Το πρώτο πράγμα που θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος, μετά την αστραπιαία κυβερνητική ρύθμιση για την κρατική εγγύηση των καταθέσεων μέχρι 100.000 ευρώ (στην πραγματικότητα η εγγύηση δεν έχει όριο, αφού μπορεί ο μεγαλοκαταθέτης να σπάσει το ποσό και να έχει εγγύηση για κάθε κομμάτι των 100.000) είναι ποιος έχει τόσο λεφτά. Εύκολο το ερώτημα, θα μπορούσε να κατηγορηθεί ως λαϊκιστικό, γι’ αυτό το προσπερνάμε.
Δε μπορούμε, όμως, να ξεπεράσουμε το ουσιαστικό ερώτημα: η κυβέρνηση εγγυάται τις αποταμιεύσεις των πολιτών ή τα κέρδη των τραπεζιτών; Τα κέρδη εγγυάται και δεν χρειάζεται να έχεις διδακτορικό στα Οικονομικά για να το καταλάβεις. Αρκούν δυο απλές επισημάνσεις.
1. Το σχετικό νομοθέτημα δεν συνοδεύεται από κανένα μέτρο ελέγχου των τραπεζιτών ως προς την προσωπική τους περιουσία. Ξέρουμε πολύ καλά τι σοδειάζουν αυτοί που διαχειρίζονται τις τράπεζες. Επομένως, η εγγύηση γίνεται αποκλειστικά από τα κρατικά ταμεία και αν χρειαστεί να εφαρμοστεί οι τραπεζίτες θα διατηρήσουν αλώβητη την τεράστια περιουσία τους. Οπως γίνεται με τους βιομήχανους που χρεοκο- πούν σκόπιμα επιχειρήσεις και τις παρατούν, έχοντας μεταφέρει σε προσωπι- κούς λογαριασμούς κέρδη και δάνεια.
2. Το ίδιο νομοθέτημα προωθήθηκε εσπευσμένα προκειμένου να σταματήσει την τάση φυγής των καταθετών από τις μικρότερες ιδιωτικές τράπεζες και την αναζήτηση καταφύγιου στην Εθνική, την οποία ο κόσμος εξακολουθεί να αντιμετωπίζει ως κρατική τράπεζα. Οι άλλοι τραπεζίτες τα έβαλαν με τον Αράπογλου και κατέφυγαν στον Προβόπουλο, ο τελευταίος προχώρησε στην ασυνήθιστη κίνηση να κάνει δημόσια καταγγελία (χωρίς να πει όνομα τράπεζας) και η κυβέρνηση έσπευσε να σταματήσει το κύμα φυγής με τη νομοθετική ρύθμιση για την εγγύηση. Επομένως, λειτούργησε ως ασπίδα προστασίας των τραπεζιτών και όχι των καταθετών.
Αλλωστε, οι μικροκαταθέτες ουσιαστικά χάνουν εδώ και χρόνια, αφού τα επιτόκια καταθέσεων ταμιευτήριου είναι αρνητικά σε πραγματικά μεγέθη.
