Ο Σαμαράς είναι ακροδεξιός. Πολιτικό παιδί του Αβέρωφ, είδε τον μέντορά του να χάνει από τον Ράλλη και κατάλαβε ότι πρέπει να καμουφλαριστεί για να επιβιώσει στη ΝΔ. Ετσι, προσκολλήθηκε στον Μητσοτάκη, ο οποίος τον έκανε υ-πουργό σε νεαρή ηλικία (κυβερνήσεις Τζαννετάκη και Ζολώτα) και στη συνέχεια του έδωσε το υπουργείο Εξωτερικών, για να του τη φέρει το 1993. Οταν έφτιαξε την ΠΟΛΑ, ο Σαμαράς καμουφλαρίστηκε ακόμη περισσότερο. Δεν είναι τυχαίο ότι κατάφερε να μαζέψει και διάφορα μπάζα της καθεστωτικής Αριστεράς, που του έδιναν το κοινωνικό άλλοθι που ήθελε.
Ο Μπαλτάκος είναι από τους στενότερους συνεργάτες του Σαμαρά. Γι’ αυτό, άλλωστε, τον τοποθέτησε στην πανίσχυρη θέση του γενικού γραμματέα της κυβέρνησης, ο οποίος ελέγχει όλους τους υπουργούς. Τίποτα δεν πηγαίνει για ψήφιση στη Βουλή αν δεν το δει ο γενικός γραμματέας και τίποτα δεν δημοσιεύεται στο ΦΕΚ αν δεν περάσει πρώτα από τη γενική γραμματεία της κυβέρνησης. Ο Μπαλτάκος είναι επίσης ακροδεξιός κι αυτό το γνωρίζουν όσοι ασχολούνται με την πολιτική. Μέχρι τώρα, όμως, απέφευγε να εμφανίζεται δημόσια ως τέτοιος. Αφηναν μόνο τον Κρανιδιώτη να κάνει παιχνίδι, ο οποίος τυπικά δεν έχει κανένα κυβερνητικό πόστο (άτυπος σύμβουλος του Σαμαρά είναι).
Η είδηση δεν είναι ότι ο Μπαλτάκος λέει «είμαι αντικομμουνιστής, έτσι γεννήθηκα και έτσι θα πεθάνω», αλλά γιατί βγαίνει και το διατυμπανίζει, σπάζοντας μια παράδοση αρκετών δεκαετιών. Δεν εξέφραζαν τη συμπάθειά τους για τον κομμουνισμό οι δεξιοί πολιτικοί (κάθε άλλο), όμως απέφευγαν να χρησιμοποιούν τον όρο «αντικομμουνιστής», γιατί αυτός ο όρος έχει ένα βαρύ ιστορικό φορτίο. Συνδέεται με διωγμούς, ξερονήσια, εκτελέσεις, συμμορίες τύπου «Καρφίτσα», χούντα κτλ.
Νομίζουμε ότι η απάντηση είναι απλή. Στο Μαξίμου χάραξαν μια τακτική για να τραβήξουν ψήφους από τη Χρυσή Αυγή. Μια ακροδεξιά ατζέντα, η οποία θα συνοδεύεται από την ανάλογη ρητορική, με γκεσέμια τον ακροδεξιό εσμό των συνεργατών του Σαμαρά, αλλά και με νομοθετικές πρωτοβουλίες στην ίδια κατεύθυνση. Γι’ αυτό και ο Μπαλτάκος βγήκε από το σκοτάδι στο φως, κραυγάζοντας «είμαι αντικομμουνιστής», μη τυχόν και δεν τον ακούσει κανένας. Γι’ αυτό ο Γεωργιάδης κραυγάζει με την ίδια ένταση, ότι αυτοί που τον έκραξαν στο Λονδίνο «είναι κομμουνιστές». Γι’ αυτό ο Μπαλτάκος φρόντισε να δημιουργήσει ένταση ανάμεσα σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, διατάζοντας τον Μιχελάκη να επανακαταθέσει τη φασιστική τροπολογία για τα θύματα ρατσισμού, που είχε αποσύρει ο Γρηγοράκος. Η ίδια η τροπολογία δεν έχει τόση σημασία όσο ο ντόρος που δημιουργήθηκε με το «βάλε-βγάλε». Οι πάντες πληροφορήθηκαν ότι το στενό επιτελείο του Σαμαρά, ο Μπαλτάκος συγκεκριμένα, προωθεί μια νομοθετική ρύθμιση σύμφωνα με την οποία θα απελαύνεται κάθε μετανάστης που θα καταγγείλει ρατσιστική συμπεριφορά κρατικών οργάνων και τα όργανα θα απαλλαγούν από τους… συναδέλφους τους. Αυτό θέλησαν να περάσουν ως μήνυμα ο Σαμαράς και το επιτελείο του. Και οι πρώτοι που πήραν το μήνυμα ήταν οι μπατσοσυνδικαλιστές, που ανακοίνωσαν: «Οι αστυνομικοί βιώνουν κάθε μέρα ψευδείς τέτοιες καταγγελίες από παράνομους μετανάστες, οι οποίοι ενεργούν έτσι, συνήθως καθοδηγούμενοι, με σκοπό να διασφαλίσουν την παραμονή τους στη χώρα μας, χωρίς επιπλέον επιπτώσεις γι’ αυτούς. Αντίθετα, οι καταγγελλόμενοι αστυνομικοί ταλαιπωρούνται επί μήνες ή χρόνια, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για την υπηρεσιακή ή οικογενειακή τους ηρεμία». Και σχολιάζει ο Μπαλτάκος: «Δεν πρέπει το ελληνικό κράτος να φροντίσει γι’ αυτούς; Δεν είναι όργανα του κράτους; Θα καλύψουμε οπωσδήποτε τα νώτα αστυνομικών και λιμενικών. Αυτό λέμε εμείς. Δεν μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους απροστάτευτοι και έρμαια καταγγελιών που αποδεικνύονται ψευδείς».
Στην ίδια πολιτική στρατηγική εντάσσονται και η γνωμοδότηση του ΝΣΚ (παραγγελία Δένδια) που παρατείνει τη φυλάκιση μεταναστών μέχρι να δεχτούν την απέλασή τους και το νομοσχέδιο-έκτρωμα του Αθανασίου (κι αυτός από το στενό πυρήνα των σαμαρικών) για τη δημιουργία των φυλακών «τύπου Γ», δηλαδή λευκών κελιών α’λα ελληνικά.
