‘ναι παχιές οι μύγες
κείνες που πάνε στα σκ@τ@, που όλο ενοχλούνε
κι όμως όσο ταλαιπωρούν και όσο εκνευρίζουν
με τίποτα δεν φτάνουνε… (ονόματα μη λέμε).
Το είπαμε: Biden, bye then. Χάρις στη Harris θα έχει έναν αντίπαλο ο πυροβολημένος. Η θεία Harris είναι εδώ.
Ελπίζουμε το «όλα θα έχουν κριθεί μέχρι τον Σεπτέμβριο για το Κυπριακό» να λάβει εξέχουσα θέση στην πανηγυρική «παπάρα της πεντηκονταετίας» την οποία τιμής -και μεταπολίτευσης- ένεκεν θα έπρεπε ήδη να έχει θεσπίσει η «Κόντρα».
Και τι περιμένεις να πει για τους τουρίστες (και όχι μόνο) αυτός που ο αναγραμματισμός του επιθέτου του είναι «τρελός, το ‘πα»;
Παγκόσμιο χάος από ένα πρόβλημα στον κυβερνοχώρο. Πού να ήταν και τίποτε άλλο εκτός από «πρόβλημα»…
Η λαϊκή μούσα περιδιαβαίνει δίκην κυνικού φιλοσόφου ή επαίτη τη μακάρια μπανανία, παρατηρεί, μαθαίνει, εμπνέεται και ενίοτε αποτυπώνει στο χαρτί (ποιας υγείας ρε;) τις σκέψεις της:
Αυτός δεν είναι Αύγουστος, δεν είναι καλοκαίρι
αντί να τους τσακίσουμε μας έχουνε στο χέρι
όλο και περισσότερο. Και μας ποδοπατούνε
που δεν τους οδηγήσαμε να πάν’ να… κοιμηθούνε.
Καμιά φορά, επηρεασμένη από τους μαύρους καιρούς που της έλαχαν να ζει, γίνεται και μελλοντολόγος ερμηνεύοντας τα προφανέστατα:
Κι απέ θα ‘ρθει Σεπτέμβριος και για να μας μαζέψουν
θ’ αρχίσουνε τις απειλές, θ’ απλώσουνε το φόβο.
Μετά το «κρατίδιο» στην Κύπρο, ο Στέκας ανακάλυψε ότι υπάρχουν και αγνοούμενοι! Υπομονή συριζόπαιδα, μέχρι να μάθει τι γίνεται γύρω του, θα έχουν φύγει κα’να δυο-τρεις γενιές…
Καλά, αυτά δεν είναι παρά μικρολεπτομέρειες μπροστά σε όσα απίστευτα συντελούνται καθημερινά στο κώμα.
Καθότανε ο Κωνσταντής, σε μια γωνιά ψηνόταν
χωρίς καμιά προοπτική να κάνει ένα μπάνιο
να κάνει λίγες διακοπές, να πάρει μια ανάσα
μετά από τόσο στρίμωγμα στη φάμπρικα για χρόνια
γιατί του τα σκουπίσανε να κάνουν μπάνια άλλοι
κι εκείνος παρακολουθεί τις μούρες τις θρεμμένες
που φτύνουνε απ’ το γυαλί εκείνον κι εμάς όλους…
Το λέτε και το ξαναλέτε. Τελικά ρε παιδιά θα έρθετε ξαφνικά μέσα σε κάποια νύχτα ή όχι;
Ενταση πάλι στο Αιγαίο ξαφνικά; Μα γιατί, αφού όλα πια πήγαιναν καλά και θα πήγαιναν ακόμα καλύτερα; Πέσαμε από τα σύννεφα.
Και μόλις ανεβήκαμε στα σύννεφα, ξαναπέσαμε μαθαίνοντας για μεγάλη φοροδιαφυγή 27 εταιριών με εικονικά τιμολόγια εκατομμυρίων ευρώπουλων. Γίνονται τέτοια πράγματα; Χζουν οι αρκούδες στο δάσος;
Βρε Ολγα μου τι έγινε; Εβγα στα παραθύρια
μαζί με τ’ άλλα νούμερα, νούμερα να μας δώσεις.
Πόσοι τουρίστες ήρθανε ως τώρα; Πόσοι θα ‘ρθουν;
Είκοσι εκατομμύρια; Τριάντα; Εξακόσια;
Μη μας κρατάς στην άγνοια, μας τρώει η αγωνία.
Ερχεται η ανάπτυξη; Μήπως θ’ αργήσει κι άλλο;
Μια απέραντη φυλακή, μια δυστοπική εικόνα όλο το Παρίσι ελέω ολυμπιακών αγώνων. Αφού δοκίμασαν σχέδια διαχείρισης των πληθυσμών με την πανδημία, τα εξελίσσουν. Κι εμείς παρακολουθούμε απλά…
«Χτυπήστε ευθεία, χτυπήστε την καρδιά. Μέσα σ’ αυτό τον λευκό κύκλο των νεκρών, μέσα στη σιωπή, κάποιος τουλάχιστον να ουρλιάξει» (Σαλβατόρε Κουαζιμόντο – «Χιόνι»).
Επαναλαμβάνουμε: από πολιτική και πωλητική άποψη, δεν πρόκειται να πλήξουμε καθόλου τον Αύγουστο, κι ας λέει ότι θέλει ο Umberto Eco. Και μη ξεχνάτε: «Το 2027 που θα ξανασυναντηθούμε στις κάλπες, η Ελλάδα θα είναι πολύ καλύτερη από σήμερα». Προς το παρόν «καλή αντάμωση στα γουναράδικα».
Κοκκινοσκουφίτσα