Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η συγκυβέρνηση Παπαδήμου σέρνεται. Σέρνεται γιατί στο εσωτερικό της συγκρούονται διαφορετικές πολιτικές στοχεύσεις, άσχετα από το ότι είναι όλοι δεμένοι με όρκους αίματος στην υπηρέτηση των συμφερόντων του κεφάλαιου.
Πώς να κάνει ζάφτι, για παράδειγμα, ο Παπαδήμος τους υποψήφιους αρχηγούς του ΠΑΣΟΚ; Ξεκίνησε ο Χρυσοχοΐδης με πολεμική στο Μνημόνιο και τη διαχείρισή του από την κυβέρνηση Παπανδρέου (κι ας εξακολουθεί να στηρίζει την ίδια πολιτική από θέση οικονομικού υπουργού), άντεξε καμιά βδομάδα ο Λοβέρδος και από την περασμένη Κυριακή μπήκε κι αυτός στο χορό. Μπορεί και οι δυο τους να ακούγονται καθαρά γραφικοί, όμως οτιδήποτε ακούγεται κατά του Μνημόνιου κάθε άλλο παρά βολεύει το σύστημα, αφού εξάπτει την οργή των εργαζόμενων μαζών.
Και καλά, οι Χρυσοχοΐδης και Λοβέρδος έχουν περάσει στην αρμοδιότητα των αστικών ΜΜΕ, που τους ξεσκίζουν καθημερινά σε χιουμοριστικές και πολιτικές εκπομπές και στήλες, όμως για πόσο καιρό μπορεί να παραμένει αμέτοχος ο Βενιζέλος, το φαβορί για την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, που είναι υποχρεωμένος όχι μόνο να υπερασπίζεται την κυβερνητική πολιτική, αλλά και να χειρίζεται πολιτικά τις πιο επαχθείς πλευρές της; Ηδη έστειλε το μήνυμα ότι τα νέα μέτρα που θα απαιτηθούν δεν τα υπογράφει μόνος του, ενώ άρχισε να κάνει κι αυτός την κριτική του στην πολιτική της διετίας, με υπενθυμίσεις για όσα (υποτίθεται ότι) έλεγε όσο ήταν υπουργός Αμυνας, αναρμόδιος για την οικονομική πολιτική. Δημιουργείται έτσι μια γενικότερη σύγχυση, πέρα από την εικόνα μιας κυβέρνησης-συνονθυλεύματος.
Ασε που ο Παπανδρέου δεν ξεκαθαρίζει την κατάσταση, αναβάλλει συνεχώς την ανακοίνωση των προθέσεών του και συντηρεί την εκκρεμότητα. Μπορεί μεν το μαρτύριο της σταγόνας να αφορά μόνο τους Πασόκους, όμως η εκκρεμότητα αφορά τη συγκυβέρνηση. Οσο δεν ξεκαθαρίζει η εσωτερική κατάσταση του ΠΑΣΟΚ τόσο η κυβέρνηση θα θυμίζει προεκλογική αρένα υποψηφίων αρχηγών και υπασπιστών.
Το μεγάλο πρόβλημα της συγκυβέρνησης, όμως, είναι ο Σαμαράς και η ΝΔ. Δεν υπάρχει μέρα που να μη βγουν δυο-τρεις πύρινες ανακοινώσεις από τομεάρχες της ΝΔ, οι οποίοι κατακεραυνώνουν αποφάσεις ή δηλώσεις Πασόκων υπουργών, οι οποίοι τους απαντούν με δικές τους δηλώσεις. Αποκορύφωμα ήταν το φιάσκο της Τετάρτης με τις επικουρικές συντάξεις. Ο Κουτρουμάνης ήταν έτοιμος να παρουσιάσει ένα σχέδιο, που στη συνέχεια θα το έκανε νομοσχέδιο, η ΝΔ αντέδρασε και ο Παπαδήμος αναγκάστηκε να βάλει τον Κουτρουμάνη να κάνει στο υπουργικό συμβούλιο μόνο μια παρουσίαση των αναλογιστικών μελετών.
