Ο ένας μας ζητάει και τα ρέστα: «Θεωρώ ότι οι μεν οργανωμένοι προπηλακισμοί είναι δείγμα φασισμού, οι δε πραγματικά αυθόρμητες εκδηλώσεις με ανησυχούν πολύ γιατί δείχνουν έναν ευρύτερο εκτροχιασμό στις στάσεις και στις συμπεριφορές συμπολιτών μας. Πού ήταν όμως, όλοι αυτοί οι “αγανακτισμένοι” τα περασμένα χρόνια; Γιατί δεν αντέδρασαν τότε, στις πολιτικές που μας έφεραν στη σημερινή κατάσταση;». Ο Γ. Παπακωνσταντίνου στα «Νέα» (11.7.11). Το κόμμα του κυβερνούσε κι αυτός ζητάει λογαριασμό από τον ελληνικό λαό κι όχι από τους συναδέλφους του στην κυβέρνηση και από τον εαυτό του (γιατί από την περίοδο Σημίτη ήταν σύμβουλος στο υπουργείο Οικονομίας).
Ο άλλος, ο πρώην υπουργός Μπάτσων και Καταστολής, που ματοκύλησε αρκετές φορές εργαζόμενους και νέους, παριστάνει τον αντιφασίστα: «Αυτό στο οποίο είμαι κάθετος και θέλω να είμαι απόλυτα σαφής, είναι ότι οι βίαιες επιθέσεις, είτε είναι οργανωμένες, είτε αυθόρμητες, αποτελούν εκρήξεις τραμπουκισμού που επωάζουν το αυγό του φιδιού στην κοινωνία». Ο Χρυσοχοΐδης στη Real News.
Ο πρώτος μιλάει για προσβολή των κοινωνικών κατακτήσεων. Και δεν εννοεί το μεροκάματο, την ασφάλιση, την υγεία, την παιδεία, αλλά το δικαίωμα των κομμάτων να κοροϊδεύουν ανενόχλητα το λαό: «Θεωρώ ότι η απόλυτη ισοπέδωση, οι μούντζες στη Βουλή και οι κρεμάλες προσβάλλουν βαθύτατα όλες τις κατακτήσεις μας ως κοινωνία. Κάποιοι πήγαν εξορία, φυλακίστηκαν και έδωσαν τη ζωή τους, για να μπορεί να λειτουργεί το κοινοβουλευτικό μας σύστημα». (Ισως θα ‘πρεπε να θυμίσει κάποιος σ’ αυτή τη θρασύτατη ποντικομαμή, ότι αυτοί που εκτελέστηκαν, που εξορίστηκαν, που βασανίστηκαν δεν ήταν εραστές του αστικού κοινοβουλευτισμού, αλλά της δικτατορίας του προλεταριάτου).
Ο δεύτερος κλείνει με μια μεγαλειώδη παπάρα: «Το Σεπτέμβριο δρομολογείται ουσιαστικά ένα δημοψήφισμα για την τέταρτη ελληνική δημοκρατία και τελειώνει η κατά τα άλλα “ατέλειωτη” μεταπολίτευση».
