Ενα χρόνο μετά την ανάληψη της κυβέρνησης από τη ΝΔ, ένα ακόμη παραμύθι έλαβε τέλος. Οι ελπίδες για μια μικρή ανάσα, μετά τη σκληρή κοινοβουλευτική τιμωρία των λαμόγιων του ΠΑΣΟΚ, αποδείχτηκαν για άλλη μια φορά φρούδες. Σιγά το πρόβλημα. Το πάνθεον των ψεύτικων οραμάτων, που σήκωσαν οι κυβερνήσεις μαζί με την ολιγαρχία του τόπου, τα τελευταία είκοσι χρόνια, να ‘ναι καλά. Χώρους έχει άφθονους.
Βέβαια, κάθε γεγονός, κάθε ενέργεια, κάθε πράξη, κάθε παραμύθι αντιμετωπίζεται με δυο τρόπους. Ο ένας είναι το δε βαριέσαι. Σιγά τα λάχανα. Τους ξέρουμε ποιοι είναι. Ας μη χαλάσουμε την προγραμματισμένη αφασιοποίησή μας. Χαλαρά και πάμε γι’ άλλα. Γι’ άλλα παραμύθια. Αυτοί τα σερβίρουν, εμείς τα ψιλοπιστεύουμε, τα ψιλογελοιοποιούμε και συνεχίζουμε χαλαρά. Ο άλλος είναι να διαθέτεις μνήμη και να υποβάλλεις όλα τα γεγονότα, όλες τις ενέργειες, όλες τις πράξεις, όλα τα παραμύθια σε αδυσώπητη κρίση. Ας μη προκαταλάβουμε την μια ή την άλλη αντιμετώπιση. Φτάνει να διαβάσουμε λίγο τις σομόν σελίδες των εφημερίδων. Η Ευρωπαϊκή Ενωση, λέει, μας έβαλε, λέει, υπό επιτροπεία, λέει. Η κυβέρνηση ζορίζεται να συνεχίσει την «ήπια προσαρμογή». Θα αναγκαστεί, λέει, να εφαρμόσει, λέει, με πόνο στη καρδιά, λέει, δύσκολα μέτρα, λέει. Δηλαδή, ένα χρόνο τώρα ζούσαμε καλά!! Τα δύσκολα είναι μπροστά μας.
Δεν είναι καθόλου ωραίο να κινδυνολογεί κανείς. Η «τακτική» της κινδυνολογίας ορισμένες φορές δημιουργεί παραλυτικά φαινόμενα. Αλλά μπορούμε να μη καταγράψουμε τα γεγονότα, μπορούμε να μη τα αξιολογήσουμε, μπορούμε να μη τα χρησιμοποιήσουμε ως δεδομένα; Οι αυξήσεις είναι μειώσεις. Κάτω από τον επίσημο πληθωρισμό. Οι βιομήχανοι συζητάνε -παζαρεύουν δηλαδή- με τους εμπόρους πώς θα περάσουν τις νέες αυξήσεις (αυτές είναι αυξήσεις στην κυριολεξία) στην αγορά. Η αυξανόμενη ανεργία δυναμιτίζει ακόμα περισσότερο το εισόδημα των εργατικών νοικοκυριών, αφού σχεδόν κάθε σπίτι πλέον υποχρεώνεται για πολύ μεγαλύτερο διάστημα να… ζει έναν άνεργο νέο ή μεγάλο σε ηλικία. Στο ΕΚΑΣ η κυβέρνηση δίνει 8,5 ευρώ το μήνα έναντι 90 που υποσχόταν. Στον ΟΓΑ δίνει 12 ευρώ το μήνα από 130 που υποσχόταν προεκλογικά. Το Μάρτη η κυβέρνηση ετοιμάζει νέο πρόγραμμα σταθερότητας. Συν ότι έχει ξεκινήσει ήδη η τακτική, ο δρόμος, για νέες ανατροπές στο ασφαλιστικό και στο εργασιακό. Σε ποια θέση άραγε βρίσκονται στο πάνθεον των παραμυθιών οι διαβεβαιώσεις ότι το ασφαλιστικό πλέον είναι… ασφαλές και ότι η ΝΔ δεν πρόκειται να θίξει ούτε το ασφαλιστικό, ούτε τις εργασιακές σχέσεις;