Η γραμμή της ΝΔ είναι σαφής: πρώτα την κουτάλα και μετά τα μέτρα. Πρώτα την κυβερνητική εξουσία και μετά την ευθύνη για την εφαρμογή της ίδιας πολιτικής. Οι δηλώσεις Νικολόπουλου, κατ’ εντολήν του Σαμαρά, ήταν χαρακτηριστικές αυτής της γραμμής: πρώτα να δούμε τις μελέτες, να συζητήσουμε και μετά να αποφασίσουμε αν και ποια μέτρα χρειάζονται. Από τη στιγμή που η τρόικα δεν έθεσε χρονοδιάγραμμα, ο Σαμαράς πετάει τη μπάλα στην εξέδρα κι ας έχει ψηφίσει τον προϋπολογισμό του 2012 που προβλέπει το νέο, ριζικό πετσόκομμα των επικουρικών συντάξεων.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Σαμαράς παίζει τα ρέστα του, θέλοντας να πάει το σύστημα γρήγορα σε εκλογές, γιατί όσο παρατείνεται η ζωή της συγκυβέρνησης τόσο φθείρεται και η ΝΔ και ο ίδιος προσωπικά, ρισκάροντας όχι την πρωτιά, αλλά την αυτοδυναμία. Δεν είναι τυχαίο ότι τα συγκροτήματα των ΜΜΕ παραγγέλλουν συνεχώς γκάλοπ τα οποία σαδιστικά δείχνουν τη ΝΔ πολύ μακριά από την αυτοδυναμία. Ο Καρατζαφέρης σπεύδει, βέβαια, να προσφερθεί για… αντιπρόεδρος μιας κυβέρνησης Σαμαρά, αυτό όμως για τον Σαμαρά αποτελεί απεχθή λύση ανάγκης, όπως λύση ανάγκης ήταν και η συμμετοχή του στη συγκυβέρνηση, όχι γιατί έχει σκοπό να τα χαλάσει με την ιμπεριαλιστική πατρονεία, αλλά γιατί ήξερε ότι θα τον έφθειρε και πολύ μάλιστα. Κάποιες κινήσεις, λοιπόν, όπως αυτή με τις επικουρικές, κρίνονται απαραίτητες προκειμένου η ΝΔ να ξανακερδίσει τμήμα του εδάφους που έχασε.
Τι θα γίνει από εδώ και πέρα; Κανένας δεν μπορεί να δώσει κατηγορηματικές απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα σε συνθήκες πολιτικής κρίσης. Μακροπρόθεσμα θα γίνει αυτό που θέλουν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, σε μικροπεριόδους όμως είναι δυνατόν οι ιδιαίτερες επιδιώξεις των υποτελών (όπως ο Σαμαράς) να βαθύνουν την κρίση και να χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια για να επανέλθει η ισορροπία.
Αυτό, όμως, το συνονθύλευμα που σέρνεται δαγκώνει και… δέρνει. Και άσχημα, μάλιστα. Εφαρμόζει το σύνολο της πολιτικής που είχε αποφασιστεί από την κυβέρνηση Παπανδρέου και ετοιμάζεται να υπογράψει μια καινούργια δανειακή σύμβαση, η οποία θα συνοδεύεται από ένα επαχθέστερο και μακροβιότερο Μνημόνιο. Ο Σαμαράς έχει δεσμευτεί ότι αυτό θα το κάνει. Τα περί «επαναδιαπραγμάτευσης» μετά είναι παπαριές προκειμένου να τονώνεται το κομματικό ακροατήριο. Ετσι και πάρει στα χέρια του την κουτάλα, θα εφαρμόσει στο ακέραιο την ίδια πολιτική, για την οποία άλλωστε θα έχει δεσμευτεί από τώρα.
Δεν αποκλείεται, πάντως, να σφίξουν τόσο πολύ τα γάλατα που να επιβληθεί η μακροημέρευση της συγκυβέρνησης Παπαδήμου. Ολα τελικά θα εξαρτηθούν όχι μόνο από τις βουλήσεις των ιμπεριαλιστών, αλλά και από τις αντιδράσεις του ελληνικού λαού που τώρα θυμίζει τη νηνεμία πριν την καταιγίδα.
