Βρε πώς αλλάζουν οι καιροί. Ο Μαριάνο Ραχόι, ο… αγαπημένος δεξιός του Τσίπρα, που τον αντιπαρέθετε διαρκώς στον Σαμαρά, εξαίροντας τη γενναιότητά του (του Ραχόι), έγινε τώρα κόκκινο πανί για τον Τσίπρα προσωπικά, ο οποίος υποδεικνύει αυτόν και τον Πορτογάλο Πέδρο Πάσους Κοέλιου ως εκείνους που προσπαθούν να βάλουν τρικλοποδιές στον ίδιο και στην κυβέρνησή του. Το ξαναείπε μιλώντας στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ το περασμένο Σάββατο, προκαλώντας την αντίδραση των Ραχόι και Κοέλιου, οι οποίοι έκαναν παράπονα στον Γιούνκερ, ζητώντας του να μαζέψει τον Τσίπρα.
Παλιά καραβάνα ο Γιούνκερ, δεν έδωσε έκταση στο θέμα, ενώ παρασκηνιακά επικοινώνησε με τον Τσίπρα για να του ζητήσει να το μαζέψει. Ετσι, ο Παππάς ανέλαβε να εξηγήσει ότι «η κυβέρνηση δεν αναζητά εξωτερικούς εχθρούς, δεν κατηγοριοποιεί χώρες και πολίτες σε φίλους και εχθρούς», συμπληρώνοντας ότι η στάση όλων των κυβερνήσεων απέναντι στη συμφωνία δεν αποτελεί κάποιο μυστικό, «άλλωστε είχε γνωστοποιηθεί από την πρώτη στιγμή, όπως είναι και το σωστό». Δεν παρέλειψε να πει πως οι αντιδράσεις από την Ισπανία και την Πορτογαλία οφείλονται σε «παρερμηνεία της ομιλίας του πρωθυπουργού», υπογραμμίζοντας παράλληλα ότι μια τέτοια στάση «δεν βοηθά προς την κατεύθυνση του διαλόγου».
Οι αντιδράσεις των δεξιών κυβερνήσεων της Ισπανίας και της Πορτογαλίας είναι αναμενόμενες. Εχουν μπροστά τους εκλογές και ο μεν Ραχόι βλέπει την πλάτη του Podemos, ο δε Κοέλιου απειλείται από το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα του Σόκρατες, που ήταν αυτό που έβαλε την Πορτογαλία σε Μνημόνιο αλλά όντας πλέον στην αντιπολίτευση… τσιπρίζει. Ραχόι και Κοέλιου ξέρουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη σπάσει τα μούτρα του, αλλά θέλουν αυτό να φανεί καθαρά, για να μπορούν να το εκμεταλλευτούν όσο μπορούν προεκλογικά σε βάρος των πολιτικών αντιπάλων τους. Για τους δικούς του λόγους ο ΣΥΡΙΖΑ τα βάζει με το σαμάρι επειδή δεν μπορεί να χτυπήσει το γάιδαρο. Οι δηλώσεις κατά του «μερκελισμού» απαγορεύονται πλέον διά ροπάλου, οπότε ο Ραχόι και ο Κοέλιου, που δεν παίζουν κανένα ρόλο στις ευρωπαϊκές υποθέσεις, είναι ο βολικός στόχος (ο… Ολαντρέου έχει γίνει πλέον θερμός φίλος).
Αξίζει, λοιπόν, τον κόπο να θυμηθούμε για μια ακόμη φορά τους ύμνους που ανέπεμπε ο Τσίπρας προς τον Ραχόι κατά την προεκλογική περίοδο του 2012: «Δεν θα συμφωνήσω ότι είναι το ίδιο το μνημόνιο που επιβλήθηκε στην Ελλάδα με την διαδικασία ενίσχυσης του τραπεζικού συστήματος χωρίς μνημόνιο στην Ισπανία» (Ζάππειο, 12.6.12). «Αυτές τις μέρες, η Ισπανία πέτυχε τη στήριξή της από τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς, χωρίς Μνημόνιο. Λέγοντας όχι στο Μνημόνιο. Και δεν βγήκε από το ευρώ. Δεν γύρισε στο προηγούμενο εθνικό της νόμισμα. Το όχι στο Μνημόνιο του κεντροδεξιού Ραχόι στην Ισπανία είναι το όχι στο Μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στην Ελλάδα. Το όχι του Σαμαρά της Ισπανίας απομονώνει τον Σαμαρά της Ελλάδας» (Πάτρα, 13.6.12)!
Τον Ιούλιο του 2012, ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσίαζε ως υπόδειγμα διαπραγματευτών τον Ραχόι και τον Μόντι, οι οποίοι δήθεν δημιούργησαν ένα «μέτωπο του Νότου» και με τη βοήθεια του Ολάντ κατατρόπωσαν την Μέρκελ. Ελεγε ο Τσίπρας μιλώντας στην ΚΠΕ του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ: «Η Ελλάδα, αν ο ΣΥΡΙΖΑ σχημάτιζε κυβέρνηση, δε θα ήταν σήμερα το μαλακό μαξιλαράκι για την κυρία Μέρκελ. Θα ήταν βασική συνιστώσα της συμμαχίας του Νότου. Και θα είχε ήδη κερδίσει τουλάχιστον όσα και οι Ισπανία και Ιταλία διεκδίκησαν και κέρδισαν». Ακόμη πιο ενθουσιώδης η Δούρου, σκιώδης υπουργός Εξωτερικών τότε, δήλωνε: «Η χθεσινή ημέρα της ευρωσυνόδου στις Βρυξέλλες ήταν απολύτως ενδεικτική του τι σημαίνει “σκληρή διαπραγμάτευση’’, με ξεκάθαρη τακτική και σαφείς στόχους. Η άσκηση συντονισμένης πίεσης από τους ηγέτες Ιταλίας και Ισπανίας, με τη στήριξη της Γαλλίας, ανάγκασαν τη γερμανική πλευρά να κάνει ένα μικρό βήμα πίσω στην αδιαλλαξία της, αποδεχόμενη τον πυρήνα των προτάσεων των δύο χωρών του νότου. Η χθεσινή ημέρα θα πρέπει να διδάσκεται ως παράδειγμα των κανόνων του αποτελεσματικού “διαπραγματεύεσθαι’’»!
Θα ήταν χαμένος κόπος να ζητήσουμε σοβαρότητα από ανθρώπους που έχουν κάνει την πολιτική απατεωνιά επάγγελμα, ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο αστικής κυβέρνησης στην Ελλάδα.