Αλλά, ρε παιδί μου, δεν προξενεί εντύπωση το ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση, αυτός ο επίγειος παράδεισος, αυτή η περιβόητη Γη της επαγγελίας, που εμείς οι εργαζόμενοι με το που θα πατούσαμε το πόδι μας θα τρώγαμε με χρυσά κουτάλια, δεν προξενεί εντύπωση -επαναλαμβάνουμε- που όλοι οι σταθμοί μέχρι να φτάσουμε και όλες οι οάσεις που σταθμεύουμε, από τη στιγμή που φτάσαμε όλες μα όλες είναι γεμάτες λιτότητα και σφίξιμο ζωναριού; Σε ποιο σημείο του πάνθεου των παραμυθιών βρίσκεται εκείνο το παραμύθι που λέει ότι θα συγκλίνουμε με τους μισθούς και τα μεροκάματα των εργαζόμενων στις μεγάλες καπιταλιστικές χώρες;
Αλλά τα πραγματικά γεγονότα, δυστυχώς, δεν είναι εικονική πραγματικότητα. Η πραγματικότητα δεν αντανακλά, δυστυχώς, τα όποια παραμύθια έχουμε στο μυαλό μας καλλιεργημένα και γαρνιρισμένα από όλους τους μηχανισμούς του συστήματος. Η πραγματικότητα αντανακλά τους συσχετισμούς της ταξικής αντιπαράθεσης, της ταξικής πάλης. Σε τελική ανάλυση, (και) απέναντι στην ταξική πάλη, (και) απέναντι στους ταξικούς συσχετισμούς υπάρχουν οι δυο τρόποι αντιμετώπισης. Ο πρώτος είναι αυτός που είπαμε πριν. Χαλαρά. Με ό,τι ιδεολογικοπολιτικό υπόβαθρο μπορεί να έχει αυτό το «χαλαρά» για τον καθένα. Δεν ισοπεδώνουμε. Δεν ισχυριζόμαστε σε καμιά περίπτωση, ότι η θρησκοληψεία π.χ., που οδηγεί στην πολιτική αφασία, είναι το ίδιο με την… αριστερή ψήφο. Αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι… χαλαρά. Αυτό επηρεάζει όχι μόνο τις ορέξεις του κεφαλαίου, αλλά και την επιθετικότητα, την αλαζονεία, τον αυταρχισμό των εκπροσώπων του.
Ο Αλογοσκούφης με ύφος χιλίων καρδιναλίων δήλωσε ότι επιδίωξή τους είναι η υλοποίηση όλων των δεσμεύσεων (τα ψίχουλα που έταζε η ΝΔ) στο τέλος της τετραετίας. Με την προϋπόθεση να διορθωθεί η κακή δημοσιονομική κατάσταση που παρέλαβαν από την προηγούμενη κυβέρνηση. Ολοι -χαλαροί και μη- εύλογα αναρωτιούνται. Γιατί αυτή η προϋπόθεση δεν έμπαινε στον πρόλογο των ψίχουλων που υποσχόταν προεκλογικά η ΝΔ; Γιατί προϋπόθεση για να καλυτερέψει η ζωή μας και να γίνει καλύτερη, όχι μόνο οικονομικά αλλά πρώτα και κύρια ανθρώπινα, με την κυριολεκτική έννοια του όρου, δεν είναι ούτε να διορθωθεί η κακή δημοσιονομική κατάσταση, ούτε οποιοδήποτε άλλο παραμύθι της πλουτοκρατίας.
Προϋπόθεση για να καλυτερέψει η ζωή μας είναι η ταξική πάλη, η αντιπαράθεση τάξης ενάντια σε τάξη. Γιατί πρέπει να σταματήσουμε κάποια στιγμή τον κατήφορο να πληρώνουμε συνέχεια εμείς το μάρμαρο. Φτάσαμε «αισίως» στο 2005. Καιρός είναι να τους υποχρεώσουμε να πληρώσουν αυτοί που έχουν. Να πληρώσει η πλουτοκρατία. Με όποιο κοστούμι, με όποια χλαμύδα, με όποιο ράσο και αν ντύνεται. Υπάρχει, όμως, μια ακόμα πολύ σοβαρή προϋπόθεση. Η ανεξάρτητη ταξική οργάνωση και δράση.
Παντελής Νικολαΐδης
