«Και η πιο δημοκρατική κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι δικτατορία της αστικής τάξης».
Καρλ Μαρξ
Θυμηθήκαμε και πάλι το Μαρξ, απ’ αφορμή τα όσα γίνονται σε κοινοβουλευτικό επίπεδο, μετά την ολοκλήρωση και της κατ’ άρθρο συζήτησης και ψήφισης του αντιασφαλιστικού νομοσχέδιου. Πρότεινε δημοψήφισμα ο ΣΥΡΙΖΑ και έσπευσαν να ακολουθήσουν ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ. Και ναι μεν ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ είχαν άλλη άποψη για τα δημοψηφίσματα, στις διάφορες φάσεις των συνταγματικών αναθεωρήσεων, όμως το ΠΑΣΟΚ με τι μούτρα ζητάει δημοψήφισμα; Δυο συνταγματικές αναθεωρήσεις έκανε το ΠΑΣΟΚ (1985 και 2001), σε καμιά όμως δεν περιέλαβε διάταξη σύμφωνα με την οποία να μπορούν οι πολίτες, μέσα από τη συλλογή ενός αριθμού υπογραφών, να επιβάλλουν τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Δημοψήφισμα για να αποφασίσει ο λαός αν θέλει την ένταξη στην ΕΟΚ έταζε το ΠΑΣΟΚ πριν την πρώτη εκλογική του νίκη το 1981, αλλά μόλις πήρε την εξουσία το ξέχασε. Οταν αργότερα έβαζε την Ελλάδα στην ΟΝΕ, ούτε που ήθελε ν’ ακούσει για δημοψήφισμα. Ψήφισε μαζί με τη ΝΔ και καθάρισε.
Το σύνταγμα είναι φτιαγμένο με τέτοιο τρόπο που τίποτα να μη μπορεί να εμποδίσει μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία (η οποία είναι μειοψηφία σε επίπεδο ψήφων και γίνεται πλειοψηφία χάρη στον εκλογικό νόμο) να κυβερνά. Μόνο άμα χάσει την πλειοψηφία έχει πρόβλημα, το οποίο επιλύεται μέσω εκλογών. Ο εργαζόμενος λαός δεν έχει καμιά δυνατότητα να αλλάξει τις αποφάσεις της πλειοψηφίας. Μόνο αμφισβητώντας και σπάζοντας την αστική νομιμότητα και την κοινοβουλευτική τάξη μπορεί να το κάνει. Μέσα από τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες τίποτα δεν αλλάζει. Αυτές είναι το καταφύγιο για τη ρύθμιση των σχέσεων ανάμεσα στις διάφορες αστικές φατρίες.
Δείτε τι έγινε στις ευρωπαϊκές χώρες με το ευρωσύνταγμα. Θεωρώντας ότι ιδεολογικά έχουν κερδίσει το παιχνίδι, προκήρυξαν σε μερικές χώρες δημοψηφίσματα. Μόλις έχασαν τα δύο πρώτα, σταμάτησαν τη διαδικασία. Η δημοκρατία τους δεν άντεχε αμφισβήτηση κεντρικών τους επιλογών. Oταν έφτιαξαν την καινούργια συνθήκη, στη θέση του ευρωσυντάγματος, καμιά κυβέρνηση δεν την έβαλε σε δημοψήφισμα. Επέλεξαν το ασφαλές καταφύγιο του κοινοβούλιου, όπου οι συσχετισμοί είναι δεδομένοι.
Αυτή είναι η αστική δημοκρατία. Δίνει περιθώρια μόνο για το σημαδεμένο παιχνίδι ανάμεσα στα κόμματα που στηρίζουν το σύστημα. Ο κόσμος της δουλειάς πρέπει σε κάθε περίπτωση να είναι στο περιθώριο και να ζει με την ψευδαίσθηση της συμμετοχής, όταν καλείται να στηρίξει το ένα ή το άλλο αστικό κόμμα και τις πρωτοβουλίες τους.
