Στην πρόταση να γίνει δημοψήφισμα για το «Σύμφωνο για το ευρώ» αναφέρθηκε σε συνέντευξή του στην «Εποχή» ο Αλέξης Τσίπρας και πρέπει να τον ευχαριστήσουμε για την ειλικρίνεια με την οποία παρουσίασε την επιχειρηματολογία της «ευρωαριστεράς» υπέρ αυτού του δημοψηφίσματος: «Η πρόταση για δημοψήφισμα έχει στόχο να μπλοκάρει τη μηχανή των νεοφιλελεύθερων συναινέσεων και των συνθηκών που θα οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια σε διάλυση της Ευρώπης και σε νέους εθνικισμούς και ενδεχομένως σε νέες τραγωδίες»!
Είναι εμφανής η αγωνία της… «Αριστεράς του ευρώ» για την τύχη της ευρωένωσης. Τους «νέους εθνικισμούς» θα θέλαμε να μας αναλύσει λιγάκι ο Τσίπρας, αν και αμφιβάλλουμε αν καταλαβαίνει τι ακριβώς είπε. Διαλύθηκαν, άραγε, ποτέ οι εθνικισμοί μέσα στην πάλαι ποτέ ΕΟΚ και τη μετεξέλιξή της που ονομάστηκε ΕΕ; Μειώθηκαν έστω οι εθνικισμοί από τότε που αποφασίστηκε η ΟΝΕ και εισήχθη το ευρώ; Η ιμπεριαλιστική συμπεριφορά της Γερμανίας ή της Γαλλίας ή της Βρετανίας (που αρνήθηκε να μπει στο ευρώ) δεν συνιστούν εκδήλωση εθνικισμού; Εγκατέλειψε, μήπως, οποιαδήποτε χώρα-μέλος της ΕΕ την εθνική βάση με την οποία διαπραγματεύ-εται στο επίπεδο της ΕΕ ή της ευρωζώνης; Και δεν μιλάμε μόνο για τις ιμπεριαλιστικές χώρες της «πρώτης ταχύτητας», αλλά ακόμη και για τις χώρες της «δεύτερης ταχύτητας».
Πάντοτε ξεκινούν από τα ιδιαίτερα εθνικά τους συμφέροντα (δηλαδή τα συμφέροντα της αστικής τους τάξης) και στο τέλος κάνουν ταμείο για να δουν τι κέρδισαν και τι έχασαν. Αυτό ισχύει εξίσου και για τη Γερμανία και για την Ελλάδα. Η διαφορά είναι στη δύναμη του κεφάλαιου με την οποία προσέρχεται στη διαπραγμάτευση το κάθε μέρος, η οποία καθορίζει και το επίπεδο των τελικών ρυθμίσεων.
Πάντοτε ξεκινούν από τα ιδιαίτερα εθνικά τους συμφέροντα (δηλαδή τα συμφέροντα της αστικής τους τάξης) και στο τέλος κάνουν ταμείο για να δουν τι κέρδισαν και τι έχασαν. Αυτό ισχύει εξίσου και για τη Γερμανία και για την Ελλάδα. Η διαφορά είναι στη δύναμη του κεφάλαιου με την οποία προσέρχεται στη διαπραγμάτευση το κάθε μέρος, η οποία καθορίζει και το επίπεδο των τελικών ρυθμίσεων.
Οταν, λοιπόν, ο Τσίπρας επισείει τον κίνδυνο του εθνικισμού, δεν έχει κατά νου τον πάντοτε και πανταχού παρόντα εθνικισμό των αστικών κρατών, αλλά τη δημιουργία λαϊκών κινημάτων αμφισβήτησης της ΕΕ και διατύπωσης αιτημάτων αποδέσμευσης απ’ αυτή, που εκ των πραγμάτων θα προσλάβουν αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα.
Ερωτηματικά, όμως, προκαλεί και η επίσειση του κινδύνου «νέων τραγωδιών». Τι ακριβώς θέλει να πει ο ποιητής Αλέξης;
Θα ήταν τραγωδία αν μια χώρα έφευγε από την ΕΕ –λέμε τώρα– χωρίς να αμφισβητηθεί το καπιταλιστικό σύστημα στο εσωτερικό της; Δηλαδή, η καπιταλιστική Ελλάδα την περίοδο πριν το 1980 βίωνε κάποια τραγωδία, η οποία σταμάτησε με την ένταξη στην τότε ΕΟΚ (που ψήφισαν η ΝΔ του Καραμανλή και οι πρόγονοι του σημερινού ΣΥΝ); Αυτό ακόμα και ένας Τσίπρας δεν θα μπορούσε να το υποστηρίξει. Οταν, λοιπόν, μιλά για κίνδυνο «νέων τραγωδιών» έχει κατά νου προλεταριακές επαναστάσεις, οι οποίες θα σπάσουν το φαύ-λο κύκλο καπιταλισμού-ΕΕ σε μία ή περισσότερες χώρες. Ως συνεπής υπερασπιστής του καπιταλιστικού συστήματος ο Τσίπρας ζητά να μπει φρένο στην επιθετικότητα της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης, για να μην προκληθούν επαναστατικά κύματα που θα σαρώσουν την ΕΕ.
Θα ήταν τραγωδία αν μια χώρα έφευγε από την ΕΕ –λέμε τώρα– χωρίς να αμφισβητηθεί το καπιταλιστικό σύστημα στο εσωτερικό της; Δηλαδή, η καπιταλιστική Ελλάδα την περίοδο πριν το 1980 βίωνε κάποια τραγωδία, η οποία σταμάτησε με την ένταξη στην τότε ΕΟΚ (που ψήφισαν η ΝΔ του Καραμανλή και οι πρόγονοι του σημερινού ΣΥΝ); Αυτό ακόμα και ένας Τσίπρας δεν θα μπορούσε να το υποστηρίξει. Οταν, λοιπόν, μιλά για κίνδυνο «νέων τραγωδιών» έχει κατά νου προλεταριακές επαναστάσεις, οι οποίες θα σπάσουν το φαύ-λο κύκλο καπιταλισμού-ΕΕ σε μία ή περισσότερες χώρες. Ως συνεπής υπερασπιστής του καπιταλιστικού συστήματος ο Τσίπρας ζητά να μπει φρένο στην επιθετικότητα της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης, για να μην προκληθούν επαναστατικά κύματα που θα σαρώσουν την ΕΕ.
Βέβαια, οι καπιταλιστές δεν έχουν ανάγκη από τις συμβουλές του κάθε Τσίπρα. Αυτοί επιβάλλουν στους πολιτικούς τους εκπροσώπους τη νεοφιλελεύθερη διαχείριση, γιατί στις συνθήκες της κρίσης και μιας αγοράς που στενεύει ολοένα και περισσότερο δεν έχουν άλλη επιλογή. Γι’ αυτό και ο νεοφιλελευθερισμός στην οικονομική διαχείριση συνοδεύεται από την πολιτική αντίδραση στη διαχείριση των εργαζόμενων και νεολαιίστικων μαζών. Εχουν, όμως, τη χρησιμότητά τους οι «Τσίπρες» της Ευρώπης, γιατί από τη μια δίνουν άλλοθι στην αστική εξουσία και από την άλλη σπέρνουν τη σύγχυση και τον αποπροσανατολισμό σε ακροατήρια ευρύτερα από τη στενή εκλογική τους βάση.
