Εύκολα μπορεί να πει κανείς ότι οι καραμανλικοί συνασπίζονται γύρω από τον Μεϊμαράκη, επειδή θεωρούν ότι με αυτόν στην προεδρία θα μπορούν να συνεχίσουν να ελέγχουν το κόμμα. Κι αυτή η εξήγηση μπάζει, όμως, αν αναλογιστούμε ότι ο Μεϊμαράκης αναδείχτηκε από τον Μητσοτάκη (ως πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ είχε πάρει το παρατσούκλι «Ντοράκης», όπως θα θυμούνται οι παλιότεροι). Σταθερότητα στις πολιτικές φιλίες σ’ ένα αστικό κόμμα δεν υπάρχει. Τα στρατόπεδα αλλάζουν, οι συμμαχίες αλλάζουν, οι ανάγκες της συγκυρίας καθορίζουν τα πάντα. Γι’ αυτό και η πλειοψηφία των σαμαρικών στηρίζουν τον «προαιώνιο εχθρό» Μητσοτάκη, γι’ αυτό και ο «κεντρώος» Μητσοτάκης συμμαχεί με τους ακροδεξιούς Γεωργιάδη και Βορίδη. Και στο κάτω-κάτω, γιατί να μην μπορούσαν να ελέγξουν το κόμμα και με τον Κυριάκο στην προεδρία οι καραμανλικοί;
Αλλά κι αν δεχτούμε ότι αυτή και μόνο είναι η επιδίωξη των καραμανλικών, πώς θα εξηγήσουμε τη στάση των βαρόνων των μίντια, που σούμπιτοι στηρίζουν Μεϊμαράκη, άλλοι ανοιχτά και απροκάλυπτα και άλλοι καλυμμένα; Ο Μητσοτάκης είναι περισσότερο μνημονιακός από τον Μεϊμαράκη (αν μπορεί να σταθεί μια τέτοια σύγκριση). Και πιο εύκολα διαχειρίσιμος, δεδομένου ότι δεν έχει τα πολιτικά ερείσματα που έχει ο Μεϊμαράκης.
Για να προσεγγίσουμε βαθύτερα το ζήτημα και να ερμηνεύσουμε τις στάσεις των διάφορων κέντρων, πρέπει να σκεφτούμε ότι το σύστημα έχει ανάγκη από το σχηματισμό μιας αξιόπιστης εναλλακτικής κυβερνητικής λύσης, διότι η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν μπορεί να μακροημερεύσει. Κρίνουν, λοιπόν, ότι ο Μεϊμαράκης μπορεί να υπηρετήσει καλύτερα αυτό το στόχο. Φοβούνται ότι ο Μητσοτάκης, πέραν του ότι ταυτίστηκε με τις πιο σκληρές πτυχές του Μνημόνιου (απολύσεις χιλιάδων δημόσιων υπάλληλων), θα βγάζει συνέχεια στο λόγο του ένα σκληρό νεοφιλελεύθερο προφίλ που θ’ αποκόψει τη ΝΔ από κοινωνικά ερείσματα.
Με βάση αυτές τις σκέψεις, ο μηχανισμός των καραμανλικών και των αστικών ΜΜΕ έβαλε μπροστά ένα σχέδιο πλήρους αποδόμησης του Μητσοτάκη ενόψει του δεύτερου γύρου. Αν ακούσει κανείς τις πρωινές ραδιοφωνικές εκπομπές του Τράγκα στο «μαγαζί» των Χατζηνικολάου-Κουρή, δύσκολα θα αποφύγει το αίσθημα του εμετού. Ο τύπος δίνει κανονική θεατρική παράσταση, παρουσιάζοντας τον Μητσοτάκη ως άνθρωπο των Γερμανών, με κραυγές στα γερμανικά που παραπέμπουν σε παλιές ελληνικές ταινίες και σε ρόλους δωσίλογων. Μιλάμε για κανονική προβοκάτσια. Ο Τράγκας, όμως, είναι σάρκα από τη σάρκα της Δεξιάς και ο λόγος του έχει πέραση στο κομματικό της ακροατήριο. Ιδια τακτική ακολουθούν και τα Μέσα του Κουρή.
Ο Μεϊμαράκης, βέβαια, και οι επιτελείς του δεν μπορούν να ακολουθήσουν τακτική Τράγκα. Αυτοί κάνουν πολιτική αντιπαράθεση. Το σύνθημα έδωσε πρώτος ο Στυλιανίδης, που δήλωσε ότι ο Μητσοτάκης είναι νεοφιλελεύθερος, γεγονός που τον κάνει χρήσιμο ως επικεφαλής μιας τάσης στο κόμμα, που μπορεί να προσεγγίσει τις ελίτ, όχι όμως και για αρχηγό του κόμματος, διότι η ΝΔ είναι λαϊκό κόμμα και όχι κόμμα των ελίτ! Ακολούθησε ο ίδιος ο Μεϊμαράκης, που άρχισε ν’ αναφέρεται συστηματικά στην κυβερνητική θητεία του Μητσοτάκη, με έμφαση στις απολύσεις, όπως των καθαριστριών, των σχολικών φυλάκων, των δημοτόμπατσων.
