Το Πολυτεχνείο δε θα το κάνεις μουσείο, κύριε Ντοράκη

Παραμονές της 45ης επετείου της εξέγερσης επέλεξε ο γιος της Ντόρας Μπακογιάννη, που θέλει να ολοκληρώσει το «αγροτικό» του στην «αυτοδιοίκηση» στο δήμο Αθήνας, για να περάσει μετά στην κεντρική πολιτική σκηνή, με στόχο να γίνει πρωθυπουργός, για να μιλήσει για την αγαπημένη στη φαμίλια του «τάξη και ασφάλεια», για την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, αλλά και για τη μετατροπή του ίδιου του ιστορικού κτιρίου του Πολυτεχνείου σε μουσείο.
 
Δεν είναι η πρώτη φορά που ακούγεται αυτή η ιδέα. Εχει διατυπωθεί και στο παρελθόν. Και πάντοτε με το ίδιο σκεπτικό: να πάψει το Πολυτεχνείο να είναι ζωντανός χώρος διάδοσης ιδεών, ανταλλαγής απόψεων, φιλοξενίας εκδηλώσεων, πρωτοβουλιών και διαδικασιών που δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώνουν αίθουσες σε ξενοδοχεία και θέατρα. Και βέβαια, η μουσειοποίηση του Πολυτεχνείου έχει ως στόχο να σβήσει και την ίδια την ιστορική μνήμη. Ο,τι διατηρείται απ' αυτή και τροφοδοτεί τις νέες γενιές. Εστω και διαθλασμένη από τα κάτοπτρα της αστικής ιστοριογραφίας και προπαγάνδας, αυτή η μνήμη διατηρεί στον πυρήνα της ιδέες που είναι αντίθετες με το δόγμα της αστικής κυριαρχίας: αμφισβήτηση μιας βάρβαρης εξουσίας, αγωνιστικό φρόνημα, μαζικός ηρωισμός, αυταπάρνηση, ανιδιοτέλεια και προπαντός αντιιμπεριαλισμός-αντιαμερικανισμός. Η διατήρηση αυτής της μνήμης έχει σφραγιστεί και στα χρόνια της μεταπολίτευσης με αίμα δολοφονημένων από τις δυνάμεις της κρατικής καταστολής αγωνιστών: του Κουμή και της Κανελλοπούλου το 1980, του Καλτεζά το 1985.
 
Καλά θα κάνει να «μαζευτεί» ο Κ. Μπακογιάννης. Το Πολυτεχνείο δε θα γίνει μουσείο, αλλά θα παραμείνει ζωντανό κύτταρο για τους «εκτός των τειχών» της αστικής πολιτικής.