Μετά από 65 μέρες σκληρής απεργίας πείνας (μόνο με νερό και για κάποιες μέρες χωρίς ούτε την ελάχιστη ενυδάτωση μέσω ορού), που τον έφτασε στα πρόθυρα του θανάτου, ο Δημήτρης Κουφοντίνας ανακοίνωσε σήμερα ότι τερματίζει την απεργία πείνας.
Για την κατάσταση της υγείας του μίλησαν χθες αναλυτικότατα οι δύο γιατροί της επιλογής του.
Ακόμα και ο κυβερνητικός διοικητής του Γ.Ν. Λαμίας, στη σημερινή του ανακοίνωση, κάνει λόγο για «σοβαρή κατάσταση συνεπεία επιπλοκών που οφείλονται σε παρατεταμένη απεργία πείνας (από 08/01/2021)» και για «σταδιακή έναρξη σίτισης και θρεπτικής υποστήριξης του ασθενούς, με στόχο την αναστροφή κατά το δυνατόν εγκατεστημένων διαταραχών και αποτροπή περαιτέρω βλαβών στην υγεία του. Η κατάσταση της υγείας του ασθενούς παραμένει σοβαρή».
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας έχει μπροστά του έναν Γολγοθά που θα κρατήσει καιρό. Στον αγώνα για αποκατάσταση που θα δώσει, με τη βοήθεια των γιατρών, θα έχει όλη μας την αγάπη και τη συμπαράσταση. Οχι μόνο όσων τον αισθανόμασταν πάντοτε ως δικό μας άνθρωπο, αλλά και όλων όσοι εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στον τιτάνιο αγώνα που έδωσε αυτούς τους δυο μήνες. Θέλουμε να τον δούμε και πάλι όρθιο και σύντομα ελεύθερο.
Μιλώντας ακόμα και με «στρατιωτικούς» όρους, η κυβέρνηση Μητσοτάκη δε νίκησε σ’ αυτήν την αναμέτρηση. Μπορεί να μην υλοποίησε το δίκαιο και νόμιμο αίτημα της μεταγωγής του Δ. Κουφοντίνα στον Κορυδαλλό, όπως προβλέπει ο φωτογραφικός νόμος 4760/2020, έχασε όμως πολλά περισσότερα. Και δεν τα έχασε μόνον αυτή, τα έχασε το σύστημα.
Αντίθετα, ο Δ. Κουφοντίνας μπορεί να μην κέρδισε το έλασσον, τη μεταγωγή στο υπόγειο του Κορυδαλλού, κέρδισε όμως πολλά περισσότερα. Και δεν τα κέρδισε μόνον αυτός, τα κέρδισε το κίνημα.
- Εγινε σαφές ότι ο Δημήτρης Κουφοντίνας δεν αντιμετωπίζεται ως κρατούμενος αλλά ως πολιτικός αντίπαλος. Οτι στο πρόσωπό του εφαρμόζεται ένα «καθεστώς εξαίρεσης» που φτάνει μέχρι την ψήφιση φωτογραφικών νόμων, οι οποίοι στη συνέχεια παραβιάζονται με τον πιο ωμό και δικτατορικό τρόπο. Οταν πρωτοεφαρμόστηκε αυτό το «καθεστώς εξαίρεσης», με την κατασκευή της ειδικής υπόγειας πτέρυγας στον Κορυδαλλό, που δεν είχε καν προαύλιο αλλά ένα σιδερόφραχτο κλουβί, ήταν λίγοι αυτοί που συμμετείχαν στο κίνημα αλληλεγγύης. Το ίδιο και όταν το «καθεστώς εξαίρεσης» επεκτάθηκε στη στέρηση από τον Δ. Κουφοντίνα της κανονικής άδειας που δικαιούται. Το τελευταίο δίμηνο έγιναν πάρα πολλοί αυτοί που στάθηκαν, με διάφορες διαβαθμίσεις, απέναντι στο «καθεστώς εξαίρεσης». Κι αυτό είναι μεγάλο κέρδος για το κίνημα.
