Συνταξιούχος της πολιτικής εδώ και καιρό ο Αλ. Αλαβάνος, πληρώνει τις συνέπειες του ίδιου του βοναπαρτισμού του, καθώς θεώρησε ότι μπορούσε να ελέγξει τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μέσω του Τσίπρα και της παρέας του, αλλά δε λογάριασε πως μεγάλωνε βοναπαρτίσκους και όχι προσωπικούς του υπηρέτες. Τελευταία, όμως, άρχισε και πάλι να ελπίζει, καθώς μεγάλα συγκροτήματα των ΜΜΕ, που θεωρούν ότι μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα προκαλούσε πολιτική αστάθεια, του κλείνουν το μάτι (αν υπάρχει και παρασκήνιο, δεν το γνωρίζουμε, χωρίς και να μπορούμε να το αποκλείσουμε), ενθαρρύνοντάς τον να δημιουργήσει πολιτικό φορέα και να διεκδικήσει την ψήφο στις επόμενες εκλογές. Ετσι, το «Σχέδιο Β» θα μετεξελιχθεί σε κόμμα περί τα μέσα Μάη και θα διεκδικήσει την ψήφο στις επόμενες ευρωεκλογές (ή τις βουλευτικές, αν γίνουν πιο πριν), όπως ήδη ανακοίνωσε ο Αλαβάνος.
Τι το καινούργιο φέρνει το σχήμα του Αλαβάνου; Τίποτα. Η έξοδος από το ευρώ και η επιστροφή στη δραχμή δεν είναι κάτι το καινούργιο. Ακόμα και ένα κομμάτι της εγχώριας αστικής τάξης φλερτάρει μ’ αυτή την ιδέα, αν και αυτό το κομμάτι είναι εντελώς μειοψηφικό. Σε τελευταία ανάλυση, ο Περισσός βάζει πιο ολοκληρωμένα αυτή τη γραμμή, μιλώντας για έξοδο από την ΕΕ. Σ’ αυτό ακριβώς ποντάρει ο Αλαβάνος. Θα προσπαθήσει να τοποθετηθεί μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Περισσού, πλαγιοκοπώντας τον πρώτο από τ’ αριστερά και τον δεύτερο από τα δεξιά. Μπορεί να ελπίζει σε κάτι μόνος του; Σίγουρα όχι. Με τα σημερινά δεδομένα ούτε την είσοδο στη Βουλή δεν μπορεί να διεκδικήσει. Διότι, σε συνθήκες πόλωσης μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ από τη μια και κομμάτων της συγκυβέρνησης από την άλλη, με τον ΣΥΡΙΖΑ να έχει στο εσωτερικό του και μια τάση ενάντια στο ευρώ (Λαφαζάνης και σία), περιθώρια για δυνάμεις μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας δεν υπάρχουν. Ομως, η αρχομανία του Αλαβάνου δεν τον αφήνει να βγει στη σύνταξη (όπως κάποτε είχε ανακοινώσει), ενώ η ρευστότητα των εξελίξεων δημιουργεί ελπίδες.
