Ο Λοβέρδος ζήτησε με Ερώτησή του από τον Κοντονή να του δώσει λίστα με τις αγωγές που έχουν γίνει κατά ΜΜΕ από κυβερνητικά στελέχη. Και ο Κοντονής, αφού προηγουμένως ρώτησε την -παντελώς άσχετη με το θέμα- Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, απάντησε ότι αδυνατεί να παράσχει τα στοιχεία που ζήτησε ο Λοβέρδος.
Μια τυπική γραφειοκρατική απάντηση, προκειμένου να μην υπάρξει απάντηση. Αν ήθελε να δώσει απάντηση, τότε θα έβαζε τις υπηρεσίες να ψάξουν στα βιβλία των δικαστηρίων (της Αθήνας θα ήταν αρκετό) και να δώσει μια πλήρη απάντηση. Αυτή η απάντηση, όμως, θα αναδείκνυε πρωταθλητή της δικομανίας τον Καμμένο. Σ' αυτό, άλλωστε, απέβλεπε η Ερώτηση του Λοβέρδου κι αυτό θέλησε να αποφύγει ο Κοντονής, ενεργώντας σαν γραφειοκράτης της παλιάς σχολής.
Η υποκρισία, όμως, δεν αφορά μόνο τον Κοντονή. Αφορά και τον Λοβέρδο. «Νόμος Βενιζέλου» ονομάζεται ο νόμος που επικαλούνται αυτοί που κάνουν αγωγές κατά του Τύπου. Επί Σημίτη φτιάχτηκε και μετά διατηρήθηκε αλώβητος απ' όλες τις κυβερνήσεις, μέλος των οποίων υπήρξε ο Λοβέρδος. Γιατί δε φρόντισαν να τον καταργήσουν;
