Οταν ο Σαμαράς έβαλε για τη Δευτέρα τη συνάντηση του τρίο ξεφτίλα στο Μαξίμου και οι άλλοι δύο εταίροι έσπευσαν να συμφωνήσουν ασμένως, χωρίς να ενδιαφέρονται για το χρόνο που χανόταν, είχαν όλοι μαζί κατά νου την προγραμματισμένη από καιρό συγκέντρωση του Τσίπρα στο Σύνταγμα, η οποία ξαφνικά αποκτούσε ζωντάνια και προοπτική (βάσει των όσων συνέβησαν μετά το λουκέτο στην ΕΡΤ). Επέλεξαν τη συγκεκριμένη μέρα όντας σίγουροι ότι από άποψη δημοσιότητας θα κατάφερναν να ταπώσουν τη συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ και ν’ αφήσουν τον Τσίπρα με τη χαρά, ακόμα κι αν έκανε μια πραγματικά μεγάλη συγκέντρωση.
Οι ΣΥΡΙΖΑίοι, όμως, που ενδιαφέρονται μόνο για την εικόνα, δεν το έβαλαν κάτω. Σχεδίασαν μια συγκέντρωση έτσι που πεντέξι χιλιάδες νοματαίοι, με δυο σημαίες στο χέρι ο καθένας, να δείχνουν «μέγα πλήθος με μέγα πάθος», το οποίο θα έδειχνε ο δικός τους τηλεσκηνοθέτης (σχολή έχει δημιουργήσει ο Μπιρσίμ). Εστησαν, λοιπόν, την εξέδρα στη μέση της πλατείας (κάτω από το συντριβάνι), διευθέτησαν τους συγκεντρωμένους στο δρόμο που ενώνει την αρχή της Φιλελλήνων με την αρχή της Σταδίου, καθώς και σε λίγο βάθος στην Ερμού, που ήταν ακριβώς απέναντι από την εξέδρα, ενώ οι πλαϊνοί της πλατείας δρόμοι, όπως και η Αμαλίας (πίσω από την εξέδρα) έμειναν άδειοι. Ξέρουν καλά ότι, ακόμη και σε συνθήκες σχετικής λαϊκής κινητοποίησης, δεν μπορούν να κάνουν συγκεντρώσεις σαν εκείνες που έκαναν τα κόμματα εξουσίας στο παρελθόν. Εχουν μόνο ψηφοφόρους και όχι οπαδούς.
Ο Τσίπρας εμφανίστηκε σαν ο νέος Ανδρέας Παπανδρέου. Οχι μόνο στο στιλ, αλλά και στη μπαλκονάτη συνθηματολογία: «Απόψε τελειώνουμε με την κυβέρνηση της καταστροφής – Ο λαός μίλησε. Η πλατεία Συντάγματος στέλνει μήνυμα ανατροπής – κ. Σαμαρά, τελειώσατε. Να το επαναλάβω άλλη μια φορά για να το εμπεδώσετε: Τε-λει-ώ-σα-τε! – Η ΕΡΤ, όμως, θα αποδειχτεί το κύκνειο άσμα του κου Σαμαρά και της κυβέρνησής του. Το κίνημα της ΕΡΤ είναι η αρχή του τέλους της τρικομματικής κυβέρνησης του μνημονίου – Υπογράφουμε ένα νέο συμβόλαιο εμπιστοσύνης».
Η συγκέντρωση πέρασε φυσικά στα ψιλά. Αλλωστε, την ίδια ώρα βρισκόταν σε εξέλιξη η συνάντηση του τρίο ξεφτίλα στο Μαξίμου και η διαδικασία του ΣτΕ για την έκδοση προσωρινής διαταγής, οπότε η αγωνία είχε φτάσει στο κατακόρυφο και κανείς δεν είχε όρεξη ν’ ασχοληθεί με το σόου Τσίπρα. Το ίδιο ισχύει και για τον Τύπο της επομένης, που έπρεπε ν’ ασχοληθεί με τα του Μαξίμου και του ΣτΕ και όχι με τον Τσίπρα.
Δεν έμεινε ασχολίαστο, όμως, το γεγονός ότι ο Τσίπρας δεν ζήτησε εκλογές. Η μόνη αναφορά που έκανε, μολονότι επαναλάμβανε συνεχώς ότι η συγκυβέρνηση είναι τελειωμένη, ήταν έμμεση και πολύ προσεκτική: «Αλλά σήμερα η πρώτη και καλύτερη μεταρρύθμιση που έχει ανάγκη ο τόπος είναι να φύγει η σημερινή κυβέρνηση της καταστροφής. Η κυβέρνηση που υπονομεύει τη δημοκρατία. Να απαλλαγεί ο τόπος από την ακροδεξιά βαρβαρότητα. Η καλύτερη μεταρρύθμιση είναι να δοθεί ο λόγος στο λαό».
Να ρωτήσουμε κι εμείς, λοιπόν. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ζητάει εκλογές, όπως έκανε κάθε τρεις και λίγο μέχρι τις αρχές του χρόνου; Γιατί δεν τις προβλέπει, έστω, όπως επίσης έκανε συνεχώς ο Τσίπρας; Προέβλεπε εκλογές παλιότερα, χωρίς να υπάρχουν σημάδια, και δεν προβλέπει τώρα που η συγκυβέρνηση έφτασε στο παραπέντε ενός εκλογικού «ατυχήματος»; Μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αλλάξει τακτική; Μήπως περιμένει να ωριμάσει ακόμα περισσότερο το φρούτο της εξουσίας; ‘Η μήπως η αλλαγή τακτικής έχει επιβληθεί από τους ντόπιους και ξένους παράγοντες της καπιταλιστικής οικονομίας και της αστικής πολιτικής, με τους οποίους έχει συναντηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως στα κλειστά γεύματα με τους εκδότες τού σφύριξαν ότι μπορεί να λέει ό,τι θέλει, αλλά να μη σπρώχνει τα πράγματα προς εκλογές, γιατί αυτό δεν πρόκειται να του το συγχωρήσουν; Μήπως και από τις Βρυξέλλες του έχουν διαμηνύσει το ίδιο;
Φυσικά, απαντήσεις δεν περιμένουμε ότι θα πάρουμε. Τα ερωτήματα είναι υπαρκτά, όμως, και μας επιτρέπουν να κάνουμε διάφορες σκέψεις.
