Πριν λίγο καιρό συζητούσαμε για τις μορφές οργάνωσης που πρέπει να βάλουν μπροστά οι πρωτοπόροι εργάτες, για να προωθήσουν την ταξική ανασυγκρότηση του κινήματος στους χώρους δουλειάς. Την ερχόμενη Παρασκευή θα συζητήσουμε για τη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής, που συνοδεύει την κινεζοποίηση των Μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων.
Το δόγμα της «μηδενικής ανοχής» χαρακτηρίζει αυτή την περίοδο της αστικής δημοκρατίας, η οποία συρρικνώνει ακόμη και τις τυπικές της λειτουργίες.
Πώς πρέπει ν’ απαντήσει η τακτική σ’ αυτή τη στροφή προς την πολιτική αντίδραση; Υπερασπιζόμενη απλώς τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα της αστικής δημοκρατίας ή προβάλλοντας την ανάγκη για το πέρασμα σε μια ανώτερη μορφή δημοκρατίας, την εργατική δημοκρατία;
