Τι μαθαίνει κανείς παρακολουθώντας συστηματικά το «Ριζοσπάστη»; Μαθαίνει πώς γαλουχούνται οι νέες (και οι παλιότερες) γενιές των(κατά δήλωσή τους) κομμουνιστών στα νάματα του επαναστατικού μαρξισμού-λενινισμού. Προσέξτε παράδειγμα λαμπρό. Ο αρθρογράφος Α. Κακάρας, αρχιπλοίαρχος ε.α., μέλος ΚΕΘΑ, όπως υπογράφει (ΚΕΘΑ προφανώς σημαίνει Κίνηση για την Εθνική Αμυνα, ήτοι η κλαδική αποστράτων του Περισσού) ανησυχεί σφόδρα για την τροπή που παίρνουν τα πράγματα στο στρατό και μας το λέει από τον τίτλο «Ποιες Ενοπλες Δυνάμεις φτιάχνουν». Εκφράζει δε τους φόβους του (φόβους, όχι βεβαιότητα) με τα εξής καταπληκτικά:
«Φοβούμαστε πως δεν είναι μακριά ο χρόνος που όλοι όσοι θα υπηρετούν, θα βλέπουν τη δουλιά τους ως στρατιωτικοί όχι με το ρομαντισμό και την υποχρέωση προς την πατρίδα και το έθνος, αλλά ως έναν τρόπο βιοπορισμού με πρόσθετες υποχρεώσεις σε περιοχές μακράν της Ελλάδας, που μάλιστα θα αποδίδουν και οικονομικά επιπλέον των κύριων αποδοχών». Εχει δίκαιο ο κομμουνιστής (ή έστω φιλοκομμουνιστής) αρχιπλοίαρχος ε.α. Υπάρχει μεγάλος κίνδυνος κάποια στιγμή (ευτυχώς που σήμερα δεν ισχύει αυτό) να δικαιωθούν εκείνοι οι δογματικοί κλασικοί του μαρξισμού, που υποστήριζαν ότι ο στρατός είναι το βασικό όργανο κυριαρχίας της αστικής τάξης, που σκοπό έχει να καταστέλλει τον εσωτερικό εχθρό και να στηρίζει τα πολεμικά σχέδια στο εξωτερικό. Ευτυχώς, μέχρι τώρα ο στρατός είναι ένας μηχανισμός που διοικείται από ανθρώπους ρομαντικούς, ευγενείς, που έγιναν αξιωματικοί καριέρας όχι για να κονομήσουν, υπακούοντας σε διαταγές και δίνοντας διαταγές, αλλά ωθούμενοι από μια ρομαντική διάθεση προσφοράς προς την πατρίδα και το λαό.
Και μην ακούτε όλους εκείνους που είτε αναμασούν τις θεωρητικές βλακείες του Μαρξ, του Λένιν και των άλλων θεωρητικών του κομμουνισμού ή εκείνους που κρίνουν με βάση την εμπειρία τους από τη θητεία που υπηρέτησαν. Μην ξεχνάτε ότι οι νέοι μας σήμερα είναι μαλθακοί, καλομαθημένοι, μαμόθρεφτα που τα θέλουν όλα έτοιμα, απείθαρχοι, ρέποντες προς την αναρχία, γι’ αυτό και η θητεία τους φαίνεται αγγαρεία και βασανιστήριο. Απάνω τους Κακάρα (και Αλεκάρα)…
