Οταν επιλέγεται μια συγκεκριμένη διατύπωση σε μια γραπτή ομιλία, περίπτωση γλωσσικού ολισθήματος δεν υπάρχει. Η αναφορά του Τσίπρα σε «άμεση αναστολή του μνημονίου» κάθε άλλο παρά τυχαία ήταν. Η συγκεκριμένη επιλογή δεν είναι άσχετη με το χώρο που επιλέχτηκε να εκφωνηθεί: το ετήσιο συνέδριο του Economist στην Αθήνα, όπου μαζεύεται η αφρόκρεμα των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, των γιάπηδων, των καθηγητάδων. Αυτούς θέλησε να καθησυχάσει η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, διαβεβαιώνοντάς τους πως δεν προτίθεται να εισβάλει ως ταύρος εν υαλοπωλείω στη διακυβέρνηση της καπιταλιστικής Ελλάδας, αλλά προτίθεται να πολιτευθεί με απόλυτη υπευθυνότητα και με σεβασμό στις διεθνείς δεσμεύσεις της χώρας. Γι’ αυτό και από την αρχή της ομιλίας του ο Τσίπρας ξεκαθάρισε για πολλοστή φορά την απόλυτη προσήλωση του ΣΥΡΙΖΑ στα θέσμια της αστικής τάξης: «Εμείς όπως γνωρίζετε επιμένουμε, παρά τη διαρκή διαστρέβλωση των θέσεών μας, να τονίζουμε ότι η επιλογή μας δεν είναι η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Επιλογή μας είναι να σώσουμε την Ελλάδα στο ευρώ».
Η αναφορά σε αναστολή και όχι καταγγελία του Μνημόνιου δεν ήταν μόνη, αλλά συνδυάστηκε με αναφορά σε αντικατάσταση του Μνημόνιου «με ένα Εθνικό Σχέδιο για την αναπτυξιακή και παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας». Θέση η οποία δεν είναι, βέβαια, καινούργια, όμως σε συνδυασμό με την «αναστολή» οδηγεί σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα: προτιθέμεθα να αναστείλουμε το Μνημόνιο και να το αντικαταστήσουμε με κάτι άλλο, αυτό το άλλο όμως θα προκύψει με διαπραγμάτευση με τους εταίρους μας στην Ευρωζώνη και το ΔΝΤ, που είναι επίσης δανειστής μας.
Ο θόρυβος για την καινούργια θέση («αναστολή του μνημονίου»), στον οποίο έσπευσε να πάρει αμέσως μέρος και ο Λαφαζάνης, πετώντας τα καρφιά του κατά του Τσίπρα και της παρέας του, επεσκίασε την ουσία των όσων είπε ο Τσίπρας στη συγκεκριμένη ομιλία του προς ένα εκλεκτό αστικό κοινό. Αυτή η ουσία δεν βρισκόταν τόσο στην «αναστολή» όσο στα όσα είπε αμέσως παρακάτω: «Με την οικονομία σε βαθειά και παρατεταμένη ύφεση, αλλά και σε παγίδα ρευστότητας, μόνον ο δημόσιος τομέας μπορεί να σηκώσει το μεγάλο βάρος να την ανατάξει.
Γι’ αυτό και επιμένουμε ότι η διαπραγμάτευση των δανειακών υποχρεώσεων και η διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους είναι μεν αναγκαία συνθήκη αλλά δεν είναι από μόνη της ικανή. Η Ελλάδα και όλος ο ευρωπαϊκός Νότος έχουν ανάγκη από ένα νέο σχέδιο Δημόσιων ευρωπαϊκών επενδύσεων, ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ για να επανακάμψουν και μαζί να επανακάμψει και η συνοχή της ευρωζώνης. Και σε αυτό το πλαίσιο, οι δημόσιες επενδύσεις θα ενθαρρύνουν, δεν θα εκτοπίσουν τις ιδιωτικές επενδύσεις.
Θα επιφέρουν αποτέλεσμα crowding-in. Και όχι crowding-out, όπως λένε οι οικονομολόγοι. Γιατί κανείς σοβαρός επενδυτής δεν θα αναλάβει το μακροπρόθεσμο επιχειρηματικό ρίσκο της παραγωγικής επένδυσης, σε μια χώρα όπου την ιδιωτική πρωτοβουλία δεν την εκτοπίζει το κράτος και η δημόσια παρέμβαση, αλλά το καρτέλ της διαπλοκής».
Ο δημόσιος τομέας, λοιπόν, θα γίνει ο κινητήρας για τη δημιουργία αναπτυξιακής ροπής, ώστε να καταστεί ο ελληνικός καπιταλισμός ελκυστικός για τους «σοβαρούς επενδυτές». Και πώς θα γίνει αναπτυξιακός κινητήρας ένας δημόσιος τομέας που πληρώνει κάθε χρόνο το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων του σε τοκοχρεολύσια; Με «ευρωπαϊκές δημόσιες επενδύσεις» (δηλαδή με κοινοτικά κεφάλαια), που θα διατεθούν στο πλαίσιο ενός «νέου σχεδίου Μάρσαλ». Μ’ άλλα λόγια, η ανάκαμψη που επαγγέλλεται ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζεται αποκλειστικά στη ροή κοινοτικών κεφαλαίων.
Ιδού, λοιπόν, πώς εξηγείται και η «αναστολή». Πώς θα έρθεις σε ρήξη με την Ευρωζώνη, όταν από αυτή προσδοκάς να έχεις ένα «νέο σχέδιο Μάρσαλ», χωρίς το οποίο δεν μπορείς –όπως ομολογείς– να βάλεις την οικονομία σε τροχιά ανάκαμψης;
Μπροστά στο αστικό κοινό ο ΣΥΡΙΖΑ αναγκάζεται να περιγράψει –έστω και κάπως… σουρεαλιστικά– την πραγματική πολιτική του, η οποία συνίσταται στη διαχείριση του καπιταλισμού και της εξάρτησης, με απόλυτη συνέπεια ως προς τις αναληφθείσες δεσμεύσεις (δανειακή σύμβαση και Μνημόνια που τη συνοδεύουν). Τα υπόλοιπα είναι τροφή για αφελείς ψηφοφόρους, οι οποίοι δυστυχώς αφθονούν (και) στη χώρα μας.
ΥΓ: Στο σκυλοκαυγά με ανακοινώσεις μεταξύ κυβερνητικού εκπροσώπου και γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, το τελευταίο κάλεσε τον Κεδίκογλου «να διαβάζει καλύτερα, να καταλαβαίνει σωστότερα και να γνωρίζει την ημερομηνία μείωσης του κατώτατου μισθού». Πέτα μου τη σκούφια σου, που λέει και η παροιμία. Ο Τσίπρας την περασμένη βδομάδα έλεγε στον Παπαχελά πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα αυξήσει τον κατώτατο μισθό με λεφτά από τον κρατικό προϋπολογισμό! Τέτοια ασχετοσύνη, που δεν ξέρει καν ότι ο κατώτατος μισθός δεν έχει καμιά δουλειά με τον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά αφορά τον ιδιωτικό καπιταλιστικό τομέα (το σχολιάσαμε στο προηγούμενο φύλλο της «Κ»). Στο συνέδριο του Economist οι λογογράφοι του αποφάσισαν να διορθώσουν τη χοντράδα, γράφοντάς του να πει ότι η επαναφορά του κατώτατου μισθού «δεν ενέχει δημοσιονομικό κόστος». Αλλα στον Παπαχελά, άλλα στον Economist…
