Την Κυριακή δίνει συνέντευξη στο «Βήμα» και επαναφέρει το success story με υποσχέσεις για διανομή του πρωτογενούς πλεονάσματος. Τη Δευτέρα ανακινεί το θέμα με τη ΜΚΟ «Διεθνές Κέντρο Αποναρκοθέτησης», που πλήττει τον Παπανδρέου, ενώ περνά από το υπουργείο Ανάπτυξης και ανακοινώνει για πολλοστή φορά ότι απλοποιεί τη διαδικασία αδειοδότησης των επιχειρήσεων. Την Τρίτη δίνει παράσταση στον Πειραιά για τη στήριξη του Μιχαλολιάκου, ενώ από το Μαξίμου εξαπολύεται μιντιακή καταιγίδα για τον «εξορθολογισμό» του φορολογικού συστήματος, στο κέντρο του οποίου θα είναι η μείωση των φορολογικών προστίμων. Ο Σαμαράς εμφανίζεται ως ο δίκαιος ηγεμόνας που ακούει τη φωνή του λαού και παρακάμπτει τους υπουργούς του, διατάζοντας να μειωθούν τα εξοντωτικά πρόστιμα.
Με τις πλάτες του Βερολίνου και των Βρυξελλών, που έχουν δώσει εντολή στην τρόικα να αναβάλει κάθε συζήτηση για το δημοσιονομικό κενό του 2014 (που απαιτεί νέα μέτρα), ο Σαμαράς ξεδιπλώνει μια προεκλογική τακτική που θυμίζει μαυρογιαλούρικο σόου. Παίρνει εκείνο το ύφος του καλού παιδιού, που ξέρει τα προβλήματα, που συμπάσχει με το λαό, αλλά ξέρει τι πρέπει να κάνει. Δεν είναι τυχαίο ότι χρησιμοποιεί συνεχώς το πρώτο πρόσωπο: «Διαπραγματευθήκαμε από την αρχή, δηλαδή από το 2012, τις προϋποθέσεις ώστε να αρχίσουμε να βγαίνουμε από το Μνημόνιο: Πρωτογενή πλεονάσματα και διαρθρωτικές αλλαγές (…) ενίσχυση των πιο αδύναμων στρωμάτων με τη διανομή μεγάλου μέρους από το πρωτογενές πλεόνασμα που είναι πολύ υψηλότερο απ' όσο το υπολογίζαμε εξαρχής (…) Τα καλά νέα φέρνουν και άλλα καλά νέα. Βγήκαμε από τους φαύλους κύκλους και μπαίνουμε σε ενάρετο κύκλο. Και αυτό σημαίνει μια πρώτη και άμεση ανακούφιση σε εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας (…) Η καταπολέμηση της ανεργίας -ιδιαίτερα των νέων- είναι η ύψιστη προτεραιότητά μου (…) η μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης είναι η επόμενη μεγάλη προτεραιότητά μου (…) Οπως ξέρετε, την ψεύτικη αισιοδοξία τη σιχαίνομαι. Υπάρχει εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης. Αναπτυξιακό και μεταρρυθμιστικό (…) Πράγματι έγιναν λάθη στην πρώτη φάση της ελληνικής κρίσης. Για τα οποία τότε μίλησα δημόσια. Και δεν μίλησα εκ του ασφαλούς, μέσα στην Ελλάδα. Πήγα και τους είπα καταπρόσωπο, στην Ευρώπη (…) Εγώ αντιστάθηκα κι αντιστέκομαι εκεί που πρέπει, την ώρα που πρέπει (…) Αντιστέκομαι στο πιο σημαντικό: στη μοίρα μας που την είχαν προδιαγεγραμμένη (…) Οχι μόνο τους αντιστάθηκα, αλλά και ματαίωσα τα σχέδιά τους!».
