Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Το παλιό δόγμα εφαρμόζει ο Α. Σαμαράς, καθώς βλέπει να αυξάνονται οι πιέσεις από κεφαλαιοκρατικούς κύκλους, για να περάσει και ο ίδιος στο στρατόπεδο της απόλυτης συναίνεσης και να συρθεί ακόμα και σε συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ. Χωρίς να ερωτηθεί, λοιπόν, διακήρυξε ότι δεν προτίθεται να συγκυβερνήσει με το ΠΑΣΟΚ ούτε να προσχωρήσει στο «μνημονιακό στρατόπεδο». Οριοθέτησε έτσι τη ΝΔ και έναντι του κυβερνώντος ΠΑΣΟΚ και έναντι του ΛΑΟΣ και της Μπακογιάννη.
Αρκετοί στη ΝΔ αναρωτήθηκαν τι μύγα τσίμπησε τον Σαμαρά και έσπευσε να κλείσει ένα θέμα το οποίο ουδείς άνοιξε επίσημα. Οι συνεργάτες του Σαμαρά, όμως, θύμισαν στους αναρωτώμενους βουλευτές τα δημοσιεύματα συγκροτημάτων, όπως αυτό του Αλαφούζου, αλλά και τις δηλώσεις καπιταλιστών, όπως ο πρόεδρος του ΣΕΒ, που ζητούν μια ευρεία συναίνεση ανάμεσα στις αστικές δυνάμεις και επαναφέρουν συνεχώς το σενάριο της ευρείας συγκυβέρνησης. Αλλοι θυμήθηκαν τον Στρος-Καν, ο οποίος μιλώντας στην ελληνική Βουλή είχε απευθυνθεί με προσβλητικό τρόπο προς τους βουλευτές της ΝΔ, συστήνοντάς τους να στηρίξουν το Μνημόνιο.
Εχουμε κι άλλη φορά σημειώσει πως ο Σαμαράς πολιτεύεται και με συνέπεια προς το σύστημα και με πολιτική οξυδέρκεια. Εχει ψηφίσει τα περισσότερα νομοθετήματα της κυβέρνησης, δεν έχει στηρίξει καμιά κινητοποίηση, αλλά παράλληλα αρνείται να προσχωρήσει σ’ ένα μέτωπο υπέρ του Μνημόνιου, όπως έχουν κάνει ο Καρατζαφέρης και η Μπακογιάννη. Καπιταλιστές όπως ο Δασκαλόπουλος και ο Αλαφούζος δεν μπορούν να κατανοήσουν αυτά που κατανοεί ένας αστός πολιτικός σαν τον Σαμαρά. Γι’ αυτό και συμπεριφέρονται σαν χούλιγκαν, απαιτώντας από το σύνολο των αστικών πολιτικών δυνάμεων να γίνουν «ένα».
Αν, όμως, οι αστικές πολιτικές δυνάμεις γίνουν «ένα», ο Σαμαράς δε θα υποθηκεύσει μόνο το μέλλον του κόμματός του και το προσωπικό του, αλλά θα θέσει σε διακινδύνευση τη σταθερότητα του ίδιου του πολιτικού συστήματος. Αυτό το διακήρυξε από τότε που αρνήθηκε να ψηφίσει το Μνημόνιο: πρέπει να υπάρχει αξιόπιστη αντιπολίτευση, αλλιώς η μόνη αντιπολίτευση θα είναι το πεζοδρόμιο και δεν θα υπάρχει εναλλακτική λύση εξουσίας. Μ’ άλλα λόγια, ο Σαμαράς συμπεριφέρεται με περισσότερη υπευθυνότητα έναντι του συστήματος, σε σύγκριση με τον Δασκαλόπουλο, τον Αλαφού-ζο και άλλους καπιταλιστές, που δε βλέπουν πέρα από τη μύτη τους.
Γιατί, όμως, επανέρχεται στο θέμα; Είτε γιατί γνωρίζει είτε γιατί υποψιάζεται ότι ενόψει του νέου νομοσχέδιου (Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα 2012-2014, ιδιωτικοποιήσεις, νέο Μνημόνιο) θα ασκηθούν νέες πιέσεις στο κόμμα του και στον ίδιο ν’ αλλάξουν πολιτική συμπεριφορά και να προσφέρουν ανοιχτή (και όχι καλυμμένη) στήριξη στην κυβέρνηση. Φοβάται, ακόμη, ότι η ίδια πίεση θα χρησιμοποιηθεί ως μοχλός για να βοηθήσει τον Παπανδρέου να πάει σε εκλογές τον Ιούνη. Μένει, λοιπόν, σταθερός στη γραμμή που έχει χαράξει. Μια γραμμή που παρουσιάζει τον ίδιο ως «παιδί του λαού» και τη ΝΔ ως «λύση εξουσίας που θα μας βγάλει από την κρίση με ένα άλλο μείγμα οικονομικής πολιτικής».
