Oι Δημήτρης Kουφοντίνας και Σάββας Ξηρός έκαναν από τις Φυλακές Kορυδαλλού τις δηλώσεις που ακολουθούν, σχετικά με το κατάπτυστο προβοκατόρικο κείμενο του Aντώνη Bεζύρογλου στην «Eλευθεροτυπία». Kείμενο που υπογράφουν μάρτυρες υπεράσπισης στη δίκη για την υπόθεση της 17N και μέλη των κινήσεων αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους δημοσιεύεται στη σελίδα 13.
♦ Δ. Kουφοντίνας
Δεν αξίζει τον κόπο ν’ ασχοληθεί κανείς με αθλιότητες που θυμίζουν τις πιο μελανές ιστορίες της αριστεράς, ιστορίες που όλοι προσπαθούμε να ξεχάσουμε.
Oσοι νομίζουν ότι μπορούν να κατασκευάζουν σενάρια και να συνωμοσιολογούν, σπιλώνοντας και θυσιάζοντας την ιστορία και καταστρέφοντας το πολύτιμο κεφάλαιο του κινήματος αλληλεγγύης, θα πρέπει να καταλάβουν ότι αυτή η δίκη δεν κρίνεται στα νομικά επιχειρήματα και στις αποδείξεις. Γιατί είναι μια πολιτική δίκη όπου οι αποφάσεις υπηρετούν πολιτικές επιταγές. Και γι’ αυτό τη μάχη πολιτικά, κύρια, πρέπει να τη δώσουμε.
Δεν θα ανεχθούμε κανέναν εκβιασμό και δεν θα καταδεχθούμε ν’ ανοίξουμε καμία βεντέτα. Oπλο μας είναι η αλήθεια και η αλήθεια είναι πάντα επαναστατική.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚOΥΦOΝΤΙΝΑΣ
♦ Σάββας Ξηρός
Εγώ ο Σάββας που κατασκεύασα και τοποθέτησα τη βόμβα στον Πειραιά.
Που έχασα το χέρι, τα πλευρά, τα πνευμόνια, ίσως μείνω τυφλός και κουφός.
Που λίγο έλειψε να σκοτωθώ.
Που μου τεμάχισαν σώμα και ψυχή στον Ευαγγελισμό.
Που όταν άρχισα να συνέρχομαι απ’ τα ψυχοφάρμακα που με πότισαν, προσπάθησα με τις λίγες και μικρές μου δυνάμεις να σώσω την προσωπική μου τιμή.
Που προσπάθησα όσο μπορούσα να καλυφθεί το κενό της σιωπής, να μην πεθάνει η μνήμη, να μη ξαναγραφτεί η ιστορία, να σωθεί η τιμή της οργάνωσης.
Εγώ ο Σάββας που κατασκεύασα και τοποθέτησα τη βόμβα, που ζω πολλαπλώς ανάπηρος και θα ζω για την υπόλοιπη ζωή μου σ’ ένα υπόγειο κελί, την ώρα που θα μπορούσα να είμαι έξω με τα περιβόητα «μέτρα επιείκειας», δεν θα μπορούσα ν’ απαντήσω σοβαρά σε κάποιον Βεζύρογλου που με αποκαλεί ιδιοτελή και καιροσκόπο και χαρακτηρίζει τη βόμβα που με ακρωτηρίασε φάρσα και σκηνοθεσία.
Και δεν θα το έκανα, αν επρόκειτο μόνον για κάποιον υβριστή και συκοφάντη ή κάποιον ευφάνταστο συνωμοσιολόγο. Φαίνεται, όμως, ότι κάποιες τέτοιες απόψεις υπόγεια ψιθυρίζονται στα κρυφά (τις άκουσε μέχρι και το τραυματισμένο μου αυτί). Και φαίνεται σαν κάποιος μόνον ν’ ανέλαβε να τις διατυπώσει και να τις σπρώξει παραπέρα.
Θα προσπαθήσω, λοιπόν, για λίγο στα αυτονόητα.
Γιατί έσκασε η βόμβα; Γιατί σκάνε καμία φορά. Στο διεθνές κίνημα υπάρχουν εκατοντάδες παραδείγματα, οι Ισπανοί σύντροφοι μάλιστα με το αναρχικό τους χιούμορ τις χαρακτήρισαν «αμερόληπτες». Αλλά και χωρίς να πάμε μακριά, στην Ελλάδα από την δικτατορία θα αναφέρω τρεις τουλάχιστον περιπτώσεις: έκρηξη μέσα σε σπίτι όπου ευτυχώς κανείς δεν σκοτώθηκε (για όσους θυμούνται), έκρηξη που στοίχισε το χέρι του καθηγητή Σάκη Καράγιωργα, έκρηξη μέσα στο αυτοκίνητο που σκότωσε τους αγωνιστές Τσικουρή και Αντζελόνι!
Τί να πω για το περίφημο επιχείρημα γιατί είχα πάνω μου τα κλειδιά των σπιτιών της Oργάνωσης. Μα απλά γιατί από κάπου ξεκίνησα και κάπου θα κατέληγα να αφήσω τα πράγματα που είχα μαζί μου. Τι θα τα έκανα, κατά τον κ. Β., θα τα έριχνα στη θάλασσα ή θα τα έπαιρνα στο σπίτι;
Και για τις «γιάφκες» πως μπορεί να μιλά ο κ. Β., πως μπορεί να ξέρει τι έγινε, πως μπορεί να ξέρει ποιοι πήγαν και ποιοι δεν πήγαν και τι πρόλαβαν να κάνουν; Αν δεν μπορεί να ξέρει, ας κάνει, όμως, υπομονή. Oλα θα ξεκαθαρίσουν στον καιρό τους.
Αδυνατώ ακόμη να παρακολουθήσω τον κ. Β. στα σάλτα που κάνει από δω κι από κεί. Καταξιώνει τους συνεργαζόμενους δίνοντάς τους αξιοπιστία στο ποιος και πότε πήγαινε εδώ ή εκεί. Πώς ξέρει ο κ Β. πόσοι και πότε χρειάζονται για μια ενέργεια;
Τι θέλει ν’ αποδείξει τέλος πάντων και σε ποιον προσφέρει υπηρεσίες μ’ όλα αυτά;
Oσο για την οργάνωση, μιλάει η ίδια η πράξη, οι ενέργειες και τα κείμενά της, πάντα στην ίδια επαναστατική κατεύθυνση και αυτό είναι αρκετό για όποιον θέλει να καταλάβει.
Ας κλείσουμε τέλος εδώ αυτήν τη συζήτηση. Oσο στεκόμαστε στο ποιος είναι λιγότερο και ποιος περισσότερο ένοχος, ποιος είναι υποψήφιος για την επόμενη δίκη, ποιοι νόμοι παραβιάζονται κάθε φορά, όσο παζαρεύουμε στα δικαστήρια, όσο επιζητούμε τη δίκαιη δίκη κι εκλιπαρούμε τη δίκαιη αντιμετώπιση ο εχθρός θα κάνει ανενόχλητος τη δουλειά του.
Η ιστορία δεν γράφεται στις δικαστικές αίθουσες αλλά στο δρόμο.
ΣΑΒΒΑΣ ΞΗΡOΣ
