Ρωτήθηκε ο Παπαδήμος από τους Financial Times, στους οποίους έδωσε συνέντευξη: «Ορισμένοι οικονομολόγοι και πολιτικοί πιστεύουν ότι χρειάζεται ένα σχέδιο Marshall πολύ μεγαλύτερου μεγέθους, το οποίο ενδεχομένως να χρηματοδοτηθεί από κυβερνήσεις ή και ιδιωτικά κεφάλαια. Νομίζετε ότι θα μπορούσε να βοηθήσει;».
Η απάντησή του ήταν μια ομολογία που έκανε σκόνη ένα κομμάτι της προπαγάνδας του τελευταίου εννιάμηνου: «Δεδομένου του μεγέθους της στήριξης που λάβαμε από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, δεν νομίζω ότι υπάρχουν περιθώρια για μεγαλύτερη κρατική χρηματοδότηση».
Αναφερόμαστε στην προπαγάνδα περί «νέου σχεδίου Μάρσαλ». Θυμόσαστε πότε άρχισε αυτή η προπαγάνδα; Αμέσως μετά τη σύσκεψη κορυφής της ΕΕ στις 21 Ιούλη του 2011. Είπε μια κουβέντα για «νέο σχέδιο Μάρσαλ» ο Σόιμπλε, την επανέλαβε ο παμπόνηρος Γιούνκερ και την έκαναν σημαία ο Βενιζέλος και τα παπαγαλάκια της αστικής προπαγάνδας. Ερχεται τώρα ο Παπαδήμος και με τον κυνισμό του τραπεζίτη λέει πως αποκλείεται να ρεύσουν ευρωπαϊκά κεφάλαια για «ανάπτυξη», γιατί δεν υπάρχουν περιθώρια.
Βέβαια, ο Παπαδήμος, ως υπάλληλος του γερμανογαλλικού άξονα και πρωθυπουργός της αποικίας, μιλάει για «μεγάλη στήριξη που λάβαμε από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις», αναφερόμενος στα νέα δάνεια. Πού πάνε, όμως, αυτά τα νέα δάνεια; Αποκλειστικά στην αποπληρωμή των παλιών. Αυτό έγινε με το πρώτο δανειακό πακέτο των 110 δισ. ευρώ, το ίδιο γίνεται και με το δεύτερο δανειακό πακέτο.
Η αποπληρωμή των δανείων, «κουρεμένων» και νέων, καταδικάζει το ελληνικό κράτος σε μαρασμό. Δεν μπορεί να προωθήσει ούτε την ελάχιστη αναπτυξιακή πολιτική. Δεν μπορεί ούτε τις στοιχειώδεις υποδομές του ως αστικό κράτος να συντηρήσει. Δείτε μόνο τα χάλια των δημόσιων δρόμων για να βγάλετε συμπέρασμα. Παράλληλα, με την εφιαλτική φορομπηχτική του πολιτική το αστικό κράτος αρπάζει το μικρό διαθέσιμο εισόδημα των εργαζόμενων τάξεων και στρωμάτων, περιορίζει την κατανάλωση και συνακόλουθα περιορίζει την ανάπτυξη του ιδιωτικού καπιταλιστικού τομέα που καθορίζεται από το διαθέσιμο εισόδημα αυτής της πλατιάς καταναλωτικής μάζας.
Η δανειακή «στήριξη», όμως, λειτουργεί παράλληλα και σαν ένας τεράστιος μοχλός για αντεργατικές ανατροπές. Προωθεί αυτό που εμείς ονομάσαμε «κινεζοποίηση». Πολιτική που δεν έχει άμεση σχέση με τα δημόσια οικονομικά και την αποπληρωμή των δανείων, επιβάλλεται όμως προς όφελος της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας, για να ισορροπήσει τις ζημιές που προκαλούνται από την καπιταλιστική ύφεση και τη μείωση των πωλήσεων και της παραγωγής, αλλά και προκειμένου να διαμορφωθεί στην περιφέρεια της Ευρωζώνης ένα ασιατικού τύπου εργασιακό καθεστώς, που θα φιλοξενήσει κάποιες εξαγωγικού προσανατολισμού επενδύσεις ευρωπαϊκών μονοπωλίων, αλλά θα λειτουργεί και σαν πρότυπο για την επέκταση των σκληρών αντεργατικών ανατροπών σε όλη την ΕΕ.
