Ενας πρώην υπουργός, γόνος μεγάλης πολιτικής φαμίλιας (στην οποία όφειλε και το υπουργιλίκι), ζάμπλουτος, συλλαμβάνεται από έναν τροχονόμο να οδηγεί τζιπούρα ανασφάλιστη και με πλαστές πινακίδες, γιατί τις γνήσιες τις είχε παραδώσει για να γλιτώσει τα τέλη κυκλοφορίας. Οσο τσουχτερά κι αν είναι τα τέλη για τα αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού, για κάτι τέτοιους τύπους είναι πενταροδεκάρες. Ξοδεύουν πολύ περισσότερα σε μια βραδινή τους έξοδο. Κι όμως, πήρε το ρίσκο της απόλυτης ξεφτίλας, δείχνοντας πόσο ταληροφονιάς είναι. Ρωτάμε: αυτός ο άνθρωπος, όταν ήταν βουλευτής και υπουργός, έδειχνε ανιδιοτέλεια όταν παρήλαυναν μπροστά του τα δισ.; Οταν ταξίδευε με το αεροπλάνο του Χριστοφοράκου για να δει αγώνα της εθνικής ποδοσφαίρου στη Γερμανία, ταξίδευε με δικά του έξοδα, όπως δήλωνε όταν είχαν κυκλοφορήσει τα σχετικά; Κι όμως, ο τύπος αυτός συνταξιοδοτήθηκε πολιτικά με ησυχία και ηρεμία, χωρίς να γίνει κανένα ψάξιμο στα έργα και τις ημέρες του όταν ασκούσε εξουσία και διαχειριζόταν δημόσιο χρήμα.
Η αηδία που αισθάνεται κανείς για κάτι τέτοια φτηνολαμόγια είναι δεδομένη. Δεν πρέπει, όμως, αυτή η αηδία να μας παγιδεύει και να μας οδηγεί να βλέπουμε το πρόσωπο και όχι το ευρύτερο σύνολο στο οποίο ανήκει το πρόσωπο. Είναι ο Λιάπης η θλιβερή εξαίρεση στον κανόνα των έντιμων πολιτικών; Είναι ο Τσοχατζόπουλος η θλιβερή εξαίρεση στον κανόνα των έντιμων πολιτικών; Αν ρωτήσετε 1.000 ανθρώπους, οι 999 θα σας απαντήσουν ότι αυτοί είναι οι απρόσεκτοι ή τα καβαλημένα καλάμια που ξεπέρασαν κάθε όριο. Κι όμως, αυτή η άποψη, η ριζωμένη στη λαϊκή συνείδηση, που περνά από γενιά σε γενιά, θεωρείται… λαϊκισμός. Ζούμε –λένε– σε ευνομούμενη πολιτεία και κάθε κατηγορία πρέπει να στοιχειοθετείται και να έχει δικαστική βούλα. Κάτι τέτοιες αντιλήψεις αποτελούν (πέραν των άλλων) βούτυρο στο ψωμί των φασιστών που παριστάνουν τους καθαρούς και τους έντιμους. Και τους βοηθούν να κρύβουν τη βαθύτερη ουσία, που είναι ο καπιταλισμός, πίσω από αναφορές σε πολιτικούς-λαμόγια.
