«Αίμα» ζητούν οι «αγορές», δηλαδή οι ύαινες του διεθνούς χρηματιστικού κεφάλαιου. «Αίμα» ζητούν πλέον ανοιχτά οι ελληνικές εφημερίδες. «Οι αλλαγές αυτές δεν γίνονται χωρίς να χυθεί αίμα», γράφει το «Εθνος». «Στον πόλεμο δεν προέχει ποιος θα ματώσει», γράφουν τα «Νέα». «Θα ιδρώσουμε, θα δακρύσουμε, θα ματώσουμε», κραυγάζει ο Καρατζαφέρης.
Ξέρετε ποιο είναι το πιο εξοργιστικό σ’ όλες αυτές τις κραυγές, σ’ αυτή την πολεμική προπαγάνδα; Το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο. Θα ματώσουμε όλοι μαζί; Οι μεροκαματιάρηδες με τα παχύδερμα του πλούτου; Οι ξωμάχοι με τα λαμόγια; ‘Η μήπως όλοι μαζί δημιουργήσαμε τα ελλείμματα; Μαζί τα φάγαμε;
Είναι φανερό ότι δεν υπάρχει «η χώρα», «η πατρίδα», «το έθνος». Το μόνο κοινό είναι ο τόπος που κατοικούμε και η γλώσσα (αν και για την κοινότητα της τελευταίας εγείρονται πολλά ερωτήματα). Κατά τα άλλα, το έθνος είναι διασπασμένο σε ανταγωνιστικές τάξεις και οι πατρίδες είναι δύο. Η πατρίδα των φτωχών και η πατρίδα των πλούσιων. Η πατρίδα των ανθρώπων της δουλειάς και η πατρίδα εκείνων που αρπάζουν το προϊόν της δουλειάς.
Καιρός είναι να ξεκαθαρίσουν τα στρατόπεδα. Να ξεκαθαρίσουν κοινωνικά, για να φανεί στη συνέχεια καλύτερα και ο πολιτικός διαχωρισμός.
Οχι στην παγίδα των «θετικών προτάσεων». Οταν ακούν το βογγητό των εργαζόμενων, τα καθάρματα της πουλημένης δημοσιογραφίας με τις τρεις και τέσσερις θέσεις, τις βιλάρες και τους μπόντιγκαρντ, ζητούν «θετικές προτάσεις»: «Πείτε μας τι πρέπει να γίνει; Ναι, είναι σκληρά τα μέτρα, αλλά υπάρχει άλλη λύση;».
Δεν είμαστε εδώ για να προτείνουμε λύσεις. Είμαστε εδώ για να προστατεύ-σουμε τα ταξικά μας συμφέροντα. Το ίδιο το δικαίωμά μας στη ζωή, που αμφισβητείται. Τις λύσεις θα τις βρουν αυτοί που κυβερνούν. Αρκεί να τους αναγκάσουμε. Τόσος πλούτος υπάρχει συσσωρευμένος γύρω μας, τόση χλιδή, τόση κραιπάλη (ρίξτε μια ματιά στα έντυπα του life stye). Ας τα πάρουν απ’ αυτούς κι ας κλείσουν τις τρύπες που οι ίδιοι άνοιξαν στα δημόσια οικονομικά.
Απ’ αυτή τη γραμμή δεν πρέπει να κάνουμε βήμα πίσω. Αλλά δεν αρκεί μόνο να φωνάζουμε. Γιατί αυτό οδηγεί στην εκτόνωση. Πρέπει να ‘ρθουν τα πάνω κάτω. Η κυβέρνηση πρέπει να πονέσει. Το σύστημα πρέπει να πονέσει. Πρέπει να «ματώσουν» αυτοί, για να μη ματώσουμε εμείς. Αλλιώς, θα αποθρασυνθούν κι άλλο.
