Αναθεώρηση Συντάγματος

Ουσία και δημαγωγία

Ο,τι ήταν απαραίτητο να αναθεωρηθεί στο ελληνικό αστικό Σύνταγμα αναθεωρήθηκε. Τα υπόλοιπα ήταν σκέτη δημαγωγία, όπως για παράδειγμα διάφορες προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, που τις ψήφισε μόνο ο ίδιος. Η πολιτική απατεωνιά του ΣΥΡΙΖΑ φάνηκε σ' ένα από τα λίγα ζητήματα αυτής της αναθεώρησης. Υπήρξε πρόταση του Περισσού και του κόμματος Μπαρουφάκη για κατάργηση του άρθρου 86, που προβλέπει ειδική ποινική διαδικασία για τους διατελέσαντες υπουργούς. Ο ΣΥΡΙΖΑ δε συντάχτηκε μ' αυτή την πρόταση, αλλά ψήφισε μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ την κατάργηση της αποσβεστικής προθεσμίας που υπήρχε (πλέον και για τους υπουργούς θα ισχύει η προθεσμία παραγραφής που ισχύει για τους πολίτες).
 
Και για ξεκάρφωμα, ψήφισε μόνος του (και δεν πέρασε φυσικά) μια ερμηνευτική δήλωση για διάκριση ανάμεσα σε αδικήματα που διαπράττονται από υπουργούς «κατά την άσκηση των καθηκόντων» (τα οποία εξετάζονται με την ειδική ποινική διαδικασία του άρθρου 86Σ, με τη Βουλή να έχει τον πρώτο λόγο) και σε αδικήματα που διαπράχτηκαν  «επ' ευκαιρία των καθηκόντων» (και εξετάζονται με την κοινή ποινική διαδικασία από την τακτική ποινική Δικαιοσύνη). Ομως, το ποια αδικήματα ανήκουν στην πρώτη και ποια στη δεύτερη κατηγορία είναι ζήτημα νομικής ερμηνείας. Και η μέχρι τώρα νομολογία δεν αναγνωρίζει τέτοια διάκριση. Ο μόνος τρόπος για να σταματήσει το καρκίνωμα της ειδικής προστασίας στους διατελέσαντες μέλη κυβερνήσεων είναι η κατάργηση του άρθρου 86Σ. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, είναι κόμμα εξουσίας και δε θέλει την κατάργηση, αλλά το σουλούπωμά του. Ο Βενιζέλος, που τα συνταγματικά τα ξέρει καλά, έσπευσε να γράψει στα «Νέα»: «Ολοι όμως -πρωτίστως ο ΣΥΡΙΖΑ- αποδέχονται πλέον όλες τις άλλες ρυθμίσεις και τη βασική θεσμική λογική μιας συνταγματικής διάταξης που ισχύει από το 1864».
 
Ολα τα κόμματα εξουσίας χρησιμοποίησαν κατά καιρούς την προεδρική εκλογή ως εργαλείο για να προκαλέσουν εκλογές. Η ΝΔ το 1990, το ΠΑΣΟΚ το 2009, ο ΣΥΡΙΖΑ το 2014. Αυτή η πρακτική ήταν πλέον παρωχημένη και δυσλειτουργική για το πολιτικό σύστημα, που μάταια προσπαθεί να βρει μια κανονική περιοδικότητα στους πολιτικούς του κύκλους. Είχαν ήδη συμφωνήσει ότι πρέπει να βγάλουν από τη μέση αυτόν τον παράγοντα δυσλειτουργίας, ώστε οι πρόωρες εκλογές να παραμείνουν προνόμιο μόνο της εκάστοτε κυβέρνησης. Τα υπόλοιπα, οι τάχαμου διαμετρικά αντίθετες προτάσεις της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ ήταν ο φερετζές της επί της ουσίας συμφωνίας τους. Πέρασε η άποψη της ΝΔ που διαθέτει άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία (περισσότερα για την προεδρολογία γράφουμε στη σελίδα 13).
 
Η αναγνώριση στην αντιπολίτευση να επιβάλλει τη συγκρότηση δύο εξεταστικών επιτροπών σε κάθε τετραετία για θέματα δικής της επιλογής «είναι μια κίνηση πολιτικού πολιτισμού», έγραψε ο Βενιζέλος, σημειώνοντας με νόημα ότι «τον έλεγχο της λειτουργίας των εξεταστικών επιτροπών θα τον έχει, ούτως ή άλλως, η κοινοβουλευτική πλειοψηφία».
 
Η μεγάλη κοροϊδία είναι, βέβαια, η θέσπιση της «λαϊκής νομοθετικής πρωτοβουλίας». Προσέξτε τώρα: οι προτάσεις νόμου «από το λαό» απαγορεύεται να περιλαμβάνουν δημοσιονομικά θέματα και θέματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας. Μπορούν να γίνουν δύο τέτοιες προτάσεις νόμου σε κάθε τετραετία και για να εισαχθεί μια πρόταση στη Βουλή θα πρέπει να έχει υπογραφεί από πεντακόσιες χιλιάδες έλληνες πολίτες! Δε νομίζουμε ότι χρειάζονται σχόλια.
 
Το μόνο θετικό είναι ότι για μια ακόμα φορά δεν αναθεωρήθηκε το άρθρο 16 (αποκλειστικά δημόσια πανεπιστήμια), αν και στην πράξη το έχουν κάνει σουρωτήρι. Κατά τα άλλα… τι είχαμε τι χάσαμε.