Ακουγες τον Παυλίδη να δίνει την παράστασή του στη Βουλή και δεν πίστευες στ’ αυτιά σου. «Εκβιαστές», άνθρωποι με «περίεργα χαρτιά», νομιμοποιημένα «σαπάκια» και πάει λέγοντας. Πότε τ’ ανακάλυψε αυτά ο γαλάζιος βουλευτής; Τώρα που κατηγορείται ότι τσέπωσε χοντρές μίζες; Την εποχή που ήταν υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας δεν ήξερε τίποτα για τα σαπάκια με τα περίεργα χαρτιά; Ηξερε και παραήξερε, βέβαια. Αλλωστε, αυτός τους έδινε τις άδειες, αυτός μοίραζε με τις χούφτες τα ευρώ για να κυκλοφορούν τα σαπάκια στο Αιγαίο, καταταλαιπωρώντας και γδέρνοντας τους νησιώτες το χειμώνα και τους τουρίστες το καλοκαίρι.
Πίσω από το σκάνδαλο Μανούση-Παυλίδη, την πραγματική αλήθεια του οποίου όλοι υποψιαζόμαστε, ανεξάρτητα από τις αποδείξεις (με τη νομική έννοια του όρου) που έχουμε, βρίσκεται το μεγάλο σκάνδαλο της ελληνικής ακτοπλοΐας. Ενα σκάνδαλο που δεν έχει μόνο γαλάζιο αλλά και πράσινο χρώμα. Από το κόλπο γκρόσο των «άγονων γραμμών», που έστησαν οι ακτοπλόοι εφοπλιστές παρέα με τις κυβερνήσεις, έβαλαν στις τσέπες τους την οκταετία 2000-2008 γύρω στα 230 εκατομμύρια ευρώ.
Με το νόμο 2932/2001, που ψήφισε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ όταν η ΕΕ απαίτησε την απελευθέρωση της ακτοπλοΐας, άνοιξε διάπλατα ο δρόμος για τους εφοπλιστές, παλιούς και καινούργιους, όπως ο Μανούσης. Το 2002, πρώτη χρονιά εφαρμογής του νέου καθεστώτος, οι επιδοτήσεις εκτινάχτηκαν στα ύψη. Οι εφοπλιστές, σε αγαστή συνεργασία με το υπουργείο, άρχισαν να χαρακτηρίζουν άγονες ολοένα και περισσότερες γραμμές και να μοιράζονται κρατικές επιδοτήσεις. Τα δύο τρίτα των γραμμών του Αιγαίου έχουν χαρακτηριστεί άγονες!
Το 2006, η κυβέρνηση της ΝΔ ξεχείλωσε ακόμα περισσότερο το νόμο του ΠΑΣΟΚ, απελευθερώνοντας και το όριο ηλικίας των πλοίων της ακτοπλοΐας, για να μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθερα τα διάφορα σαπάκια τύπου «Νταλιάνα» (ναυπηγημένο το 1969), ξεχνώντας τους 80 νεκρούς του «Σαμίνα».
Αχόρταγοι οι εφοπλιστές πίεζαν συνεχώς, εκβίαζαν, βυσσοδομούσαν, τσέπωναν επιδοτήσεις και ταυτόχρονα έπαιρναν εγκρίσεις για συνεχείς αυξήσεις εισιτηρίων. Στο διάστημα που αναφερόμαστε (2000-2008) οι τιμές των εισιτηρίων αυξήθηκαν μέχρι και 400%! Κι ενώ τσέπωναν τις επιχορηγήσεις και αύξαναν ανεξέλεγκτα τα εισιτήρια, μειώνοντας παράλληλα τις συνθέσεις των πλοίων τους, τα ακινητοποιούσαν όποτε γούσταραν, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Ακόμα και βδομάδες έμεναν τα νησιά αποκλεισμένα. Πόσες φορές δεν διαμαρτυρήθηκαν οι νησιώτες, άλλοτε ειρηνικά, άλλοτε μαχητικά; Μέχρι και στον Πειραιά έφτασαν, όμως κανείς δεν τους έδινε σημασία. Οι ακτοπλόοι ληστές ήταν τα αγαπημένα παιδιά της κυβέρνησης, ενώ οι υπουργοί τους έκλειναν διαρκώς το μάτι.
Σ’ αυτές τις συνθήκες, της απόλυτης ασυδοσίας και της ρεμούλας, θα ήταν παράξενο να μην «παίζουν» μίζες. Ετσι γίνονται αυτές οι δουλειές. Στο μέγα σκάνδαλο της ακτοπλοΐας αναμενόμενο ήταν να ανθίσουν πολλά σκάνδαλα χρηματισμού. Από την άποψη αυτή, όσα λέγονται για τον Παυλίδη και τον ιδιαίτερό του μόνο ως κορυφή του παγόβουνου μπο- ρούν να νοηθούν. Ο καθένας καταλαβαίνει ότι οι πολιτικοί δεν άφησαν ασύδοτους τους εφοπλιστές χωρίς να πάρουν το δικό τους μερίδιο από τα τεράστια κέρδη.
