«Δεν υπάρχουν αποστάτες… καλοί και κακοί», έγραφε στην ΕφΣυν την Τρίτη ο Τάσσος Παππάς. Στόχος του ήταν κυρίως η ΝΔ, την οποία ειρωνευόταν: «Είναι αποστάτες, κατάπτυστοι, αδίστακτοι γυρολόγοι όσοι προσχώρησαν στην κυβερνητική πλειοψηφία, αλλά δεν είναι αποστάτες, κατάπτυστοι, αδίστακτοι γυρολόγοι εκείνοι που “ακούμπησαν“ τις έδρες τους στη Νέα Δημοκρατία και στο ΠΑΣΟΚ». Πού να φανταζόταν ότι μερικές ώρες αργότερα ο Τσίπρας θα έδινε νέο ορισμό της αποστασίας; αποστάτες είναι αυτοί που ρίχνουν την κυβέρνηση και όχι αυτοί που μένουν και τη στηρίζουν!
Για να λέμε τα πράγματα ως έχουν, οι σημερινές εξελίξεις δεν έχουν μεγάλη σχέση με όσα συνέβησαν το 1965. Είναι εντελώς διαφορετική η βαρύτητα των γεγονότων. Ο πυρήνας της αποστασίας, όμως, είναι ο ίδιος. Βουλευτές που εξελέγησαν με ένα κόμμα μεταπηδούν σε ένα άλλο. Δεν έχουμε όμως μετακινήσεις από βουλευτές του ενός μεγάλου κόμματος στο άλλο, αλλά μετακινήσεις βουλευτών από τα μικρά κόμματα που δημιούργησε η πολιτική κρίση της μνημονιακής περιόδου, τα οποία «βαράνε διάλυση». Αυτοί οι βουλευτές, άνθρωποι που πριν από μερικά χρόνια δεν τους ήξερε παρά μόνο ο προσωπικός τους περίγυρος, προσπαθούν να διασώσουν την «περιουσία» που απέκτησαν ξαφνικά. Ετσι, άνοιξε εδώ και καιρό ένα πολιτικό γιουσουρούμ, όπου αυτοί οι βουλευτές βγάζουν την έδρα τους σε δημοπρασία.
Υπ' αυτές τις συνθήκες, η ίδια η έννοια της αποστασίας έχασε το περιεχόμενό της. Ολοι γνωρίζουν πως βουλευτές από το κόμμα του Λεβέντη και το Ποτάμι ψάχνουν κόμμα για να μεταπηδήσουν. Κάποια στιγμή θα ερχόταν και η σειρά των βουλευτών Καμμένου να μοιραστούν στα δύο (ή μάλλον στα τρία, γιατί έχει προηγηθεί ο Δ. Καμμένος). Ο Μητσοτάκης δεν μιλούσε για αποστασία όταν ο ίδιος έπαιρνε βουλευτές του Λεβέντη και του Ποταμιού. Θυμήθηκε την αποστασία τώρα που ο Τσίπρας έχτισε μια νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία παίρνοντας βουλευτές από τον Καμμένο και έναν από το Ποτάμι.
