Το περασμένο Σαββατοκύριακο πέρασε με τα ΜΜΕ να παίζουν το παιχνίδι της κολοκυθιάς με έκδηλη κουτσομπολίστικη διάθεση. Ποιος ήταν ο πρωθυπουργός που είπε στον Γιούνκερ ότι κυβερνά μια διεφθαρμένη χώρα; Ηταν ο Σημίτης, ήταν ο Καραμανλής ή μήπως ήταν ο Παπανδρέου; Δεν ήταν σίγουρα ο Παπανδρέου, είπε ο Παπακωνσταντίνου και έδειξε με το δάχτυλο τον Καραμανλή, χωρίς να τον κατονομάσει. Σημίτης και Καραμανλής αντέδρασαν έντονα και τελικά ο Γιούνκερ αποκάλυψε ότι ήταν ο Παπανδρέου, τον οποίο κάλυψε με κωμικό τρόπο: δεν μου τα είπε σε κατ’ ιδίαν συζήτηση, αλλά τα συνήγαγα από δημόσια δήλωσή του! Ο Παπακωνσταντίνου κατάπιε τη γλώσσα του, οι «φίλοι» του στα ΜΜΕ ανέλαβαν να τον καλύψουν και η Δευτέρα πέρασε επίσης μέσα σε κλίμα γιουνκερολογίας.
Ομως, στην πριβόητη δήλωση Γιούνκερ το συγκεκριμένο σημείο ήταν εντελώς δευτερεύον. Το κύριο ήταν άλλο, όμως ως συνήθως τα ελληνικά ΜΜΕ μετέτρεψαν το δευτερεύον σε κύριο και απαξίωσαν το κύριο. Εθαψαν την ουσία πίσω από το κουτσομοπολιό. Τι είπε ο Γιούνκερ; Οτι οι πάντες, και στην Ελλάδα και στην Ευρωένωση γνώριζαν τα πάντα για την ελληνική οικονομία, αλλά έκαναν τα στραβά μάτια, ο καθένας για τους δικούς του λόγους.
Και γιατί έκανε τώρα τη συγκεκριμένη δήλωση ο Γιούνκερ; Γιατί βέβαια μια πονηρή αλεπού σαν τον λουξεμβούργιο πολιτικό ποτέ δεν μιλά τυχαία. Η απάντηση είναι απλή: γιατί κάποια στιγμή πρέπει να τελειώσει αυτή η συζήτηση περί του ήξεραν δεν ήξεραν και ο Γιούνκερ ανέλαβε να την τελειώσει ομαλά, ώστε να πάψει να σέρνεται η σχετική φιλολογία. Γιατί αυτή η φιλολογία είναι ενοχλητική για τις κυρίαρχες δυνάμεις της ΕΕ, καθώς αποκαλύπτει αλήθειες και εκθέτει καταστάσεις που έχουν να κάνουν με την ίδια την ουσία της ΕΕ, των πολιτικών που ακολουθήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια κι αυτών που ακολουθούνται τώρα.
Ανεξάρτητα από την πρόθεση του Γιούνκερ, όμως, εμείς μπορούμε να συζητήσουμε επί της ουσίας αυτών που είπε. Το πρώτο που πρέπει να σχολιάσουμε είναι πως –κατά τον Γιούνκερ– δεν είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι όποιες κοινωνικές παροχές (αθλιότατου επιπέδου, άλλωστε) που συντέλεσαν στην υπερχρέωση του ελληνικού κράτους, αλλά η πολιτική που ακολουθήθηκε στο πλαίσιο της ΕΟΚ και μετέπειτα της ΕΕ.
«Ολοι ξέραμε ότι μαϊμούδιζαν τα στοιχεία», αλλά δεν λέγαμε τίποτα, γιατί Γερμανοί και Γάλλοι έπρεπε να πουλάνε τα προϊόντα τους», είναι σε ελεύθερη απόδοση το περιεχόμενο των δηλώσεων Γιούνκερ. Ετσι δημιουργήθηκε η «φούσκα» του ελληνικού χρέους. Το χρηματιστικό κεφάλαιο δάνειζε με τοκογλυφικούς όρους το ελληνικό κράτος, για να αγοράζει όπλα και να δίνει τη δυνατότητα της μέγιστης κερδοφορίας στις ξένες πολυεθνικές και τους έλληνες κεφαλαιοκράτες. Οι ελληνικές τράπεζες δάνειζαν τους ιδιώτες για να χτίζουν σπίτια και ν’ αγοράζουν προϊόντα, εισαγόμενα κατά κανόνα. Οταν η κρίση έσφιξε τα γάλατα διεθνώς, η «φούσκα» έσκασε και οι εργαζόμενοι καλούνται να πληρώσουν τον «αέρα», ενώ οι τραπεζίτες και οι άλλοι καπιταλιστές εξακολουθούν να θησαυρίζουν. «Η κρίση είναι ταυτόχρονα και μια ευκαιρία». Μόνο αυτό δεν είπε ο χερ Γιούνκερ, αλλά αυτό μας το λένε άλλοι.
