Ούτε δυο μήνες δεν πέρασαν από τότε που ο ίδιος ο Στουρνάρας έλεγε πως έχει επέλθει συμφωνία με την τρόικα στο θέμα της «κινητικότητας» που αφορά 25.000 εργαζόμενους στο δημόσιο και πως το μόνο «αγκάθι» στη διαπραγμάτευση είναι ο αριθμός των δόσεων για τη ρύθμιση που σχεδιάζεται για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το δημόσιο. Τι συνέβη και φτάσαμε στη σημερινή προπαγάνδα, σύμφωνα με την οποία το μόνο «αγκάθι» είναι το θέμα των απολύσεων στο δημόσιο, αυτό δηλαδή που υποτίθεται ότι είχε λυθεί;
Υπάρχει πολύ παραμύθι σ’ αυτή την ιστορία. Παραμύθι για το οποίο λιγότερο ευθύνεται η τρόικα και περισσότερο η τρόικα εσωτερικού, που και προπαγανδιστικά σχέδια έχει και εσωτερικές αντιθέσεις έχει και ψάχνει κάθε φορά να τις διευθετήσει, αλλάζοντας τους συσχετισμούς στο εσωτερικό της.
Ποια είναι η σημαντικότερη εξέλιξη των τελευταίων ημερών; Η ακύρωση της συμφωνίας συγχώνευσης Εθνικής-Eurobank, η οποία δεν αφορά μόνο τις δυο τράπεζες, αλλά συνολικά τον ελληνικό καπιταλισμό. Ενώ, λοιπόν, γίνεται της κακομοίρας στο παρασκήνιο, με «μαχαιρώματα» πολιτικά και καπιταλιστικά, καθώς ο Σαμαράς εκτέθηκε ανεπανόρθωτα, αφού πήρε πάνω του τη διαπραγμάτευση με την τρόικα και ήταν αυτός που έφαγε τη χλαπάτσα, η επικαιρότητα ασχολείται με τους «επίορκους» και τον Μανιτάκη. Δεν λέμε ότι δεν υπάρχει κάποια τριβή με την τρόικα, όμως είναι σίγουρο ότι η όποια τριβή έχει διογκωθεί από το προπαγανδιστικό επιτελείο του Μαξίμου, προκειμένου από τη μια να κρύψει το προσωπικό φιάσκο του Σαμαρά και από την άλλη να καθησυχάσει τον κόσμο και να μην υπάρξει κύμα φυγής των καταθέσεων από τις τράπεζες.
Ταυτόχρονα, άρχισαν να λύνονται διαφορές και μέσα στη συγκυβέρνηση. Ο Στουρνάρας βρήκε την ευκαιρία να τα χώσει στον Μανιτάκη για να μείνει ο ίδιος στο απυρόβλητο. Ηταν γι’ αυτόν μια καλή ευκαιρία για να πάρει και τα θέματα του Μανιτάκη στη δική του αρμοδιότητα. Οταν ο Μανιτάκης διέρρευσε τη δήλωση «όποιος διαπραγματευθεί να βάλει και την υπογραφή του», άρχισαν τα όργανα. Μπήκε στη μέση ο Κουβέλης που στήριξε τον υπουργό του. Αρπαξε την ευκαιρία ο Βενιζέλος και τα ‘χωσε και στον Μανιτάκη και στον Κουβέλη, συστήνοντας στον τελευταίο να συναντηθεί με την τρόικα και να μην βγάζει τον εαυτό του από το κάδρο. Η ΔΗΜΑΡ άρχισε να κυκλοφορεί non paper που μιλούσαν για απαξίωση της συμμετοχής της στην κυβέρνηση και υπαινισσόταν ότι μπορεί και να αποχωρήσει. Ο Κουβέλης απευθύνθηκε στον Σαμαρά, ο οποίος έβαλε τον Κεδίκογλου να καλύψει τον Μανιτάκη και υποχρέωσε τον Στουρνάρα να τον καλέσει σε σύσκεψη με την τρόικα και να φωτογραφηθεί αγκαλιά μαζί του.
Μιλάμε για καταστάσεις σούργελο, που όμως επέτρεψαν στη συγκυβέρνηση από τη μια να βάλει σε δεύτερη μοίρα τις εξελίξεις στο τραπεζικό σύστημα και από την άλλη να ξεσηκώσει μια καινούργια υστερική προπαγάνδα ενάντια στους εργαζόμενους στο δημόσιο. Τα αστικά ΜΜΕ άδραξαν την ευκαιρία να ξεσηκώσουν ένα κύμα κοινωνικού ρατσισμού. Τη λέξη «επίορκοι» την εισήγαγαν στο πολιτικό λεξιλόγια μετά την πτώση της χούντας, τότε που μιλούσαν για «μερικούς επίορκους αξιωματικούς». Τώρα έχει γίνει καραμέλα και χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει ως κανόνας τους εργαζόμενους στο δημόσιο. Μόνον αυτό ακούμε καθημερινά. «Επίορκοι», «κοπανατζήδες», «με πλαστά πιστοποιητικά». Αυτοί φταίνε τελικά για την κακοδαιμονία του ελληνικού κράτους και όχι οι κυβερνήσεις, όχι οι καπιταλιστές που νέμονται το δημόσιο σαν φεουδάρχες του μεσαίωνα, αποτελώντας την πιο κρατικοδίαιτη τάξη της ελληνικής κοινωνίας ή μάλλον τη μοναδική κρατικοδίαιτη τάξη, γιατί δεν προσφέρουν τίποτα και μόνο αρπάζουν.
Δεν έχουμε καμιά διάθεση να πάρουμε υπό την προστασία μας ανθρώπους που πιάστηκαν να λαδώνονται ή να στήνουν κομπίνες. Αλλά και δεν ξέρουμε πόσοι είναι αυτοί που παραμένουν στο δημόσιο. Σίγουρα δεν είναι 25.000 που πρέπει να μπουν σε διαθεσιμότητα, για να δουν πόσους τελικά μπορούν ν’ απορροφήσουν σε ελλειμματικές υπηρεσίες. Οταν όμως γίνεται λόγος για υπεράριθμους εκπαιδευτικούς και ετοιμάζονται ν’ απολύσουν δασκάλους, μπορούμε να καταλάβουμε τι παιχνίδι παίζεται. Γιατί εκεί δεν υπάρχει αντικείμενο συναλλαγής κι αν υπάρχει είναι εντελώς περιορισμένο.