- Μπορεί οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης να ξεκίνησαν με το στενό κύκλο του κινήματος αλληλεγγύης -και μάλιστα σε συνθήκες πανδημίας αλλά και άγριας προληπτικής καταστολής από την κυβέρνηση Μητσοτάκη- όμως χάρη στην αταλάντευτη στάση του απεργού πείνας ο κύκλος άρχισε να διευρύνεται με εκθετικό τρόπο. Σημειώνουμε ότι για πρώτη φορά τα κόμματα της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης (πλην φασιστών) τοποθετήθηκαν με σαφή τρόπο ενάντια στο «καθεστώς εξαίρεσης». Το ζήτημα έφτασε μέχρι τη Βουλή. Το ίδιο ισχύει και για εξωκοινοβουλευτικά κόμματα και οργανώσεις που στο παρελθόν απείχαν από κάθε κίνημα αλληλεγγύης και το πολύ να περιορίζονταν σε κάποιο κείμενο (περισσότερο για να βγουν από μια κατάσταση που τους ήταν άβολη).
- Ενας ευρύτατος κύκλος διανοούμενων, καλλιτεχνών, νομικών, δημοσιογράφων πήρε σαφή θέση. Δεν ήταν καθόλου συνηθισμένο άνθρωποι σαν τον Β. Βασιλικό και τον Κ. Γαβρά, διάσημοι εκτός ελληνικών συνόρων, να τοποθετούνται με σαφήνεια υπέρ του αιτήματος ενός ανθρώπου τον οποίο η αστική εξουσία εδώ και πολλά χρόνια υποδεικνύει ως την προσωποποίηση του «απόλυτου κακού». Το ίδιο ισχύει και για νομικούς που πρόσκεινται στο συντηρητικό χώρο. ‘Η για θεσμικά όργανα, όπως η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, η Ενωση Δικαστών και Εισαγγελέων ή για ΜΚΟ με κύρος στο χώρο των ανθρώπινων δικαιωμάτων, όπως η Ελληνική Ενωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, η Διεθνής Αμνηστία κ. ά. Ακόμα και εκείνοι που έμειναν στο ανθρωπιστικό σκέλος της υπόθεσης, πρώτον συνέβαλαν στο να θρυμματιστεί η κατασκευασμένη εικόνα του «απόλυτου κακού» (τέτοια σκληρή απεργία πείνας μόνο άνθρωποι με ιδανικά κάνουν, όπως δείχνει η Ιστορία της ανθρωπότητας) και δεύτερον στην εμπέδωση σε ευρύτατα στρώματα του ελληνικού λαού της πεποίθησης ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη βρίσκεται -τουλάχιστον- εν αδίκω και πως ο απεργός πείνας έχει δίκιο.
- Η νεολαία είναι αυτή που έβαλε αποφασιστικά τη σφραγίδα της στο κίνημα που αναπτύχθηκε. Ποτέ άλλοτε τα ΔΣ των φοιτητικών συλλόγων δεν εξέδωσαν σε τόσο μαζική κλίμακα ψηφίσματα συμπαράστασης στον απεργό πείνας Κουφοντίνα και απαίτησης να ικανοποιηθεί το δίκαιο αίτημά του. Και ποτέ άλλοτε δεν είχαμε τόσες χιλιάδες κόσμο σε διαδηλώσεις αλληλεγγύης στον Δημήτρη Κουφοντίνα σε όλη τη χώρα. Η συμπεριφορά της κυβέρνησης Μητσοτάκη απέναντι σ’ έναν απεργό πείνας που διεκδικεί ένα έλασσον αίτημα (μεταγωγή σε μια υπόγεια φυλακή, όπως προβλέπει ένας φωτογραφικός νόμος), σωστά δεν αντιμετωπίστηκε ως κάτι μεμονωμένο, αλλά ως τμήμα του γενικού κατασταλτικού ντελίριου μιας κυβέρνησης με σκληρά δεξιά χαρακτηριστικά, η οποία έχει βάλει στην προμετωπίδα της το δόγμα «νόμος και τάξη».
- Κοντολογίς, τα ζητήματα των πολιτικών κρατούμενων, που άλλοτε αντιμετωπίζονταν σαν «περιθωριακά» και εκτός πολιτικής ατζέντας, χάρη στη σκληρή απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα κατέστησαν κεντρικά πολιτικά ζητήματα. Δεν αντιμετωπίζονται σαν κάτι «εξωτικό», που αφορά τις αστικές κυβερνήσεις και τους «τρομοκράτες», αλλά ως οργανικό στοιχείο της κρατικής καταστολής, που μας αφορά όλους. Για εμάς, οι αγωνιστές του ένοπλου ήταν και είναι κομμάτι του κινήματος της επαναστατικής ανατροπής, για την εξάλειψη της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και την οικοδόμηση του κομμουνισμού. Δε θα ισχυριστούμε ποτέ ότι αυτό έγινε κτήμα ευρύτερα της κοινωνίας. Αυτό που κερδήθηκε, όμως, είναι ο ευρύτερος κοινωνικός σεβασμός γι’ ανθρώπους όπως ο Δημήτρης Κουφοντίνας, που δείχνουν συνέπεια σ’ αυτό που πιστεύουν, που δεν είναι φαφλατάδες, που δεν προσκυνούν γλείφοντας εκεί που έφτυναν και που υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους με τεράστιο προσωπικό κόστος.