Ο Μητσοτάκης βρέθηκε αυτόματα στη θέση του απολογούμενου. Και η άμυνά του ήταν ολίγον τι πανικόβλητη. Το μόνο που αντέτεινε ήταν ότι ο Μεϊμαράκης ήταν τότε πρόεδρος της Βουλής και ψήφισε όλα τα μέτρα. Ναι, αλλά ο Μεϊμαράκης δεν είχε την ευθύνη ως υπουργός, ούτε έβγαινε στα ραδιοκάναλα για να υπερασπιστεί τις απολύσεις μεροκαματιάρηδων, όπως έκανε ο Μητσοτάκης. Ούτε καμάρωνε για τα Μνημόνια και δήλωνε τροϊκανότερος των τροϊκανών, όπως έκανε ο Γεωργιάδης, που πλασαρίστηκε σε θέση υπαρχηγού του Μητσοτάκη, χωρίς ο τελευταίος να κρατήσει καμιά απόσταση.
Φυσικά, δίνεται και μάχη μηχανισμών. Οι ψηφοφόροι του πρώτου γύρου ήταν πολύ λιγότεροι από τους 400.000 που ανακοίνωσαν (ακόμα και το μαγείρεμα δεν κατάφεραν να το κάνουν σωστά, με αποτέλεσμα να ξεβρακωθούν), στο δεύτερο γύρο θα είναι σίγουρα ακόμα λιγότεροι, οπότε οι μηχανισμοί και οι τοπικοί κομματάρχες θα παίξουν ιδιαίτερο ρόλο.
Ο Τζιτζικώστας υποχρεώθηκε από τους καραμανλικούς να «καθήσει στ’ αυγά του», αν θέλει να παίξει κάποιο ρόλο μελλοντικά στη ΝΔ. Και προσωπικά τον συνέφερε να δηλώσει ουδετερότητα. Οι άνθρωποί του μοιράστηκαν ανάμεσα στα δυο στρατόπεδα, αλλά οι σημαντικότεροι κομματάρχες πήγαν με τον Μεϊμαράκη. Ετσι, με ολόκληρο τον καραμανλικό μηχανισμό στο πλευρό του, με τα ΜΜΕ επίσης στο πλευρό του (ανοιχτά ή καλυμμένα) και με τον Κούλη αναγκασμένο να απολογείται όχι μόνο για την καταγωγή του αλλά και για τις πολιτικές του απόψεις, δύσκολα θα χάσει ο Βαγγέλας την εκλογή στον αυριανό δεύτερο γύρο.
Τα δύσκολα θ' αρχίσουν αμέσως μετά για όποιον εκλεγεί. Θα πρέπει να μαζέψει γρήγορα το «μαγαζί» και ταυτόχρονα να αποκρούσει την πίεση για στήριξη της συγκυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου στα βασικά μνημονιακά νομοθετήματα. Πίεση που θα ασκείται και από το εγχώριο μιντιακό σύστημα και από Βερολίνο-Βρυξέλλες. Κάθε φορά που θα κάνει μια παραχώρηση προς την κυβέρνηση, θα πρέπει να κάνει παραχωρήσεις και προς την εσωκομματική αντιπολίτευση, προκειμένου να μην τη βλέπει ανεβασμένη στα κάγκελα. Κι αντίθετα, αν θελήσει να «μαζέψει» την εσωκομματική αντιπολίτευση, θα πρέπει ν' ανεβάζει τους τόνους και να σκληραίνει την αντιπολίτευση προς την κυβέρνηση, για να πείθει ότι η ώρα της επανόδου στην κυβερνητική εξουσία πλησιάζει.
Πρόκειται για μια πολύ δύσκολη ισορροπία. Γι' αυτό και ο κίνδυνος μιας διάσπασης της ΝΔ δεν πρόκειται να εξαφανιστεί. Δεν βρισκόμαστε στην περίοδο μέχρι το 2009, που κυριαρχούσε ο δικομματισμός και τα δυο μεγάλα κόμματα παρέμεναν αναγκαστικά ενωμένα, περιμένοντας την επάνοδο στην κυβέρνηση. Μετά την είσοδο του ελληνικού καπιταλισμού στην κρίση όλα τα πολιτικά δεδομένα έχουν αλλάξει. Κανένα κόμμα δεν μπορεί να κυβερνήσει μόνο του (από το 2011 έχουμε μόνο συμμαχικές κυβερνήσεις), κόμματα δημιουργούνται από το πουθενά και μπαίνουν στη Βουλή, οπότε κάθε επίδοξος αρχηγίσκος που δεν είδε το σχέδιό του να ευοδώνεται μέσα σ' ένα από τα μεγάλα κόμματα έχει τον πειρασμό να δοκιμάσει την τύχη του ως αρχηγός ενός μικρού κόμματος. Η δόξα του Καμμένου και του Θεοδωράκη στοιχειώνει τον ύπνο του κάθε Βορίδη. Υπάρχει, βέβαια, και το βατερλό του Λαφαζάνη, όμως ακόμα κι αυτός δε θεωρείται οριστικά χαμένος. Οταν πέσει ο Τσίπρας, μπορεί η εκλογική τύχη να χαμογελάσει και στη ΛΑΕ, που προς το παρόν είναι σα να μην υπάρχει.
