Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν είναι γνωστό το αποτέλεσμα της 24ωρης απεργίας που έχει εξαγγελθεί εδώ και καιρό για τις 18 Οκτώβρη στους γαλλικούς σιδηροδρόμους που πλήττονται άμεσα από τα αντεργατικά μέτρα Σαρκοζί για το συνταξιοδοτικό, που σηματοδοτούν την κατάργηση της δυνατότητας «πρόωρης» συνταξιοδότησης και την εναρμόνιση με το καθεστώς που ισχύει στον υπόλοιπο δημόσιο τομέα, μετά την αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης Ραφαρέν το 2003.
Το σίγουρο είναι πάντως ότι τα αντεργατικά μέτρα που πάει να περάσει ο Σαρκοζί (αύξηση απαιτούμενων χρόνων συνταξιοδότησης, κατάργηση «πρόωρων» συνταξιοδοτήσεων, περικοπές θέσεων εργασίας στο δημόσιο τομέα, «εθελούσια» παράταση του εργάσιμου βίου μετά τα 65, «κίνητρα» για να αυξηθεί ο χρόνος εργασίας πέραν του 35ωρου, αυξημένες κυρώσεις στους ανέργους που «δεν δέχονται δύο προτάσεις εργασίας» κτλ) δε μπορούν να απαντηθούν με 24ωρες απεργίες όσο επιτυχημένες κι αν είναι αυτές. Ούτε καν με κάποιες πολυήμερες απεργίες μπορούν να απαντηθούν αυτά τα μέτρα, αν αυτές δεν συνδυάζονται με πιο μαχητικά μέσα πάλης. Αυτό έδειξε και η εμπειρία του 2003, όταν η μεγάλη απεργία που έγινε στο δημόσιο τομέα δεν κατόρθωσε να ανατρέψει την αύξηση των ετών που απαιτούνται για συνταξιοδότηση (από τα 37.5 στα 40 χρόνια μέχρι το 2008 και 42 μέχρι το 2020). Τι να το κάνεις όταν βγαίνει μετά κάποιο στέλεχος της «αριστεράς» και παραδέχεται ότι «κάναμε λάθος», όπως έκανε ο Greg Oxley, στέλεχος του «Κ»Κ Γαλλίας, που υποστήριξε τότε ότι η CGT δεν προετοιμάστηκε αλλά αντίθετα έκανε τα πάντα για να σαμποτάρει τον αγώνα;
Το επόμενο διάστημα θα φανεί αν το δίκιο θα διεκδικηθεί στους δρόμους ή αν θα πνιγεί στις εκτονωτικές τουφεκιές της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