Ξέρουμε ότι τα ακροδεξιά και δεξιά κοράκια θα βγουν και πάλι στη μιντιακή αρένα και θ’ αρχίσουν να κρώζουν και να ξερνούν χολή. Δε θα βρουν, όμως, πρόθυμα αυτιά, πέρα από το στενό κύκλο των κάθε είδους φασιστοειδών και πωρωμένων δεξιών.
Ο ελληνικός λαός, όπως όλοι οι λαοί, έχει ένα ευαίσθητο κοινωνικό αισθητήριο που του επιτρέπει να καταλαβαίνει ποιος είναι ο γνήσιος και ποιος ο κάλπης. Ακόμα κι όταν -για διάφορους λόγους- δε στρατεύεται με τον «γνήσιο», επιδεικνύει σεβασμό προς αυτόν και αλληλεγγύη μ’ όποιον τρόπο μπορεί.
Στα μαύρα χρόνια του μοναρχοφασισμού, οι οικογένειες των εξόριστων και των φυλακισμένων κομμουνιστών και εαμιτών έχαιραν εκτίμησης στις γειτονιές τους. Και οι απλοί άνθρωποι του λαού τις βοηθούσαν, προσέχοντας να μην πάρει χαμπάρι ο χαφιές και ο χωροφύλακας. Ετσι χτίστηκε αυτό που οι σημερινοί δεξιοί ονομάζουν «ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς». Χτίστηκε με το αίμα των αγωνιστών και με την αξιοπρέπεια των οικογενειών τους. Να θυμόμαστε όλοι και όλες ότι ακόμα και ρεβιζιονιστές του «εσωτερικού» αρνήθηκαν να υπογράψουν δηλώσεις μετάνοιας. Και βγήκαν από τις φυλακές και τις εξορίες όρθιοι και με ψηλά το κεφάλι.
Ολα αυτά, που πολύ σύντομα περιγράφουμε εδώ, έχουν εγγραφεί στις παραδόσεις του λαού μας. Θυμίζουμε αυτό που μας είπε ένας βετεράνος των εξοριών της χούντας, ο Γιάννης Μακρυγιάννης από την Πρέβεζα: «Να πείτε στον Κουφοντίνα συγχαρητήρια και ότι τον ζηλεύω για τη συνέπειά του. Μου θυμίζει τους αγώνες που δώσαμε εμείς στις φυλακές και τις εξορίες».
Ο Δ. Κουφοντίνας μόλις είχε συμπληρώσει δυο βδομάδες απεργίας πείνας τότε (βρισκόταν ακόμα στη φυλακή, δεν είχε μεταφερθεί στο νοσοκομείο). Eκτοτε, έγιναν πάρα πολλοί αυτοί και αυτές που κατέθεσαν πρώτα το σεβασμό και μετά την αλληλεγγύη τους για τον Δ. Κουφοντίνα. Κι αυτό εγγράφεται στη μακρά παράδοση των πολιτικών κρατούμενων στη χώρα μας.
Δε θέλουμε να παρουσιάσουμε κάποια ειδυλλιακή κατάσταση. Οταν η ταξική πάλη από τη μεριά των καταπιεσμένων υστερεί έναντι της σφοδρότητας με την οποία επιτίθεται ο ταξικός εχθρός, μπορούμε να μιλάμε μόνο για αναλαμπές αντίστασης. Χωρίς αυτές τις αναλαμπές αντίστασης, όμως, κανένα μεγάλο κίνημα δε θα μπορούσε ποτέ να χτιστεί. Απέναντι στην κρατική καταστολή και στο δόγμα «νόμος και τάξη», λοιπόν, η απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα εγγράφεται με απολύτως θετικό πρόσημο, καθώς κατάφερε να απονομιμοποιήσει την κυβέρνηση Μητσοτάκη σε ευρύτατα λαϊκά στρώματα, κατάφερε να καταστήσει κεντρικό ζήτημα του αντικατασταλτικού αγώνα το τσάκισμα του «καθεστώτος εξαίρεσης» που έχει επιβληθεί στους πολιτικούς κρατούμενους και ιδιαίτερα στον Δ. Κουφοντίνα, κατάφερε εντέλει να εγγράψει αυτόν τον αγώνα ως υποθήκη για το μέλλον, το άμεσο και το απώτερο.
