«Δεν υπάρχει επιστροφή στο 2009, όσο κι αν το θέλουμε». Το είπε ο Τσίπρας την περασμένη Τρίτη, στη φιέστα παρουσίασης του βιβλίου του Κοτζιά (που μετά τον Γιωργάκη έχει γίνει σύμβουλος του Τσίπρα). Δεν είναι, βέβαια, η πρώτη φορά που λέγεται τέτοιο πράγμα από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ. Πριν καναδυό βδομάδες, ο Γ. Σταθάκης έλεγε το ίδιο πράγμα πιο χοντρά, σε συνέντευξή του στο capital.gr: «Εντούτοις, με δεδομένο ότι το μνημόνιο έχει φθάσει στα όριά του και ότι η επιστροφή στο παρελθόν, στην οικονομία του 2008, είναι αδύνατη, προέχει η διαμόρφωση ενός νέου αναπτυξιακού προτύπου προς το οποίο θα υπάρξει κοινωνική και πολιτική υποστήριξη ικανή να το πραγματώσει την επόμενη δεκαετία». Οσοι, λοιπόν, έχουν κρεμάσει τις ελπίδες τους στις κάλπες και ετοιμάζονται να ρίξουν «Τσίπρα δαγκωτό», ας έχουν υπόψη τους ότι θα χρειαστεί τουλάχιστον μια δεκαετία σκληρής λιτότητας για να «ανατάξει» την οικονομία ο ΣΥΡΙΖΑ. Οσοι επιζήσουν μετά απ’ αυτή την πρόσθετη δεκαετία θα έχουν την ευκαιρία να λύσουν τις απορίες τους.
Ο Τσίπρας, επειδή είναι και παντελώς αστοιχείωτος σε ζητήματα πολιτικής οικονομίας, δανείζεται κάποια βλακώδη επιχειρήματα, που τα ‘λεγαν οι δεξιοί τη δεκαετία του ’70, οι Πασόκοι τη δεκαετία του ’80, ξανά οι Πασόκοι τη δεκαετία του ’90, ξανά οι δεξιοί τη δεκαετία του 2000. Κάθε φορά που επέβαλαν μέτρα λιτότητας, κάθε φορά που χτυπούσαν μισθούς και συντάξεις, κάθε φορά που επέφεραν αντεργατικές αλλαγές στο κοινωνικο-ασφαλιστικό σύστημα, έλεγαν τα ίδια με αυτά που λέει ο Τσίπρας τώρα, για να δικαιολογήσει το γιατί «δεν υπάρχει επιστροφή στο 2009»: «Χρειάζεται να παράξουμε πλούτο για να τον ανακατανείμουμε δίκαια».
Και γιατί η παραγωγή πλούτου προϋποθέτει μια περίοδο κοινωνικά άδικης κατανομής, δηλαδή συνθηκών δουλειάς και αμοιβής κατά το κινέζικο πρότυπο; Για να προσελκυστούν καπιταλιστές, προφανώς, οι οποίοι είναι οι μόνοι που μπορούν να παράξουν πλούτο! Ας του πει κάποιος ότι ένα σύστημα χωρίς καπιταλιστές μπορεί πιο εύκολα να παράξει πλούτο. Και να τον κατανέμει από την πρώτη στιγμή κοινωνικά δίκαια. Ας του πει, επίσης, κάποιος ότι στο πλαίσιο του καπιταλισμού δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνικά δίκαια κατανομή. Ακόμη κι αν αυξηθούν τα μεροκάματα, κι αν βελτιωθούν οι συνθήκες εργασίας, κι αν υπάρξει καλύτερη κοινωνική ασφάλιση, η κατανομή θα εξακολουθήσει να είναι κοινωνικά άδικη, γιατί οι καπιταλιστές θα εξακολουθήσουν να βγάζουν κέρδη, δηλαδή θα εξακολουθήσουν να κλέβουν ένα κομμάτι της δουλειάς των εργατών.
