Τα φίδια έχουν ζώσει τον Κούλη και την παρέα του, καθώς από τη μια ακούνε τους συριζαίους να λανσάρουν προτάσεις επανασυζήτησης του εκλογικού νόμου, προκειμένου το ΠΑΣΟΚ να έχει την ευκαιρία να ψηφίσει μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ υπέρ της απλής αναλογικής, ώστε αυτή να ισχύσει από τις επόμενες εκλογές, και από την άλλη ακούνε τη Γεννηματά να υψώνει τους τόνους περισσότερο κατά της ΝΔ (κλιμακώνοντας μάλιστα την επιθετικότητα στη ρητορική της) και λιγότερο κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Στο επιτελείο της ΝΔ φοβούνται ότι υπάρχουν παρασκηνιακά κομπρεμί, με τη συμμετοχή και βαρόνων των ΜΜΕ, που επιθυμούν να καταστούν κυρίαρχοι στο νέο τοπίο που δημιουργείται μετά τη διαφαινόμενη αποχώρηση του Ψυχάρη από τον ΔΟΛ.
Το σενάριο της συγκέντρωσης 200 ψήφων υπέρ της απλής αναλογικής δεν έχει αυτή τη στιγμή πιθανότητες επιτυχίας. Θα χρειαστεί εξάπαντος το ναζιστικό σκυλολόι για να φτάσει η σούμα τους 200. Και το ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε να εξηγήσει τι άλλαξε από την προηγούμενη φορά που καταψήφισε την πρόταση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Γι' αυτό μάλλον δεν αξίζει το σχετικό ρίσκο. Ομως, αυτή η συζήτηση, την οποία μεθοδευμένα προσπαθεί να αναζωπυρώσει το Μαξίμου (βλέπε τοποθετήσεις Σκουρλέτη και Τζανακόπουλου), έχει μια σημαντική πολιτική σημειολογία: τώρα που η ψεύτικη διαχωριστική γραμμή «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» έχει καταβαραθρωθεί με την ψήφιση του τρίτου Μνημόνιου, καταβάλλεται προσπάθεια επαναφοράς της παλιάς (και εξίσου ψεύτικης) διαχωριστικής γραμμής «πρόοδος-συντήρηση».
Αλλοτε, τις δεκαετίες του '70 και του '80, ήταν το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου που εφηύρε αυτόν τον πλαστό διαχωρισμό, καταφέρνοντας να «βάλει στο βρακί του» την αστική Αριστερά (Περισσό και «εσωτερικό»). Τώρα, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που ξαναζεσταίνει αυτή τη θεωρία, σε μια προσπάθεια να οικοδομήσει συμμαχίες και να δυσκολέψει το δρόμο του Μητσοτάκη προς την κυβερνητική εξουσία. Μάλιστα, το θεωρητικό σχήμα ξεκινά από την Ευρώπη και μέσω αυτής φτάνει στην Ελλάδα (με τη βοήθεια και της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας).
Η άποψη που πλασάρουν συνεχώς οι συριζαίοι είναι πως στην Ευρώπη διαμορφώνεται ένας «προοδευτικός πόλος», στον οποίο συμμετέχουν αυτοί και η σοσιαλδημοκρατία. Στην Ελλάδα, όμως, δυστυχώς (όπως λένε), το ΠΑΣΟΚ δεν έχει πάρει τις αποφάσεις του και σέρνεται ακόμα σε μια πολιτική ουράς της ΝΔ, συνεχίζοντας τη γραμμή της περιόδου των Σαμαροβενιζέλων. Οταν η Φώφη (και άλλοι πασόκοι) ανεβάζουν τους τόνους κατά της ΝΔ, τότε εμφανίζονται σαν να ανταποκρίνονται στη «γραμμή ΣΥΡΙΖΑ» (και Ολάντ, και Πιτέλα, και Ρέντσι) για διαμόρφωση του «προοδευτικού πόλου» στην Ελλάδα.
Αυτός ο «προοδευτικός πόλος» θα μπορούσε ενδεχομένως να δώσει νέα κυβέρνηση από τη σημερινή Βουλή. Ο Καμμένος δε θα έβαζε κανένα βέτο, γιατί εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι η νομή της εξουσίας. Η διεύρυνση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας θα προσέδιδε σταθερότητα στο κυβερνητικό σχήμα, ώστε να εξαντλήσει την τετραετία. Ταυτόχρονα, όμως, θα αποτελούσε πρόκριμα και για την επόμενη Βουλή. Ο Μητσοτάκης, ακόμα και με το μπόνους των 50 εδρών, δε θα μπορούσε να σχηματίσει κυβέρνηση (ειδικά αν στη Βουλή έμπαιναν πολλά κόμματα, όπως στη σημερινή) και θα γινόταν όμηρος του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ. Λογικό είναι αυτό να ανησυχεί σφόδρα το νεοδημοκρατικό επιτελείο, το οποίο διαφοροποιεί την τακτική του και βάζει στο στόχαστρο και το ΠΑΣΟΚ, προσπαθώντας να κόψει την προσέγγιση με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ολ' αυτά, βέβαια, είναι κυρίως σενάρια. Ομως με τέτοια σενάρια διαμορφώνεται και κινείται η αστική πολιτική, αφού σε επίπεδο πρακτικής πολιτικής τα πάντα είναι… σοφά ρυθμισμένα από τα Μνημόνια και τους εφαρμοστικούς τους νόμους. Η τεχνική της εξουσίας, πλέον, αφορά το πώς το κάθε κόμμα θα αμπαλάρει το Μνημόνιο και θα το σερβίρει ως… διέξοδο.