- Η κυβέρνηση Μητσοτάκη «ξεβρακώθηκε», όπως γράψαμε στο άρθρο μας για τις αποφάσεις της ΚΕΜ. Δεν κατάφερε να πείσει ούτε τον «μη ακροδεξιό» χώρο -πόσω μάλλον τον «κεντρώο»- για την τυπική νομιμότητα των ενεργειών της. Οταν ακόμα και φανατικοί υπερασπιστές της, όπως ο περιβόητος Παπαχρήστος των «Νέων», αναγκάζονται να γράψουν ότι η κυβέρνηση ψήφισε φωτογραφικό νόμο για τον Κουφοντίνα και δεν τον εφαρμόζει, μπορούμε να καταλάβουμε τι άποψη έχει ο υπόλοιπος κόσμος.
- Οταν βάζεις μπροστά άτομα σαν τη Σοφία Νικολάου και -πέραν της «ποιότητας» που τη βλέπουν οι πάντες στις οθόνες τους- αποδεικνύεται ότι στήνει παγίδες σ’ έναν κρατούμενο, ο οποίος έχει δικαιώματα, και αυτό αποκαλύπτεται (δεν έχει σημασία πόσοι κατάλαβαν σε όλες τις λεπτομέρειες πώς στήθηκε η παγίδα, σημασία έχει ότι αυτό αποκαλύφθηκε), τότε νικητής είσαι μόνο στα μάτια μιας δράκας πωρωμένων και αφιονισμένων ακροδεξιών. Στα μάτια όλων των υπόλοιπων είσαι ηττημένος. Ηττημένος ηθικά και πολιτικά.
- Οταν μεγάλο τμήμα της κοινωνίας και ιδιαίτερα η νεολαία έχει πειστεί απόλυτα, ότι η φασιστική, απολύτως ανάλγητη, παράνομη συμπεριφορά απέναντι στο δίκαιο αίτημα ενός κρατούμενου απεργού πείνας, δεν είναι ένα ξεχωριστό ζήτημα που ανάγεται σε κάποιες «αντιτρομοκρατικές» εμμονές, αλλά είναι αναπόσπαστο τμήμα του δόγματος «νόμος και τάξη», τότε η κυβέρνηση έχει χάσει κάτι απείρως σημαντικότερο από τη μεταγωγή του Δ. Κουφοντίνα: έκανε εχθρό της μεγάλα κοινωνικά κομμάτια, τα οποία κινούνται πλέον σε μια βάση αντίστασης στο «καθεστώς εξαίρεσης».
- Και βέβαια, όταν έχεις ξεφτιλιστεί σε κοινωνικά κομμάτια όπως οι διανοούμενοι, οι καλλιτέχνες, οι νομικοί, οι κάθε είδους δικαιωματιστές, και όταν το ξεφτιλίκι σου έχει περάσει τα ελληνικά σύνορα και έχει φτάσει και στο εξωτερικό, η νίκη σου δεν είναι καν Πύρρεια: δεν είναι νίκη, είναι ήττα. Γιατί τέτοιες συμπεριφορές αθροίζονται με την εγκληματική διαχείριση της πανδημίας και τις εκατόμβες των νεκρών, με περιστατικά ωμής αστυνομικής βίας από νταβραντισμένους και ασυγκράτητους μπάτσους, με τη μπατσοκρατία που προσπαθείς να επιβάλεις για να βάλεις στο «γύψο» έναν ολόκληρο λαό.
Μετά απ’ όλα τα παραπάνω, θεωρούμε περιττό να σημειώσουμε ότι ο Δημήτρης Κουφοντίνας έπραξε σωστά που σταμάτησε την απεργία πείνας ένα «κλικ» πριν από το κώμα και ενδεχομένως το θάνατο. Ηταν μια πολιτικά γενναία απόφαση, όπως γενναίος ήταν ο αγώνας που έδωσε επί 65 μέρες, με ήδη πολύ βαρύ τίμημα.
Σε εμάς, στο κίνημα, εναπόκειται να κεφαλαιοποιήσουμε πολιτικά τα «κέρδη» αυτού του αγώνα. Και να συνεχίσουμε στην ίδια κατεύθυνση.